Het is nu enkele dagen geleden dat ik de kaakoperatie onderging om mijn overbeet te corrigeren. Gisteren, vrijdag dus, was de eerste dag dat het echt beter ging. Het was ook de eerste nacht dat ik beter heb geslapen. Ik kon zelfs al iets op mijn zij liggen en met de zijkant van mijn hoofd half op het hoofdkussen slapen. Het deed nog pijn, maar ik hoefde er niet echt meer een pijnstiller voor te nemen. Volgens mijn lief was de zwelling nog ietsje minder dan ervoor, alhoewel ik het zelf niet echt zag. Eten en drinken ging al wat beter, dat belooft! Nu even een terugblik op de eerste dagen tot nu:

[Update: Er zijn in totaal 5 updates, de eerste zijn langer omdat er veel te vertellen viel. De laatste in de reeks zijn korter omdat er duidelijk minder nieuwigheden voorkwamen. Kijk voor meer info, ervaringen en evoluties naar deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5.

update 2: we zijn nu een jaar verder, dus heb ik een nieuwe update geplaatst met een foto van mijn profiel erbij, in vergelijking met de foto’s van deze reeks updates kort na de operatie.]

Dinsdag 26 september

Op weg naar het ziekenhuis

Om half 6 moest ik er al uit, want mijn papa wou al om 6u vertrekken naar Klina. Ik moest er pas om 7u zijn, maar beter te vroeg dan te laat. We moesten nog 10 minuten wachten tot de deuren opengingen, we waren ook niet de enige die zo vroeg waren.

Daarna moest er nog de nodige rompslomp gebeuren: inchecken, naar de kamer gaan, wachten tot de verpleegsters hun shiften begonnen en ons konden zeggen wat we moesten doen, nog enkele vragen beantwoorden en dan maar wachten tot ze me kwamen halen. De verpleegster die ik het meeste heb gezien die 2 dagen was wel een kei toffe, vriendelijke jongedame, dat moet ik zeker wel zeggen! De rest ook, maar zij sprong er toch boven uit. Alleen spijtig dat ik haar naam niet weet. Pas om 8u zou mijn operatie beginnen, maar ik stond dan wel als eerste op de lijst, jeuj!

Op weg naar de operatie zelf

Die ene verpleegster bracht me naar de operatiekwartieren, waar ik moest wachten op de specialist en de anesthesist. Nog enkele vragen beantwoorden, geruststellingen krijgen, naar de operatiekamer rijden en op de operatietafel gaan liggen. Ik zou hoogstens een uurtje onder volledige narcose zijn, voor mij is dat een pak opluchtender dan 2 of 3 uren. Heb ik al gezegd dat ik niet van naalden hou? Nog erger is het als ik de anesthesie in mijn arm voel stromen, of beeld ik me dat gewoon in? En dan … black-out.

Vlak na de operatie

Het volgende dat ik weet is dat ik half wakker begin te worden, terug in het ‘normale’ ziekenhuisbed lig en nogal onrustig tekeer ga (geen idee waarom, kon er niets aan doen). Ik hoor dat ze mijn naam zeggen en me proberen te kalmeren. Wanneer ik enkele ogenblikken later wakkerder ben, lig ik eindelijk stil. Toch was ik nog in een soort van paniekstaat. De mensen rondom mij bespraken heel wat zaken, onder andere dat ik heel wat bloed in mijn maag had gekregen tijdens de ingreep en dat mijn hartslag weer* heel traag was en mijn bloeddruk ook aan de lage kant. Ik voelde me ook niet bepaald kiplekker, deuh. Voor het bloed in mijn maag hadden ze een maagsonde ingebracht via mijn neus, algoed tijdens de operatie zelf! Ik wil niet weten hoe het voelt om het bij bewustzijn te moeten binnenkrijgen.

