Zoals sommigen onder jullie al wel weten, komen er sinds juli 2017 veel vlinders op mijn pad. Een teken of hoe je het ook wil interpreteren. Sinds november à december tot ongeveer februari zag ik zelfs elke dag deze symboliek voorbijkomen. [Wie meer wilt lezen over dit fenomeen ‘van rups tot vlinder’ in mijn leven, verwijs ik door naar de verhalen over mijn stilteretraite in de Oude Abdij van Drongen: Dag 1, dag 2, dag 3, dag 4, dag 5, de algemene beschouwing en terugblik na 1 jaar.]

Transformatieproces

Op dit moment ben ik met twee cursussen bezig. De ene zorgt voor een diepgaand innerlijk proces gedurende 20 weken en is eind januari reeds gestart. De andere is net vandaag aangevangen, voor zo’n 12 weken, en laat me openbloeien op een andere manier, het laat me andere mogelijkheden zien, verborgen capaciteiten die ik nu mag gaan ontwikkelen. Ik ben er helemaal klaar voor!

Metamorfose

Maar innerlijke processen gaan nu eenmaal niet van een leien dakje. Volgens mij ziet de rups ook af, denkt die ook dat z’n einde nadert, terwijl er juist een nieuw begint aankomt. Een geheel nieuw leven, licht en vrij, vliegend door de lucht, met een ander perspectief op de wereld. Dit is wat ik nu ook doormaak. Het doet pijn, het raakt me tot diep in mijn kern en het lijkt haast onmogelijk dat ik er ‘levend’ uit zal komen, maar ik wil dit, ik ga ervoor, ik wil leven en nog zoveel dingen in deze wereld verwezenlijken. maar daarvoor moet ik eerst afzien, zoals ik al een hele tijd afzie. Toch heeft het zijn positieve effect, dat ik vandaag voor het eerst mocht ervaren!

Ziek zijn

En ik ga maar door

Mijn lichaam zegt me namelijk sinds langere tijd dat ik niets meer mag doen, buiten mezelf helen, fysiek maar ook diep vanbinnen. Tot iets meer dan een week geleden bleef ik maar gaan, want er moet nog van alles in orde gebracht worden en de andere wekelijkse activiteiten horen er ook bij. Maar dan zegt mijn lichaam plots echt STOP! En nog wilde ik niet luisteren, tot de dokter zelf zei “veel rusten en water drinken”.

Maar ik moet nog zoveel doen!

Slik. Dat is een moeilijke. Ik wilde niet constant in bed liggen. Ik moet boodschappen doen, er moet nog oud behang verwijderd worden en geschilderd worden in de plaats, de propere was ligt nog her en der te drogen of in stapels te wachten om op z’n plaats te worden gezet, we moeten nog een wasmachine gaan kopen, een ophangsysteem voor de posters en foto’s… De lijst is nog lang. En dan zegt hij dat ik niks mag doen?

Verloren tijd inhalen

Ik wil vooruit in het leven, niet alles op laten stapelen tot een lijst waar geen beginnen meer aan is. Vroeger heb ik al teveel ‘tijd verspild’, omdat ik gewoon niet wist wat ik hier eigenlijk rond liep te doen. Nu ik wel dromen heb, kan ik ze niet snel genoeg afwerken of bereiken, ik heb tenslotte maar één leven, en lijk wel nood te hebben aan drie, al die jaren tot nu toe lijken nu verloren tijd. Hierdoor loop ik mezelf regelmatig voorbij. Maar deze keer ga ik toch luisteren. Onze mentor van het 20 weken programma zei het maandag in de coachcall ook al tegen me: als je nu niet luistert naar je lichaam, zal je het ene na het andere blijven krijgen, tot je begint te luisteren. Ik wil niet meer ziek zijn, ik wil niet nóg zieker worden, ergere dingen krijgen, dus ik luister deze keer. Nog nooit zoveel geslapen in mijn leven dan deze week denk ik.

