Vorige week donderdag vertelde ik over zelfzorg, in het licht van wat er de dag ervoor was gebeurd (waar ik beloofde vandaag over te posten). Dit onderwerp ligt me namelijk nauw aan het hart – ook zo goed als letterlijk. Het komt dan ook nog eens mooi uit dat we nog net in oktober zitten, de maand waarin dit thema in de schijnwerpers staat. Namelijk borstkanker. Controleer aub regelmatig je borsten! Of je nu een vrouw bent of niet.

Borstkanker?

Oktober is de maand waarin borstkanker meer media-aandacht krijgt en er steun wordt gevraagd (o.a. via pink ribbon) voor het onderzoek naar borstkanker en ’the cure’. Nu op deze laatste oktoberdag kan ik er zelf nog een stukje aan bijdragen, gezien wat ik vorige week heb laten doen. Daar is echter wel heel wat aan vooraf gegaan, wat ik ook in deze blog deel.

Geen zorgen, borstanker heb ik (gelukkig) niet, maar enkele jaren geleden en nu een paar weken terug vreesde ik er toch wel even voor, ondanks mijn jonge leeftijd (maar serieus, kanker discrimineert ook niet op leeftijd). Hoe dat komt, leg ik graag uit in deze post. Hierbij roep ik ook iedereen op, jong of oud, vrouw of man (ja, ook mannen kunnen borstkanker krijgen!) om zelf regelmatig de borsten te controleren, het kan mogelijks je leven redden!

Routine controle

Sinds reeds vele jaren controleer ik regelmatig mijn borsten, zoals (en ook op de manier zoals) dat wordt aangeraden. Zo leer je ten eerste je borsten kennen, hoe ze aanvoelen, wat je voelt, waar je dat voelt en hoe dat controleren zelf ook aanvoelt (de week voor de menstruatie is dat allemaal enorm gevoelig bij mij). Ten tweede merk je dan op dat je borsten veranderen doorheen je cyclus: ze voelen wat dikker, compacter, maar ook pijnlijker aan in de week voor de menstruatie (of toch in mijn geval, iedereen is anders natuurlijk). Ten derde merk je ook op als er iets abnormaals voelt, iets extra’s of een plek die harder is dan de rest terwijl dat nog niet hoort te zijn, of …

Dokter check-up

Zodra je dus merkt dat er iets niet is zoals het hoort te zijn, dan kan je (ik zou zelfs zeggen, dan moet je) onmiddellijk, of toch zo snel mogelijk, naar de dokter. Deze kan dan checken of dat wat je hebt opgemerkt, iets is dat normaal is, of dat het verder onderzoek nodig heeft. In dat laatste geval is het uiteraard aangewezen om daar ook weer zo snel mogelijk afspraken voor in te plannen met de betreffende specialisten.

Knobbeltje

Deze bovenstaande zaken kan ik vanuit ervaring vertellen, aangezien ik enkele jaren terug, toen ik al heel wat ‘controle-ervaring’ had opgedaan, plotseling iets voelde in mijn rechterborst dat er daarvoor nog niet was. Het was niet gerelateerd aan hormoonschommelingen, want het bleef gewoon ‘zitten’. Dit schrijf ik tussen haakjes, omdat het bij mij heel beweeglijk was. Ik sloeg in paniek (je zou voor minder, toch?) en ging als de wiedeweerga naar de dokter. Die stelde me ietwat gerust, maar ik moest voor de zekerheid een echografie laten maken. Dit was rond 2012-2013.

Echo

Die eerste keer dat ik naar de praktijk ging die de echo zou uitvoeren, was ik op van de zenuwen, stel je voor dat… ? Ondanks dat het op afspraak was, moest ik toch heel lang wachten in de wachtkamer. Dat maakte mijn stress er niet beter op. De boekjes die er liggen helpen ook niet echt die mallemolen in je hoofd tot stilstand te brengen. Maar uiteindelijk was ik aan de beurt. De specialist smeerde meer dan genoeg glijmiddel op beide borsten en begon met het echo-apparaat over mijn borsten te glijden, traag en hard. En ja, dat is niet aangenaam.