*Toen ik net vier was, zou ik een operatie ondergaan om mijn amandelen te laten trekken (ook al was dat niet echt nodig, dat is een verhaal apart). Ik kreeg toen een ‘extreem vagale reactie’ op de anesthesie. Volgens de kaakspecialist wilde dat zeggen dat mijn hartritme op korte tijd heel snel daalde waardoor ik eigenlijk half dood ging. De reanimatie verliep goed, maar sindsdien wantrouw ik toch elke algehele verdoving. Ook heb ik altijd het briefje bij van de specialist die toen aanwezig was om artsen bij volgende ingrepen hiervoor te waarschuwen. Ik had iedereen al gewaarschuwd hiervoor, dus het is niet dat ze van niets wisten. Helaas staat daar nog mijn vroegere achternaam op (van mijn moeder) en is mijn naam verkeerd gespeld (Jessy ipv Jessie). De mensen rondom mijn bed waren dit aan het bespreken en ik legde dan uit dat mijn achternaam ondertussen veranderd is. En dan weer … black-out.

Terug in de kamer

Ontdekkingen

Ik werd weer wakker, deze keer in de kamer waar ik nog zou overnachten. Mijn papa zat in de zetel tegenover het bed te wachten. Het is zo fijn om te weten dat er iemand over je waakt, ook al zijn er heel wat verpleegsters die hun ronde doen. Mijn hoofd voelde nogal dik aan, maar ik had niet zoveel pijn. Ik kreeg namelijk voortdurend pijnstillers, antibiotica en water toegediend via het infuus, en om de zoveel tijd werden de ijscompressen vervangen. Ik merkte ook dat maar 1/4 van mijn lippen gevoelloos was: de linkerhelft van mijn onderste lip. Dat viel dus kei goed mee!

Ongemakken

Alleen voelde ik mij zo belabberd. Ik kreeg water aangeboden via een klein flesje met een rietje. Zelfs zuigen was niet zo gemakkelijk. Door het drinken voelde ik me nog minder goed. Ik moest ook dringend plassen. Ze gaven me zo’n pan, maar dat werkte langs geen kanten, ook niet wanneer ik vroeg aan de aanwezigen in de kamer om even naar buiten te gaan. Het geluid in de gang was even afleidend. Het zou me pas lukken na nog 2 pogingen, net voor het laatste bezoekuur, maar toen leek het wel alsof mijn blaas zou springen.

Bloed in mijn maag

Door het beetje water dat ik dronk, en het spreken (of toch poging tot), voelde ik mij steeds slechter. Ik werd er zelfs erg misselijk van. Bleek dat niet al het bloed uit mijn maag was. Ik moest dus overgeven, echt geen pretje. Dat is ook weer zo’n nare ervaring van vroeger waardoor ik daar panisch van word. De verpleegsters probeerden dan handmatig met de maagsonde het bloed af te tappen, het scheen namelijk dat er een verstopping was, waardoor het bloed niet meer automatisch werd afgevoerd. Ook niet echt zo’n fijn gevoel om zo ‘vacuüm’ te worden gezogen. Vanwege het bloed dat nog in mijn maag belandde, dronk ik niet veel en at ik ook niets, ik moest het nog maar zien of ik werd al misselijk.

Slapen, slapen en nog eens slapen…

Ik viel nog constant terug in slaap, het avondeten heb ik zelfs niet weten voorbijkomen. Doorheen de nacht ook weer enkele uurtjes slapen, dan wakker omdat ik weer dringend moest plassen, terug slapen, weer wakker omdat ze nog eens mijn bloeddruk moesten meten, etc.

Woensdag 27 september

Ochtend

De volgende ochtend kwamen ze met eten af: appelmoes, een appelsapje en een yoghurt met appel in. Ze kwamen ook de maagsonde wegnemen. Mensen, dit is echt een vreselijke ervaring! Inclusief braakneigingen.

