Slaapverlamming is een wereldwijd bekend fenomeen. Over de hele wereld zijn er vertelsels en folkloristische verhalen waarin mensen worden bezocht in hun bed door demonen, geesten, entiteiten. Denk maar aan ‘The Hag’, ‘Le Horla’, de ‘incubus’ of zelfs ‘aliens’. Vele culturen kennen het fenomeen en geven er hun eigen interpretatie aan. Als er aliens aan te pas komen, lijkt men te worden ontvoerd. Soms kan ook een uittreding, of een ‘buiten het lichaam ervaring’ worden waargenomen. Meestal voelt men een kwaadaardige aanwezigheid die op de persoon kan komen ‘zitten’ of ‘liggen’. Maar wat is daar nu precies van aan? Zijn het puur verhalen om anderen bang te maken, of is er een bron van waarheid in? Na het zelf al twee keer te hebben ervaren en na opzoekwerk heb ik mijn eigen conclusies getrokken.

Wat de wetenschap zegt

Nut van verlamd lichaam

Als we slapen, zijn we meestal ‘verlamd’, dit om te voorkomen dat we de bewegingen in onze dromen ook in het echt gaan uitvoeren. Het kan echter voorkomen dat ons lichaam nog steeds verlamd is terwijl we eigenlijk al wakker zijn met onze geest. Dit fenomeen noemt men slaapverlamming (of slaapparalyse). Het kan ook voorkomen dat je geest nog wakker is, maar dat je lichaam de verlamming al heeft ingezet. Dat ervaar je dan alsof je in een lange diepe put valt en met een schok op de grond terecht komt. Deze schok doet zich ook echt voor, je hebt het vast al wel eens meegemaakt. Ze noemen dit dan een slaapstuip, of hypnagoge schok. In beide gevallen bevind je je dan tussen droom en waaktoestand in.

Symptomen slaapverlamming

Bij slaapverlamming kan je hallucinaties krijgen [bron]:

1. Gevoelsmatig
   • Het zich volledig niet kunnen bewegen.
   • Slechts de ogen kunnen bewogen worden.
   • Zelfs de snelheid van de ademhaling is niet onder controle
   • De gewaarwording van een meestal onzichtbare, vaak kwaadaardige “aanwezigheid” in de kamer
   • Het gevoel niet of nauwelijks te kunnen ademen
   • Een druk/gewicht op de borst
   • Ten gevolge van paniek kan een oncontroleerbaar gevoel van angst optreden
   • Het vallen, omhoog getild worden of omrollen zonder dat dit daadwerkelijk gebeurt.
2.  Auditief
   • Voetstappen
   • Stemmen
   • Kloppingen
   • Gezoem, gerinkel, geruis, geschreeuw … soms in combinatie met een gevoel van tinteling of vibratie door het lichaam heen
3. Tactiel
   • Gevoel van aanraking
   • Een pijnlijk gevoel in het hoofd
   • Eventueel stekende pijnen in de rug, benen, armen
   • Gewrichtspijnen
4. Visueel
   • De aanwezigheid van iemand waarnemen (vaak een zwarte schim, maar kan ook een gedetailleerd wezen zijn)
   • Het opengaan van deuren en dergelijke
   • Voorwerpen uit de droom waarnemen
   • Het zien van lichtverschijnselen waardoor de persoon in kwestie niet de mogelijkheid heeft om te weten of het dag of nacht is

Door zich bewust te worden/zijn van de situatie (men weet wat men overkomt indien het niet de eerste keer is) kan men het angstgevoel/paniek verminderen tot nul. Hiermee is een sneller “ontwaken” mogelijk.

Het blijkt trouwens vaker voor te komen bij mensen die extreem uitgeput zijn. Of dat nu lichamelijk of geestelijk is, of beide, maakt niet uit.

Mijn eigen ervaringen

De eerste keer

Setting

Eind juni – begin juli 2016 was ik op vakantie in Frankrijk met een goede vriendin en haar ouders. Op het einde van de actieve vakantie was ik bekaf, ik kon gewoon niet meer, het was dus helemaal niet ontspannend globaal gezien (op bepaalde dagen natuurlijk wel). Die laatste avond was ik compleet uitgeput. Dat was ook de eerste keer dat ik slaapverlamming heb meegemaakt, iets dat ik nooit meer zal vergeten. Ik ervoer zo’n grote angst en benauwdheid dat ik dacht dat ik dood zou gaan.

