Wat doet een mens zoal op een hete zondagochtend? Als het op 18 juni 2017 is, dan gaat deze yoga-lover naar de International Day of Yoga – Antwerp 2017, ongeacht hoe vroeg ze dan moet opstaan om er op tijd te komen. Dit is al het derde jaar dat het georganiseerd wordt, maar telkens hield iets haar tegen (zoals dat uitslapen in een weekend toch heerlijk is… ?). Maar vanaf nu geen excuses meer, gewoon doen! Toch was de tocht naar het evenement nu niet bepaald van een leien dakje gegaan…

Wat is de International Day of Yoga?

Voor ik over mijn avontuur begin, geef ik nog even een korte introductie over het wereldwijde evenement. Op 11 december 2014 riep de huidige Minister-president van India, Narendra Modi, 21 juni uit tot de Internationale yogadag in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

21 juni

Waarom 21 juni? Dit is een symbolische dag, niet alleen omdat het de langste dag van het jaar is, maar ook omdat het, volgens een legende, de dag is waarop Shiva de eerste yogales ooit gaf.

Yoga

Waarom yoga? Yoga is een fysieke, mentale en spirituele praktijk die in India is ontstaan. In het Sanskriet betekent het woord ‘verbinden’, wat zowel op individueel niveau als op gemeenschappelijk niveau kan worden geïnterpreteerd. Het individu verbindt zo het lichaam met de geest, tegelijkertijd kan hij/zij zich ook (meer) verbonden voelen met anderen, de wereld.

Wereldwijde verbinding

Volgens mij kan de wereld wel wat meer verbondenheid gebruiken in deze woelige tijden. Ondertussen is deze dag erkend door 177 landen wereldwijd als internationale yogadag en blijft de ‘beweging’ alleen maar groeien. Steeds meer mensen doen er elk jaar opnieuw aan mee. Dat lijkt me dus al een grote stap in de goede richting naar verbondenheid toe.

Waarom wou ik eraan meedoen?

Al iets meer dan twee jaar volg ik yogalessen in de plaatselijke fitness, het was duidelijk liefde op het eerste gezicht, ook al kon ik bijlange na nog niet alle asana’s uitvoeren zonder een of andere blokkade – emotioneel of fysiek – tegen te komen. Het voelde eerder als een soort thuiskomen. Ik word er rustig van – of toch van de meeste asana’s – ik vergeet dan bijna waar ik ben, ook mijn zorgen. De stress glijdt dan van me af, iets waar ik heel veel behoefte aan heb, aangezien ik bijna constant met stress rondloop (ook soms voor een niet zo duidelijke reden) en daar sowieso hevig op reageer.

Tot nu toe had ik nog niet meegedaan met het internationaal evenement, omdat mijn excuses te groot waren voor mijn motivatie om tot daar te geraken. Examens, papers, te vroeg opstaan, te moe, te lang onderweg, te lange wandelweg, noem maar op. Maar nu was het voor mij genoeg geweest met mijn excuses. Ik moest en zou eraan meedoen, ik die erop sta om mijn heilig uurtje yoga per week voor (bijna) niets te willen missen … hoe schijnheilig zou ik zijn als ik voor een wereldwijde yogadag geen moeite zou willen doen? En of ik er moeite voor zou moeten doen:

Hoe is mijn dag verlopen?

(Mentale) voorbereiding

Mijn motivatie werd zwaar op de proef gesteld, al nog voor de dag was aangebroken. In het weekend gaat er namelijk maar 1 trein per uur van mijn dorp tot in Antwerpen. Als ik daar dan op het Zuid zou aankomen, zou ik nog zeker een half uur moeten stappen tot het park waar de yogasessie zou doorgaan. Uitgerekend moest ik dan nog iets minder dan een uur wachten tot het evenement van start zou gaan, want ja, een trein later en ik zou net te laat komen. Maar ik dacht, ach, stel je voor, als ik eens een beetje verkeerd loop, heb ik nog wat speling, dus wat maakt het uit? Tot ik uitrekende om hoe laat ik dan zou moeten opstaan: half 7. Auwtsj. Ja dat doet pijn. Maar dan dacht ik, het wordt eens tijd dat ik mijn dagritme wat verschuif naar vroegere ochtenden, binnenkort op de arbeidsmarkt is het toch nu eenmaal zo.