Nog meer bloed

Alleen het appelsapje ging zeer traag naar binnen. Maar dat kwam er niet veel later weer uit omdat er – opnieuw – bloed in mijn maag zat. Ik probeerde wat appelmoes te eten, maar ook die 2 happen kwamen er kort erna weer uit. Volgens mij heb ik in zo’n korte tijd nog nooit zoveel moeten overgeven. Blijkbaar zat er ook nog gestold bloed in mijn neus, want ik rook constant een bloedgeur, alles smaakte precies naar het bloed dat ik telkens maar weer naar buiten kieperde. Ik weet het, echt niet gezellig.

Op controle

Rond 10u moest ik op controle bij de specialist. Tot dan toe was ik nog niet eens uit bed gekomen en zag ik mij dat ook nog niet echt doen op dat moment. Helaas, geen keus. Met een bakje onder mijn kin, met alleen een onderbroek en ziekenhuis-schort aan werd ik in een rolstoel terplekke gebracht. Nog een of twee keer moeten overgeven en toen was ik terug in het veilige bed. En maar slapen…

Middag/namiddag

Na de middag heb ik gelukkig niet meer moeten overgeven! Als middageten kreeg ik weer een hele plateau, maar ik had nog niet eens mijn ontbijt aangeraakt bij wijze van spreken. Ik mocht dan pakken wat ik wou om dit mee naar huis te nemen. Ik nam de ‘wortelpuree’ mee, het appelsapje liet ik voor wat het was en ook de mokka-yoghurt gaf me eerder een misselijkmakend gevoel als ik het nog maar zag dan dat ik er van opkikkerde. BTW: normaal ben ik helemaal verlekkerd op mokka, maar nu even helemaal niet.

Terug thuis!

Rond 14u kwam mijn bomma mij ophalen, ze moest mij eerst nog wakker maken want ik was weer in slaap gevallen, mét het potje appelmoes op mijn schoot! Alles terug inpakken, mijn pyjama verruilen voor mijn kledij, nog een vragenlijst invullen, dag zeggen tegen de verpleegster en hupsakee!

Slapen, ‘het lief’ en glimlachen

Terug thuis lag de zetel in de living al klaar om in te kunnen slapen. Dat heb ik dan ook direct gedaan. Mijn vriend kwam zo’n 2u later bij ons aan en heeft me zachtjes wakker gemaakt. Ik was zó blij hem te zien! Ik wou glimlachen, maar dat is niet zo praktisch als een deel van je lippen niet meewilt en dat bepaalde spieren in je wangen en je kaken nog erg gevoelig zijn. Lachen gaat ook nogal moeizaam, dat probeer ik dan zo weinig mogelijk te doen, maar met zo’n familie als die van mij is dat niet gemakkelijk. Om mijn lach niet te hevig te laten worden, toom ik het wat in (ook niet van de poes!) maar dan lijk ik zo’n halve maniak ofzo.

Niet alleen meer slapen!

Mijn conditie liet me al toe om meer te doen dan te eten, drinken, slapen en plassen, dus ging ik eens Facebook checken. Daar had ik heel wat berichtjes gekregen om me succes te wensen met de operatie en om te vragen hoe het ondertussen met me ging. Daar was ik wel eventjes zoet mee. Nog eens bedankt aan iedereen voor de steun en de bezorgdheid! Op het einde van de dag heb ik mijn appelmoes helemaal kunnen opeten en nog wat kunnen drinken, dus was ik tevreden. Het was ook gemakkelijker sinds de specialist zei dat hij rekkertjes rond mijn beugel had gedaan en dat ik die bij het eten moest losmaken. Dáárom kreeg ik nauwelijks een theelepel in mijn mond!