Resultaat

Alles was in orde, behalve dat er inderdaad iets in mijn rechterborst zat, wat daar normaal niet hoort te zitten (maar wat wel vaker voorkomt). Het verdict: een fibroadenoom, beweeglijk (dat kan soms ook vast zitten), dus niets ernstigs aan de hand. Er werd me meermaals op het hart gedrukt (bijna letterlijk weer), dat zoiets goedaardig is en ook altijd blijft. Maar voor alle zekerheid zou ik elk jaar terug moeten komen voor een check-up. Heuj. Dat was in 2014.

Nota: een fibroadenoom dat vast zit, moet nog beter in het oog gehouden worden, want dat heeft blijkbaar (meer) kans om kwaadaardig te worden.

3 jaar later

3 jaar later was de fibroadenoom toegenomen tot een grootte van 3 cm, waardoor men me aanraadde om een biopsie te laten uitvoeren. Echt waar, het is/was(?) volledig goedaardig, maar voor álle zekerheid doen ze altijd een biopsie van zoiets zodra de kaap van 3 cm is bereikt. Het was namelijk bij elke check-up (dus elk jaar) gestaag gegroeid, dat kon ik zelf ook wel merken obviously, maar soit.

Ik moest dus eerst maar met mijn gynaecologe bespreken wat we zouden doen. Pas een half jaar na die laatste echo had ik opnieuw een afspraak bij haar (jaarlijkse controle, you know? Ook heel belangrijk, ook als jonge vrouw – voornamelijk dan vanaf dat je seksueel actief bent (geweest)). Ze raadde me ook aan om voor die biopsie te gaan en vanaf dan wel te zien wat de resultaten zouden zijn. Mogelijks een operatie om het stuk toch weg te halen aangezien het blijft groeien. Dat kan blijkbaar lastig beginnen te worden, maar hoe groter je het laat worden, hoe minder subtiel ze het kunnen wegnemen (littekens).

Ik had dus een verwijzing terug naar de echopraktijk, waar ze ook die biopsies kunnen uitvoeren. Wegens verhuizing en daarmee ook tijdelijk kwijtspelen van die brief heeft het nog minstens een half jaar geduurd vooraleer die afspraak er eindelijk van kwam (ok, eerlijk is eerlijk, ook uitstelgedrag en angst hield me tegen, vooral toen ik het stukje papier terugvond dan).

Biopsie

Die biopsie was vorige week woensdag. Mijn angst en stress waren zo erg (ook al probeerde ik het zo goed en zo kwaad mogelijk te beperken door te aarden en diep in en uit te ademen, daarbij ook mezelf te concentreren op mijn ademhaling tijdens de behandeling zelf) dat ik vlak nadat het gedaan was in huilen uitbarstte en trilde als een rietje. Dat er de dagen voordien ook al iets in me zat wat niet helemaal naar boven kwam, hielp ook niet, maar het kwam er waarschijnlijk ook wel mee uit.

Ik en naalden: geen goede combinatie

De specialiste was zo attentvol dat ze telkens zei wat ze precies ging doen en deed, om me toch maar enigszins gerust te stellen. Maar eerlijk, als je weet dat ze een naald bijna zo dik als een balpenpunt (ik wenste vlak nadat ik die naald zag, dat ik die niet had gezien) in je borst gaan steken, daar word nu ook niet bepaald rustig van, affijn, ik toch niet.

‘Voze borst’

Dat was dan alleen nog maar de verdoving. Dat ging traag, en ze verplaatste die ook binnenin om zo ruim mogelijk te verdoven. Wist je dat een ‘voze borst’ heel ambetant aanvoelt? Des te meer als die wordt aangeraakt om wat extra glijmiddel voor het echo-apparaat erop te doen en ernaast nog wat meer ontsmettingsmiddel. Ugh, ik voel bijna nog altijd als ik eraan terugdenk.

En nog zo’n 3 keer!