Praktische voorbereiding

De dag op voorhand leg ik alles klaar wat ik moest (en wilde) meenemen: mijn sportzak met mijn yogamat, een handdoek, een fles water, een yogablok en riem (je weet nooit), een yogabroek (aka legging), een wit T-shirt, een sport-BH en natuurlijk mijn handtas en mijn mp3 + hoofdtelefoon. Daarnaast printte ik ook de wandelweg van station Zuid tot het park af via Maps. So far, so good.

D-Day

De dag zelf dacht ik er nog aan een banaan mee te nemen, voor als ik wat flauw zou worden, en een wit luchtig jasje voor de ochtendtemperatuur te kunnen trotseren. Ik dronk een Forever Lite vanilleshake, dat zou me normaal tot de middag moeten vullen en me genoeg energie geven.

Alles bij wat ik ben vergeten?

Ik doe mijn jas aan, zet mijn hoofdtelefoon op, zet mijn mp3 aan, pak mijn fiets en hupsakee, ik ben er vandoor. Toch, net aan de spoorwegoversteek aangekomen – zo’n 2 straten verder – besef ik opeens dat ik de kaart met de wandelroute ben vergeten! Typisch. Echt iets voor mij. In mijn excitement en haast (ik wil zeker deze trein nemen, anders kan ik beter thuisblijven) vergeet ik natuurlijk de kaart uit de printer te nemen. Te laat, als ik nu terugkeer naar huis, dan haal ik waarschijnlijk mijn trein niet meer. Ik zal eenmaal daar wel zien hoe ik het ervan bak, zo moeilijk leek het nu niet te zijn. En mocht ik verkeerd lopen, mijn vriend zit bij mij thuis op zijn laptop, dus die kan me dan nog wel helpen.

Rare kronkelwegen die hersenen van mij

Nu zag ik nog een andere jonge vrouw in yogakledij voorbij ons huis fietsen en mee op de trein stappen, wie weet stapt die ook uit op het Zuid, dan volg ik haar toch gewoon? Mooi niet dus. Eenmaal daar aangekomen was er precies geen kat die mee uitstapte. Voorbij de brug over de autostrade zag ik een fietspad dat parallel met de autostrade liep, maar in mijn onzekerheid wilde ik het er niet op wagen om een fietspad als voetpad te gebruiken. Irrationele angst noemen ze dat. Had ik dat toch maar beter gedaan. “Volg je intuïtie” zeg ik steeds tegen mezelf, maar ik doe het zelden vanwege mijn brein dat irrationele bezwaren opwerpt. De eerstvolgende straat die in dezelfde richting loopt draai ik in, van daaruit zou ik zeker ook wel daar geraken, toch?

Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?

Van Google Maps wist ik nog dat ik een park voorbij zou lopen en pas het tweede vlak erna moest ik hebben. Ik kom er eentje tegen, maar geen tweede, de omgeving ziet er ook nogal vreemd uit om een tweede park te bevatten: een centrum, meer bepaald een grote winkelstraat. Natuurlijk was ik compleet verloren gelopen. Zucht. Maar ik blijf kalm, mijn vroegere ik zou direct zijn beginnen panikeren, met tranen en al. Even vol zelfmedelijden gaan neerzitten, lang genoeg nadenken met alle opties die het overwegen waard zouden zijn, en tot de enige mogelijke conclusie komen om gewoon de weg terug af te gaan en wachten op de trein terug naar huis.

Eind goed, al goed.