Voetstappen?

We lagen allebei al in bed, ik lag aan de kant van de deuropening naar de living toe, vlak naast het bed. Het was een klein gebouwtje, niet groter dan nodig want we zouden daar toch alleen maar zitten om te slapen of onszelf te soigneren. Voor we gingen slapen controleerden we steeds goed of alles op slot was, dus ook de voordeur. Toch hoorde ik – we lagen nog niet lang in bed – opeens precies voetstappen bij die deur. Eerst dacht ik dat het buiten was, of de buren (de muren waren niet dik genoeg om alle geluiden tegen te houden) maar toen besefte ik dat wat ik hoorde, voetstappen waren die écht BINNEN ons logeerhuisje klonken! Het kon niet anders want als er werkelijk iemand daar was, zou die op nog geen meter afstand van ons staan. Het geluid was wel degelijk zo duidelijk, helder en dichtbij dat er precies echt iemand binnen stond rond te wandelen.

Een dief?

Ik lag toen op mijn rug met mijn ogen toe. Ik durfde niet mijn ogen open te doen, mij om te draaien naar de opening toe om te kijken wat dat precies was, want dat KON gewoon niet. Je kon niet binnen komen zonder sleutel of de deur open te duwen (of was het trekken?). Die zaken had ik totaal niet gehoord, dus dat was toch onmogelijk? En toch hoorde ik het zo duidelijk. Het leken mij ook mannelijke voetstappen. Nog meer redenen om te doen alsof je al slaapt. Was die persoon aan het zoeken naar waardevolle spullen? Maar ik hoorde geen kasten of schuiven open en toegaan, geen tassen of rugzakken die doorzocht werden. Onze reiskoffers lagen bij ons in het slaapkamer gedeelte, dus misschien kwam die wel naar daar toe?

‘Zwarte energie’

En inderdaad, de voetstappen kwamen naar de deuropening toe, langs het bed, dus vlak naast mij. EN BLEVEN DAAR STAAN! Ik hoorde geen ademhaling, buiten die van mezelf en van die vriendin aan de andere kant van het bed. Ik voelde duidelijk een mannelijke energie – het gebeurt wel eens dat ik intuïtief aanvoel of een persoon in mijn buurt, of achter mij een man of een vrouw is op energievlak (er zijn uiteraard mannen [fysiek] met meer vrouwelijke energie en andersom). Wat ook opviel is dat het nogal vijandig aanvoelde, geen vriendelijke energie, eerder ‘zwarte’ als ik het zo mag benoemen. Ik had mijn ogen toe, dus ik kon niet zien wat voor kleur het had, zelfs als ik ze open zou doen zou het veel te donker zijn geweest om deftig te kunnen zien. Het deed me gewoon denken aan andere zwarte energie / schimmen / geesten die ik al eerder zag, voelde in mijn leven. Nog nooit waren ze zo brutaal, zo dicht gekomen. En eerlijk, dat ‘scared the hell out of me’.

Lig daar toch niet te liggen!

Toen merkte ik plots dat die ‘persoon’ op me kwam liggen, ik dacht heel even dat ik verkracht zou worden. Maar er was geen geworstel, alleen maar een immens grote druk op vooral mijn bovenlichaam. Ik wou dat niet dus werkte ik tegen, wilde me eruit bevrijden. Maar dat kon ik niet. Mijn spieren wilden niet mee. Ik begon te panikeren! Wat is dit? Wat gebeurt er? Waarom kan ik nauwelijks ademen? Wat wil die persoon, die ‘entiteit’? Ik wilde roepen, schreeuwen, tieren, de naam van die vriendin uitschreeuwen zodat ze me zou kunnen helpen. Maar er kwam zelfs nog geen gefluister uit mijn mond. Ik kon niets. Ik gaf mijn longen de opdracht om veel lucht in 1 keer naar buiten te gooien, tegelijkertijd dat mijn stembanden geluid konden produceren, en ik gaf mijn mond de opdracht om alles open te gooien. Maar hoe meer ik mijn best deed om dit tot stand te brengen, hoe minder dat het lukte.

