Voor zij die het nog niet weten, op 1 oktober gaan mijn blokjes eraf, dus nog een kleine twee weken vanaf nu. Dus ben ik bijna weer blokjes-vrij! Woehoe! Eergisteren (maandag dus) hebben ze reeds de ringen, die rond mijn kiezen waren, eraf gedaan. Wat een ervaring!

Vergeetachtig

Gelukkig was ik het compleet vergeten dat ze dat toen gingen doen, want al sinds het begin vreesde ik wat voor deze handeling. Als mijn geheugen mij niet in de steek zou hebben gelaten (wat reeds de laatste paar jaar zo is voor alles wat ik niet opschrijf), dan zou ik al heel lang op voorhand hebben liggen piekeren en me ongerust liggen maken. Want wat als ze per ongeluk een of meerdere van mijn kiezen zouden meetrekken? Gelukkig (?) zei de orthodont het op dat moment zelf nog even dat hij de ringen ging verwijderen.

Radarmolen

Toen ik er dus aan werd herinnerd, zo vlak voor het ging gebeuren, begonnen de radartjes in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Hoe kon ik zoiets nu vergeten? Ik kon niet meer weglopen, dus kon ik alleen nog maar hopen dat het mee zou vallen. Zou het pijn doen? Blijven mijn tanden wel heel? Blijven mijn tanden wel zitten? Als iemand die regelmatig droomt over uitvallende tanden – en sinds er blokjes opzitten ook over brekende beugels en tanden die daardoor nog schever gaan staan dan ze oorspronkelijk stonden – is de gedachte aan loskomende tanden al een nachtmerrie.

Het viel mee

De orthodont waarschuwde me dat het een krakkend geluid zou maken, maar dat ik me geen zorgen moest maken. Erg geruststellend vond ik het niet, juist omdat die mallemolen in mijn hoofd al bezig was. Eerst knipte hij de metaaldraad door tussen de voorste kiezen en de eerste tanden waar blokjes op plakken. Dat deed niet altijd deugd, maar nu ik erop terugblik viel dat nog wel mee. Daarna werd er aan de ringen gesleuteld, ik weet niet precies wat er dan wordt gedaan, maar wat ik wel kon merken is dat ze niet in 1 ruk omhoog worden getrokken. Er wordt aan beide kanten van de ringen gesleurd en getrokken (of dat is toch wat ik me voorstelde bij wat ik voelde), waardoor de lijm breekt en de ringen zonder problemen omhoog worden getrokken.

Vervolgens moest ik wat spoelen want ik voelde brokjes achterin mijn keel zitten. Ik schrok even toen ik zag dat er ook bloed bij zat! Ik vroeg dus of dit normaal was, en dat is blijkbaar echt normaal. De ringen zitten namelijk rond je tanden tot aan het tandvlees, of zelfs tussen je tanden en het tandvlees. Dat kan ontstoken raken. Bij het verwijderen van de ringen bloedt het dan, maar als ik mijn tanden en tandvlees grondig poets elke dag, zal het vlug genezen. Dat stelde me wel gerust.

Lijm verwijderen

Uiteraard kon ik al een verschil voelen, dus ging ik met mijn tong rond mijn kiezen ‘verkennen’. Wat voelde dat vreemd aan! Met nog lijmresten aan de tanden voelden deze laatsten ook nog ruw en brokkelig aan, maar daar ging de orthodont nog voor zorgen. Hij nam een soort van polijst machientje boven en begon te slijpen. Ik deed mijn mond zover als mogelijk open, maar toch vroeg hij of het nog verder kon. Ik schudde nee, mijn rechter kaakgewricht was er nu al niet zo blij mee. Soms deed het polijsten/slijpen niet zo’n deugd bij bepaalde kiezen, dus ik ga sowieso eens naar de tandarts gaan als alles eraf is.

Ook na het polijsten moest ik spoelen, daar kwam opnieuw redelijk wat bloed bij te pas. Mijn kiezen voelden in elk geval weer glad aan! Al bij al viel het dus nog heel goed mee. Maar aan de andere kant ben ik echt wel blij dat ik er vanaf ben. Nu ik dit schrijf, voelt deze nieuwe situatie al terug ‘normaal’ aan. Zo zie je maar hoe snel je lichaam zich aanpast en hoe snel je gewend raakt aan iets nieuws.

Laatste keer in plasticine bijten

Als laatste maakten ze nog een keer afdrukken voor een gipsmodel, het allerlaatste! Ook bij die handeling lijkt het alsof ze mijn tanden gaan uittrekken als ze die plasticine-achtige substantie wegtrekken wanneer die hard genoeg is. Ook daar ben ik dus al weer vanaf. Het einde komt steeds dichterbij! Woehoe!

In totaal heeft dit alles een half uurtje geduurd, de volgende keer moet ik een uur met mijn mond openhangen voor de rest van de blokjes en de lijmresten te laten verwijderen. Zolang ik af en toe tussendoor nog mag spoelen, zal dat wel meevallen. En daarbij, het eindresultaat zal de moeite zijn! Ik kan haast niet wachten!

Geen rekkers meer

Voor de zekerheid vroeg ik of ik nog rekkertjes moest dragen, maar het antwoord was nee, wat ik al vermoedde, aangezien de ‘ankers’ er niet meer waren. Toch vind ik het wat raar omdat het nog twee weken duurt voordat alles eraf gaat en er afdrukken worden gemaakt voor een draadje en plaatjes. Ergens ben ik dus wat ongerust dat er nog tanden terug gaan verplaatsen en mijn beet weer wat minder goed wordt. Maar aan de andere kant wil ik hopen en geloven dat het allemaal wel gaat meevallen en goedkomt. Die twee weken kunnen écht niet snel genoeg voorbij gaan!

Deze foto’s doen me precies denken aan Attack on Titan…

Tandenpoetsen

Toen ik bij mijn papa en bomma thuis in de spiegel keek, om eens goed te kunnen zien hoe het er nu uitzag, merkte ik dat de randen van mijn tandvlees rond mijn kiezen nog wat ‘open’ stond en er ook bloed zichtbaar was. Het bloeide gelukkig niet meer, maar het was niet bepaald een prettig zicht. Je kunt je vast wel voorstellen dat ik er dan ook niet zo naar uitkeek om die avond te eten en mijn tanden te poetsen voor het slapengaan. Niet alleen omdat het opnieuw zou bloeden, maar voornamelijk vanwege de pijn die ik dan zou hebben. Toch moest ik even doorbijten, want ik kan toch moeilijk verhongeren en anders genezen de ontstekingen niet en wie weet wat er dan zou gebeuren?

Zo zacht mogelijk – maar ook weer niet té zacht – poetste ik dus mijn tanden en tandvlees. Zoals verwacht was het niet zo aangenaam en kwam er weer bloed aan te pas. De volgende ochtend zag het er gelukkig al iets beter uit. Ook dan deed het nog pijn, maar het bloeide al minder als de avond ervoor. Mijn ontbijt – havermout met banaan en kaneel – prikte wel wat, maar dat was het dan ook. Het genezingsproces is dus volop aan de gang en gaat blijkbaar tamelijk snel! Feestje!

Heb / had jij ook zo’n schrik van ‘D-Day’ waarop de ringen verwijderd zouden worden?

Veel liefs,