Maar zo ben ik niet meer. De wereld is niet meer zo’n grote, boze, afschrikwekkende omgeving die tégen mij is. Nee, ik heb de middelen om uit deze situatie te geraken. Mijn sociale angst is nog niet genoeg opgelost om voorbijfietsende mensen te doen stoppen, of op café zittende ouderen de weg te vragen. Dan bel ik nog liever (en geloof me, ik háát bellen) naar mijn vriend. Na vele ditjes en jedatjes kom ik uiteindelijk nog goed op tijd aan waar ik moest zijn. Héhé. En een dikke, verdiende kus aan mijn vriend, vanop verre afstand dan toch. Kom ik een van mijn yogadocenten van de fitness tegen, dat is ook altijd leuk! Ga ik zitten op een plek die nog vrij is om mijn ‘innerlijke rust’ weer te kunnen vinden.

Zijn er bekende gezichten?

Ik kijk wat rond om te zien of ik enkele bekende mensen kan zien. Vanuit mijn eigen plek uiteraard, mijn eigen zelf-onzekerheid laat het me niet toe om tussen de paden rond te gaan wandelen en alle gezichten rondom mij te bekijken en waarschijnlijk honderden keren teruggestaard te worden. Ugh, nee, geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt! Dan ga ik nog liever zwaar af wanneer er een ongevraagd rode plek komt piepen aan de onderkant van mijn yogabroek, waar ook nog eens echte kans op was. Zo’n dingen komen nu eenmaal nooit op gepaste tijden.

De yogasessie zelf

We begonnen met het chanten van de ‘ohm’. In een gewone yogales doen we dat meestal niet, maar als we het doen, heeft het echt niet zo’n effect als toen met die massa mensen. Het was haast magisch. Het geluid bleef precies zweven boven en tussen ons. Dan stierf het uit maar het leek toch nog altijd aanwezig. Ik voelde me op dat moment deel worden van een groter geheel. Dan volgenden de asana’s, waarvan er toch heel wat voor mij nog onbekend waren, of het waren varianten van asana’s die ik nog niet zo heb uitgevoerd. Het was ook zeer leerrijk omdat er bij sommige asana’s uitleg werd gegeven over de voordelen van die houding, zowel op lichamelijk als op mentaal vlak.

De pranayama met ‘aum’ was zelfs nog magischer dan de ‘ohm’. Zeven keer de ‘a’, zeven keerde ‘u’ (‘oe’ uitgesproken) en tot slot zeven keer de ‘m’ chanten met z’n allen was echt een hele speciale belevenis, eentje die ik niet snel zal vergeten. Ik pleit voor een gemeentelijke, wekelijkse sessie chanten, voor jong en oud :p Je moet het zeker eens een keer in je leven hebben meegemaakt! Ik kreeg er gewoon (aangenaam) kippenvel van.

De weg terug

Het evenement was later gedaan dan voorzien, maar dat gaf niet, mijn trein vertrok pas een uur na de voorziene eindtijd. Maar natuurlijk ging ik niet dezelfde weg terug nemen, dus belde ik weer naar mijn vriend. Die jongen verdient nog een dikkere kus als ik terug thuis ben. De weg was niet zo moeilijk, maar ik moest toch langs dat ene fietspad. Ha. Ha. Very funny Universe… of moet ik ‘brein’ zeggen? Die weg bleef maar duren. Ik voelde dat ik wat moest gaan lopen of ik zou het niet halen. Het was snikheet, veel in de blote zon, met een zware sportzak (mijn yogamat is niet bepaald een lichtgewicht en ik kreeg nog wat boekjes mee, een T-shirt en een flesje water). Deze combinatie met lopen was nu niet bepaald comfortabel te noemen. Toch heb ik mijn trein met enkele minuten voorsprong gehaald. Bekaf natuurlijk. Maar zo dankbaar dat mijn vriend mij goed terplekke heeft geleid en ook terug. Ook zo dankbaar dat ik nog op het voorziene uur thuis zou komen. Tot slot nog minstens even dankbaar voor het gedeelde moment met al die onbekende mensen. Ik zou het zo opnieuw doen. Nog een jaartje wachten dus…

Kom je volgend jaar ook op de Yoga Dag? Ik ben benieuwd naar je reactie hieronder, wie weet komen we elkaar wel tegen!

Veel liefs,