Doodsangsten en woede

Mijn angst werd met de seconde groter. Ik lag daar, weerloos, machteloos, stemloos, bewegingsloos. Ik werd ook kwaad, wie of wat doet nu zo iets? Dat die eens maakte dat die weg was! Als ik weer mijn stem zou hebben en kon bewegen en bekomen zou zijn, en die gast was er nog, die zou zijn beste dag niet gehad hebben!

*Poef!*

En toen, even snel als dat het was gekomen, was het weer weg. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar misschien duurde het nog geen 5 minuten, misschien zelfs nog geen minuut. Geen idee. Wat ik wel wist, was dat dit veruit het engste was dat ik ooit heb meegemaakt. En dat ik het nooit meer wou meemaken.

Opzoekwerk

Uiteraard heb ik, eenmaal thuisgekomen, opgezocht wat dat was via de woorden (of toch ongeveer) ‘slapen’ ‘druk op borst’ ‘aanwezigheid’ ‘angst’. Ik kwam al gauw uit bij slaapverlamming. Volgens Wikipedia kwamen heel wat symptomen (de zogezegde hallucinaties) voor die ik ook had toen (zie lijst hierboven). Dus dat was het? Slaapverlamming? Niks creepy mannen, negatieve/zwarte energie, voetstappen, …? Het is allemaal maar in mijn ‘hoofd’ gebeurd? Yeah right. Voor deze keer kan ik nog wel de wetenschap het voordeel van de twijfel geven.

De tweede keer (en voorlopig laatste)

Dit kan geen slaapverlamming zijn!

Maar net deze maandagochtend geleden, heb ik hetzelfde meegemaakt. Dit is ook ineens de reden waarom ik dit nu schrijf. Deze tweede ervaring heeft me compleet overtuigd. Wees zelf gerust nog maar sceptisch. Nu weet ik het zeker: het is geen slaapverlamming. Het is wel degelijk een entiteit die je komt ‘bezoeken’. Hoe weet ik dat zo zeker? Ten eerste was ik al wakker, ik had me al bewogen en ik zou enkele minuten later uit bed komen omdat ik op tijd bij een afspraak moest zijn.

Een… vrouw?

Ik lag op mijn rug (toevallig toch hé?) nog wat na te denken over weet ik veel wat allemaal, zoals ik zo vaak doe, met mijn ogen toe. En opeens voelde ik het donsdeken boven mijn lichaam naar beneden gedrukt worden. Toen merkte ik ook pas de ‘aanwezigheid’. Deze keer voelde het vrouwelijk aan. Het was ook alsof de ‘vrouw’ haast ‘liefdevol’ op mij kwam liggen, als een moeder (niet dat ik daar ervaring in heb). Toch was het geen goede energie, weer zwart, zoals toen in Frankrijk. Ook veel sluwer, bedrevener, want ik had geen voetstappen gehoord, noch een aanwezigheid opgemerkt tot het er gewoon ‘was’ direct bovenop mij.

Niet meer met de deze!

Uiteraard wist ik al wat me stond te gebeuren. Terwijl die ‘persoon’ steeds meer op mij kwam liggen, worstelde ik zo goed en zo kwaad het kon tegen. Uiteraard was het bewegingsloos en geluidsloos zoals de vorige keer. Maar ik ging me niet nog een keer laten doen, ik wou mijn bovenarmspieren keihard opspannen en beginnen roepen. Niks natuurlijk. Ik had het kunnen weten! Maar toen dacht ik, ik ben niet alleen! Wacht maar!

Help me bompa, alsjeblieft

Ik begon mijn bompa (die in 2010 gestorven is) om hulp te vragen. Ik bleef maar ‘bompa, bompa, bompa’ zeggen in mijn hoofd. Dat bleek te werken, want nog voor de ‘entiteit’ zich volledig op mij had gedrukt, ging de druk weg, niet opeens, maar ook niet langzaam. Alsof ‘ze’ nog wilde blijven drukken, maar dat iets ‘haar’ terugdrong. Op het moment dat de druk zo goed als weg was voelde ik een aangename, liefdevolle, positieve, beschermende energie vanaf mijn linkerkant over me heen gaan alsof ik in een bubbel zat.