Ommekeer

‘Tot inkeer komen’

Eergisteren, gisteren en vandaag tijd gehad en gemaakt om in contemplatie te gaan en mijn achterstand met de vragen en opdrachten wat in te halen. Al sinds januari tot en met vandaag komen er steeds herinneringen, beelden en gevoelens naar boven van toen ik jonger was. Ik ben alles aan het opschrijven wat in me opkomt, zo vertrouw ik het toe aan het papier, kan het uit mijn hoofd en uit mijn ‘rugzak’. Zo kan ik lichter verder leven. Dit lijkt me een soort van transformatie, is dit de weg van rups naar vlinder waar ik al zo lang tekens van krijg?

Emoties, loslaten, liefde en vergeven

De voorbije week ben ik heel emotioneel geweest: een beeld, geur, herinnering, een stukje muziek of tekst, een paar rake woorden, … konden me werkelijk doen blèten dat het niet meer normaal was. Mijn jongere, kleine, gekwetste ‘ik’ zit te wenen, te schreeuwen, om aandacht, om gezien te worden, begrepen te worden, om de liefde en het begrip te voelen die ik tekort had. Alleen ik kan het haar nu nog geven, alleen ik kan haar volledig begrijpen en troosten. De mensen uit het verleden kunnen dat uit mijn herinneringen niet doen, hun rol staat reeds vastgelegd en kan niet veranderd worden, alleen herhaald. Alleen ik kan de kloof tussen tijd en ruimte naar mezelf op die momenten overbruggen. Alleen ik kan de kleine ‘mij’ een ander perspectief bieden. Alleen ik kan mezelf en de anderen in mijn herinneringen vergeven.

De geschiedenis herhaalt zich?

Parallel

Vandaag, bij het huiswaarts keren na een inleidende dag van een nieuwe, korte opleiding, maakte ik iets mee dat parallel staat met wat ik vroeger ook beleefde. Alle mensen die ik kruiste keken naar me, staarden me aan of keken op. Mijn kleine ‘ik’ vond dit vreselijk. “Ze staren me aan alsof ik een alien of een monster ben.” “Ze kijken naar me alsof ze iemand lelijk zien.” Zo keek ik dus naar mezelf toen en kreeg dit terug gereflecteerd besef ik nu. Hoeveel mijn papa of grootouders me ook van het tegenovergestelde wilden overtuigen, ik voelde me het “lelijke eendje”, een vreemd wezen op deze aardbol, ik paste niet echt ergens bij naar mijn ervaring en anderen ‘zagen’ dat dan ook.

180% gedraaid

Maar vandaag was het compleet anders. Voor het eerst in mijn leven voel ik dat ik goed zit, de juiste richting uitga, het pad bewandel dat al die tijd al voor mij open lag. Ook al ben ik nog niet 100% genezen, ik voelde me goed, het zonnetje straalde heerlijk en ik had het zelfs warm zonder jas. Volgens mij straalde ik ook iets positiefs uit en had dit een invloed op de mensen die mijn pad kruisten, waardoor ze me opmerkten.

Geloof in mezelf

Al een hele tijd hoor ik van anderen dat ik een ‘fijne, liefdevolle energie’ heb. Dit had ik misschien vroeger ook al, maar interpreteerde ik andermans blikken gewoon verkeerd, o.a. ook vanwege (een jaloers?) iemand die er bij mij op (veel te) jonge leeftijd op subtiele wijze heeft ingedreund dat ik waardeloos was op alle vlakken. Dit ben ik aan het omdraaien, ik ben wel iemand, ik ben wel waardevol. Misschien niet op de manier zoals anderen of de maatschappij dat graag willen, maar ik begin eindelijk mijn eigen-waarde in te zien. Ik ben belangrijk! Ik heb wel degelijk iets te bieden, kwaliteiten en talenten. En sinds vandaag kan ik de blikken anders opvatten, wat een fantastisch gevoel!

Veel liefs,