Deze maandag was een speciale dag. Na zo goed als 2,5 jaar gingen mijn blokjes eraf! Het was superspannend, want hier keek ik reeds lang naar uit. Want tja, op den duur raakt zelfs de persoon die niet blijer kon zijn met blokjes het ook wel echt beu. Maar toch, we zijn nu al 2 dagen verder en ik raak het nog altijd niet echt gewoon. Zowel de nieuwe sensaties in mijn mond, als het zicht in de spiegel. Maar gelukkig zegt iedereen rond me heen (die uiteraard al blokjes hebben gehad) dat het wel snel went. Nog even geduld dus. Uiteraard wil ik jullie deze ‘changement de décor’ niet onthouden, want ik vermoed dat er heel wat mensen die de artikels van begin tot nu toe hebben gelezen, ook wel erg benieuwd zijn naar het eindresultaat.

Blokjes afbreken

Allereerst braken ze een voor een de blokjes van mijn tanden. Ze waarschuwen gelukkig steeds dat het raar kan voelen en een eng geluid kan geven. Maar dat maakt het er eigenlijk niet minder door. Mijn angst voor brekende tanden was nog steeds even reëel. Al bij al, ze zijn er heel uit gekomen! Feestje!

Proper maken

Vervolgens verwijderden ze de achtergebleven lijm met hetzelfde machientje als vorige keer, toen ze de ringen van mijn kiezen braken. Dat was nog het ergste van al vond ik. Op sommige tanden was het echt geen aangenaam gevoel, geen idee hoe dat komt. Ik was dus blij toen dat ook weer achter de rug was.

Spiegel

Ze gaven me een spiegel zodat ik mijn tanden voor het eerst kon zien, zonder de blokjes. Woooow, dat was zó raar! Het lijkt dat mijn tanden langer zijn geworden (komt waarschijnlijk doordat ze bij het verplaatsen minder tandvlees over zich hebben), ik herkende ze gewoon niet meer. Het is compleet een ander zicht zonder die blokjes. Het lijkt haast wel of ik gewoon nieuwe tanden heb gekregen. Voorlopig verkies ik toch nog het uitzicht met blokjes, hoe stom dat ook mag klinken.

Draadjes

Uiteraard moesten ze nog draadjes plaatsen achter mijn tanden, zowel vanboven als vanonder. Sommigen krijgen dat alleen vanboven of vanonder (en blijkbaar zijn er ook mensen zonder enig draadje!). Maar ik heb er nu dus twee. Eens die ‘operatie’ gedaan was, voelde het zo vreemd aan. Dat is ook wennen. Enkele uren later was het puntje van mijn tong al geïrriteerd door er constant aan te ‘voelen’, dat heb ik mooi zelf gedaan, haha! Later die avond in de muziekschool vertelde iemand me dat ze nu nog altijd daar aan zit te ‘voelen’, na al die jaren. Dat belooft…

Afdrukken

Hier zijn we weer met afdrukken. Vorige keer dacht ik dus onterecht dat het de allerlaatste keer was dat ik in die plasticine moest bijten. Maar nu is het écht wel de állerlaatste keer! Ze hebben die nodig voor plaatjes te maken die ik moet aandoen in de nacht, voor de rest van mijn leven. Blijkbaar zijn draadjes alleen niet voldoende. De secretaresse van de orthodont bewees het, aangezien zij in haar jeugd een beugel had gedragen, draadjes (of maar 1?) kreeg, maar dat haar tanden nu niet meer recht staan. Vandaar de plaatjes dus.

Foto’s

Ze maakten ten slotte nog paar laatste foto’s van het eindresultaat en toen mocht ik weer naar buiten. Weliswaar nog eerst langs de kassa passerend, want gratis doen ze het niet 😉

Natuurlijk heb ik zelf ook nog foto’s getrokken van mijn ‘nieuw’ en ‘onthuld’ gebit! Achteraf gezien zie ik er niet uit op de foto’s die ik die dag zelf heb getrokken. Door mijn enthousiasme had ik totaal niet gelet op mijn wilde haren. Dus de foto’s hieronder zijn de dag erop gemaakt.

Voor wat meer context, zet ik er nog foto’s bij van vóór mijn blokjes. Dat geeft ook een mooie ‘voor en na’ vergelijking. De ‘vóór-foto’s’ zijn helaas geen foto’s zoals vanaf dat ik mijn blokjes evolutie bijhield. Ik heb wel zo goed mogelijke foto’s proberen te vinden. Hoe ik op de evolutiefoto’s sta is niet hoe ik echt lach zoals je kunt zien, anders zie je mijn onderste tandenrij niet. Let wel, voor zij die (nog) niet alles hebben gevolgd of gelezen, er zit nog een kaakoperatie tussen die mijn overbeet heeft gecorrigeerd (een goede 1cm).

Een rechter zijaanzicht vóór mijn blokjes heb ik niet gevonden. De enige foto’s van die kant die ik vond waarin ik met mijn tanden bloot lach waren heel oude foto’s waarop ik nog niet al mijn tanden heb gewisseld (ja ik ben een ‘late’ zoals ze zeggen). Dus dat leek me niet relevant genoeg. Volgens mij is er met deze 4 foto’s al genoeg verschil te zien.

Voor wie geïnteresseerd is, je kan de evolutie van mijn gebit bekijken in mijn blokjes updates: het begin (vanaf juni 2016), het midden (tot augustus 2017) en het einde (tot augustus 2018).

Tandenpoetsen

Ook het tandenpoetsen is opeens terug ‘normaal’, dus weer anders dan ik nu gewoon ben. Heel vreemd. Toch blijven er bepaalde zaken ‘hangen’ van bij mijn blokjes, zoals dat ik nu nog steeds naar mijn tandvlees toe poets en dan de rest van het tandoppervlak. Het gaat nu ook uiteraard zoveel keer sneller en beter. Wat een opluchting! Ook dat word je wel beu op den duur. Dat doet me eraan denken dat die eerste keer dat ik mijn tanden poetste met mijn blokjes, dat het wel een uur heeft geduurd, letterlijk! Volgens mij had ik dat zelfs in de eerste blog erover gezet.

Iedereen zal het toch wel direct opmerken?

Je zou denken dat iedereen het wel onmiddellijk zou zien wanneer je blokjes eraf zijn, zeker als je daar breed staat te lachen, maar mooi niet dus haha! Er zijn nog niet veel mensen die het opmerkten zonder dat ik ze er na enige tijd op wees, want tja, als je zelf zo enthousiast bent, is het haast ondenkbaar dat anderen dat niet zouden zijn :p Maar of de mensen het nu opmerken of niet, het mooi vinden of niet, ik heb er niet minder plezier in. Het belangrijkste is nog altijd wat ikzelf erover denk en hoe ik me er zelf bij voel. Complimenten zijn dan een leuke extra.

Veel liefs,

Mijn handtekening