Maar praten…

Praten gaat moeizaam, maar ik kan me voldoende verstaanbaar maken. Af en toe gebruik ik een of andere verkeerde spier of doe ik een verkeerde beweging met mijn tong/kaak en dan doet het wel eens even pijn. Niet dat mijn familie het erg vindt dat ik minder spraakzaam ben…

Hier nog enkele fotootjes die ik ’s avonds heb gemaakt. Ik heb de ijscompressen weggelaten, ze waren ook op:

• 

• 

Donderdag 28 september

Ongemakkelijke nacht

Uiteraard dacht ik dat ik net zo gemakkelijk in slaap zou raken als in het ziekenhuis en in de zetel thuis. Was het maar waar. Ik heb bijna nog nooit zo slecht geslapen. Ik was te bang om op mijn zij te liggen, dus moest ik op mijn rug slapen. Dat is nooit mijn forte geweest. Daarbij had ik nog heel wat speekselaanmaak (of was het bloed?) en moest dat ook afgevoerd worden naar het juiste keelgat. Vanwege mijn angst om te stikken in mijn slaap probeerde ik zo rechtop mogelijk te zitten/liggen. Met maar 1 kussen is dat niet gemakkelijk. In het ziekenhuis en in de zetel beneden waren er altijd meer, dat zal het hem gedaan hebben. Doordat ik niet veel slaap kon vatten heb ik in de dag een dutje moeten doen, dat deed wel deugd.

Eten, drinken, slapen en andere zaken

Als eten at ik de ‘wortelpuree’ op die in feite abrikozenpuree was. De kleur is hetzelfde… Een beetje fruitpap die mijn bomma had klaargemaakt, babyvoeding (je weet wel, zo van die potjes oranje/groene babyvoeding) en een instant soepje van asperge met croutons (deze heeft de bomma gemixt). Een appelsapje, een soort van fristidrankje en wat water als drinken. Om de paar uur een pijnstiller (max 3 per dag) was wel noodzakelijk en bij enkele maaltijden moest ik sowieso antibiotica nemen. De specialist zei dat ik beter 4, 5 of 6 keer per dag kleine beetjes eet dan 3 keer grotere maaltijden. Zo kan mijn maag zich weer herstellen. Het werkt in ieder geval. De zwelling was al wat minder, dat konden ze hier thuis zeggen, dus dat was ook goed!

Vrijdag 29 september

Nachtrust

De nacht van donderdag op vrijdag heb ik beter geslapen, zoals ik in het begin van deze post al zei. Toch een hele verademing! Ik was op den duur wel moe aan het worden in de loop van de dag, maar niet om te zeggen dat mijn ogen vanzelf toevielen. De pijn is er nog steeds constant, maar het is al zoveel minder dat ik niet echt een pijnstiller moest nemen. Mezelf drogeren doe ik ook niet zo graag als het niet echt moet. Pas rond 17u vond ik het misschien verstandiger. Ik voelde dat het precies wat erger begon te worden, vandaar.

Eten/drinken

Opnieuw heb ik weer wat fruitpap gegeten, deze keer kon ik meer binnen krijgen. De yoghurt die ik van het ziekenhuis had meegenomen heb ik ook eindelijk opgegeten en erna nog een instant tomatensoepje (zonder croutons deze keer) en opnieuw wat babyvoeding (twee potjes zelfs!) en als laatste hap nog een keer fruitpap. Ik kan duidelijk al meer eten dan ervoor, wat een positief teken is. Ik had dan ook heel wat honger. Niet moeilijk als je de vorige dagen zo goed als niets hebt gegeten. Ook al doe je niet veel, je lichaam heeft energie nodig, ook gewoon om te ‘zijn’, en zeker als het zichzelf moet herstellen.

Het moést er toch ééns van komen

Extra positief: dit is de eerste dag dat ik ook weer grote boodschap kon doen! Normaal doe ik dit iedere dag minstens 1 keer. Nu was het sinds maandag geleden, dus je kan je je wel voorstellen dat dat een opluchting is, zowel mentaal als fysiek. Het was niet om van te zeggen ‘wauw’, maar hoe kan dat ook anders als je ervoor zo goed als niets hebt gegeten?

Als het zo verder blijft gaan, heb ik er alle vertrouwen in dat het binnen korte tijd heel wat beter zal gaan.

Veel liefs,