Nota 2019: dit is een oude post van midden 2017! De nieuwe spullen staan op mijn speciaal hiervoor aangemaakte Facebookgroep End of an Era. Ik zet niets meer op 2dehands.be vanwege de vernieuwingen en verslechterde ‘gebruiksvriendelijkheid’ daardoor.

Ik moet toegeven, ik ben een verzamelaar. Een verzamelaar van spullen en kleding. Of eerder, ik kan niets weggooien of wegdoen. De redenen: de gedachte dat ik ‘nooit’ genoeg heb, dat ik alles wel eens zal lezen of herlezen, dat die zaken nog wel eens van pas zullen komen en natuurlijk ook emotionele gehechtheid. Ik hou letterlijk nog kinderspeelgoed bij (zoals mijn barbies) omdat ik mezelf wijsmaak dat ik mijn toekomstige kinderen hiermee nog een plezier kan doen. Het is niet eens zeker of ik wel kinderen wíl, maar dat is een ander onderwerp.

Loslaten is altijd moeilijk geweest voor mij

Enkele zeldzame momenten heb ik reeds spullen en kledij naar de kringwinkel gedaan, weliswaar telkens met steken in mijn hart. Afscheid nemen van die dingen die zovele jaren deel uitmaakten van mijn leven – en daarmee ook een stukje van mezelf werden – was een kwelling. Toch wist ik dat het nodig was en nog steeds is. We komen tenslotte zonder iets op deze wereld en kunnen toch niets terug meenemen als we dit leven verlaten.

Een koopzuchtige minimalist

Het klinkt misschien raar en paradoxaal of hypocriet, maar ik ben het concept van minimalistisch leven erg genegen. Ik voel aan dat ik in feite niet veel nodig heb, of ik wil toch genoeg hebben met minder. En toch ben ik gegrepen door het koop-virus, van prulletjes tot essentiëler zaken zoals kledij. Maar dan nog zie ik altijd uit hoeveel ik uitgeef aan die dingen. Ik zou graag minimalistisch(er) willen leven, maar ik weet van mezelf dat als ik iets moois zie, ik mezelf nauwelijks kan bedwingen. Tjah, een mens zit vol tegenstrijdigheden.

Kledij

Uiteindelijk koop ik niet zoveel kledij. Als het al 2 keer per jaar is, is het al een hele prestatie. Tot mijn ongeveer mijn 20e ging het concept van seizoencollecties en solden compleet aan mij voorbij. Sinds ik een laptop heb en er meer winkels hun assortiment ook online ten toon spreiden, hou ik er wel van om te window-shoppen of het internet af te schuimen om te zien wat voor moois er allemaal te koop is.

Een geleidelijke tot plotse verandering

Spullen zijn afleiding

De laatste tijd begint het echter meer en meer te dringen om plaats te maken in mijn kamer en leven. Mijn kamer lijkt meestal een afspiegeling te zijn van mijn innerlijke toestand of de stand van zaken in mijn leven. Meestal rommelig (maar toch georganiseerde chaos), af en toe mooi proper en ordelijk opgeruimd. Ik word er soms zelf onnozel van. Steeds meer en meer begon ik ambetant te worden van wat ik eigenlijk allemaal bijhou. Zo zag ik niet meer wat er echt toe deed, wat mij écht helpt om mijn dromen waar te maken. Alles wat daar niet aan bijdraagt is opeens afleiding geworden.

Een plotse ‘klik’

Een paar weken geleden kreeg ik het nieuws dat ik – eindelijk – mijn diploma heb behaald. Feestje dus! Na de studententijd komt natuurlijk het ‘grote-mensen-leven’. Met andere woorden: werken. Daarmee dan ook: geschikte kledij. Nu heb ik in mijn kast vooral nog puberkledij zitten en hangen, omdat ik zelden kledij koop en daarom ook altijd het idee heb dat ik niet zoveel heb om aan te doen. Enkele dagen nadat ik het goede nieuws had gekregen, was het zo mooi weer dat ik iets zomers wou aandoen. Ik deed mijn T-shirt schuif open en het eerste dat ik zag was een stuk dat ik al zeker 10 jaar heb maar tegenwoordig nog maar zelden meer aandoe. Opeens bekroop mij het gevoel: ‘ik wil er van af, ik wil dit niet meer dragen’. Er waren nog andere stukken waarbij ik hetzelfde gevoel kreeg en toen daagde het mij.

Laat het looooos, laat het loooooos!

Al die tijd hield ik vast aan oude spullen, oude herinneringen, oude emoties of sferen die er nog aan hangen. Ik kon er geen afscheid van nemen, maar nu opeens werd het mij allemaal teveel. Ik wil schoon schip maken, vernieuwing, verfrissing. Maar ook, kledij die horen bij het werkleven. Maar als ik geen plaats heb in mijn kast, kan ik moeilijk nog meer kleren kopen. Loslaten is dus de boodschap. Dat ene gevoel was de trigger, alsof ik opeens al afscheid had genomen van die spullen, van die oudere delen van mij.

Verkoop sponsort het najagen van mijn dromen

In feite zijn al deze kledij en spullen nog in prima staat, behalve dat er een paar wat verkleuringen hebben of een klein gaatje. Er zitten ook stukken bij die ik nooit of zelden gedragen heb. Het is zonde om dit weg te gooien vind ik. Ze doen nog prima dienst, alleen horen ze niet meer in mijn leven thuis. Omdat ik nu ook meer naar mijn dromen toe wil werken, volg ik onder andere al een jaar zangles in de gemeentelijke muziekacademie, maar dit kost natuurlijk geld. Volgend schooljaar wil ik mij graag terug inschrijven voor de zangles, daarnaast wat modernere en ‘werkgepaste’ kledij kopen, tegelijkertijd wil ik graag nog wat sparen voor een eigen stekje in de nabije toekomst, en nog andere zaken.

Nu heb ik nog een studentenjob, maar alle extra centjes zijn welkom, daarom verkoop ik dan ook de spullen en kledij. Met de opbrengst hoop ik minstens mijn inschrijving voor de zangles te kunnen betalen, zodat ik mijn studentenjobgeld kan gebruiken voor nieuwe kledij en het sparen voor uit huis te kunnen gaan.

Heb, ken of ben jij een puber of jongedame die tweedehandsspullen niet erg vindt? Of wil je graag enkele spullen voor weinig geld scoren? Kijk dan zeker eens in mijn winkeltje op 2dehands.be. De meeste kledijstukken zijn in maat S of 36, maar er zitten er ook bij van 38, M of zelfs L, dus neem sowieso eens een kijkje! Enkele spullen zijn bijvoorbeeld een perforator, nietjesmachine, make-up tasje, knuffels …

Veel liefs,

Mijn handtekening