Foetsjie!

Wat het ook was dat zich op mij wou storten, het was weg, en ik denk niet dat die nog binnen korte tijd terug zal proberen. Mijn bompa en/of mijn andere voorouders zullen me beschermen als ik hen daarom vraag. Of was het een deel van mezelf? Wie zal het zeggen? In elk geval heb ik achteraf mijn bompa vele malen bedankt voor de hulp en bescherming. Achteraf dacht ik nog: “Ze durven nogal zeg! Gewoon in mijn eigen kamer, mijn ‘heilige, veilige’ kamer! In mijn eigen bed! Don’t mess with me here!

Een ‘gouden’ tip

Dus als je zelf ooit zoiets meemaakt, hou het hoofd koel (of toch proberen) en roep in je hoofd de naam van een persoon die er nu niet meer (fysiek) is, met wie je een goede band had. Je kan ook de aanspreking gebruiken die je normaal gebruikte toen die persoon nog (fysiek) hier was, zoals ik heb gedaan met mijn bompa. Of vraag Engelen, God, of waar je ook in mag geloven, om hulp.

Ervaringen of theorieën van anderen:

Enige tijd geleden las ik dit artikel dat een interessante kijk heeft op slaapverlamming. Daaruit heb ik ook de tip gekregen om, mocht ik ooit de ‘entiteit’ waarnemen en me kunnen bewegen, ’true form’ te zeggen terwijl ik met mijn pink naar de ‘vorm’ wijs. Na het uitschrijven van mijn eigen ervaringen ging ik op zoek naar het artikel waarnaar ik net heb verwezen, en kwam een andere tegen die ik ook wel interessant vond. Ik weet dat de twee nogal veel in dezelfde richting uit gaan. Ga vooral zelf ook eens op onderzoek uit en trek je eigen conclusies.

Mijn eigen conclusie

Door deze ervaring raakte ik er dus van overtuigd dat het niet ‘gewoon slaapverlamming’ is. Het is toch vreemd dat die ‘verlamming’ wegging zodra ik mijn bompa om hulp vroeg? Ik kon duidelijk de negatieve energie en de positieve energie onderscheiden. Die beschermende bubbel was ook duidelijk daar, ik kon in mijn geest haast de kleur waarnemen, goudachtig. Blijkbaar was deze tweede ervaring een hypnopompische hallucinatie (volgens de wetenschap toch) omdat het voorkwam tijdens het ontwaken ipv tijdens het in slaap vallen. Meer wetenschappelijke informatie hierover kan je hier vinden (in het Engels wel).

Daarnaast was ik ook niet extreem uitgeput (noch lichamelijk, noch geestelijk). Wegens omstandigheden ben ik in deze periode inderdaad wat vermoeid, maar niet zoals toen in Frankrijk. Misschien heb ik daardoor die ‘entiteit’ ook beter kunnen afweren dan bij de eerste keer. Toen was ik letterlijk ‘leeggezogen’ nog voor het gebeurde.

Voor mij dus nog geen aliens die me willen ontvoeren, laten we hopen dat dat ook nooit gebeurt. Toch ben ik wel eens benieuwd naar hoe deze ‘entiteiten’ eruit zagen, aangezien ik mijn ogen toe had (en eigenlijk te bang was om ze open te doen, heb al genoeg enge dingen gezien om beter te weten). Mocht ik ook de moed hebben om mijn ogen te openen tijdens dat hele gebeuren, en mochten mijn ogen ook open kúnnen gaan, dan zal ik daar ook over verhalen hier. Wie weet is het dan wel voer voor een horrorverhaal? Hopelijk niet, ik wil geen hartaanval krijgen van pure horror voor mijn ogen te zien staan/liggen/hangen.

In elk geval wens ik het niemand toe, echt waar. Mogen jullie dromen aangenaam zijn, net als het in slaap vallen en het ontwaken!

Heb jij dit ook al eens meegemaakt? Laat het dan hieronder weten, deel gerust je ervaring en je visie erop (als je die hebt).

Veel liefs,