De naald voor de biopsie was even groot en dik als die van de verdoving. Gelukkig werd die door hetzelfde ‘kanaal’ gestoken (die de verdovingsnaald had gemaakt). Maar dat moest wel zo’n 3 keer gebeuren! Ze moesten namelijk 3 goede staaltjes hebben om te kunnen testen in het labo. Het getrek en gesleur, ondanks de verdoving, is ook niet bepaald aangenaam, het doet geen pijn gelukkig.

Toppunt

Als kers op de taart moest er bij elke naald ook nog eens een soort van nietjesmachien-achtig geluid (en ook beweging) gemaakt worden (gelukkig had de specialiste dat op voorhand laten horen, zodat ik wist wat er zou komen, daarnaast telde ze ook elke keer af voor ze dat voor het echt ging doen).

‘Aftermath’

Na dat alles was ik emotioneel een wrak. De spanning moest eruit, dat ging dan via wenen en trillen. Beter zo dan op een andere manier zou ik zeggen. Blijkbaar zag ik bleek bij het rechtkomen (nog niet eens rechtstaan) en had ik een zwakke pols. Ik mocht nog even zo blijven zitten tot ik me beter voelde, tegelijkertijd kreeg ik ook wat water om te drinken.

Na heel wat tijd kreeg ik terug wat kleur en mocht ik proberen terug op te staan. Ik voelde me slapjes en wilde me zo snel mogelijk terug zetten op een stoel, maar moest me eerst weer aankleden. In de wachtzaal kwam ik beetje bij beetje weer bij mijn positieven, een half uurtje had ik wel even nodig. Maar daarna kon ik weer alles doen wat ik wou doen (maar sporten en andere zware, belastende, inspannende zaken werden me afgeraden, deuh, alsof ik nog even zou gaan touwtje springen of een marathon gaan lopen…). Ik was al blij dat het voorbij was en dat ik me terug goed genoeg voelde om nog iets te doen.

Hier is (nog een keer) de foto van de ochtend na de biopsie (ja die uitgelichte foto is 100% echt en 100% van mezelf):

Resultaten

De resultaten zullen ten vroegste pas volgende week maandag bekend zijn, dus tot dan wacht ik af. Ik maak me geen zorgen, ik denk er ook haast niet aan. Wat niet wil zeggen dat ik niet benieuwd ben naar de uitkomsten. Better safe than sorry.

Nog een verandering, zelfde borst

Zoals ik al in het begin van deze post zei, is er onlangs weer iets opgekomen waardoor ik opnieuw het ergste vreesde (hypochondrie is een hel, daarover wil ik ook al een tijdje schrijven). Zo’n 2 maand geleden begon ik te merken dat mijn rechterborst pijn deed bij bepaalde handelingen (armbewegingen, op rechterzij slapen en dergelijke), aan de okselkant, op een compleet andere plaats dan waar het fibroandenoom meestal vertoeft (het is heel beweeglijk en kan rond 10u tot zelfs 3u zitten – weliswaar niet aan de buitenkanten, wel meer naar het midden toe – als je de borst als een klok bekijkt).

Ik voelde uiteraard regelmatig of er iets zat dat er niet hoorde te zitten, maar zonder resultaat. Tot op een dag dat het echt veel pijn begon te doen en ik echt ongerust was. Opeens dacht ik eraan om mijn arm op te tillen naar mijn hoofd toe (wat ik tot dan toe stomweg niet had gedaan voor dit ene geval). Toen voelde ik wel iets, en niet zo’n beetje, maar een hele grote zwelling van bij mijn oksel tot redelijk ver in mijn borst. Ik panikeerde even helemaal, maar besloot om de dag erna naar de dokter te gaan.

Diagnose

Gelukkig zei de dokter dat ‘kanker meestal geen pijn doet’. Oef, even een pak van mijn hart. Natuurlijk moest ik het laten checken via een echo. Voor het gemak vroeg ik om een referentie naar dezelfde echopraktijk waar ik het gewoon ben, en waar ik nog altijd die ene afspraak voor de biopsie moest maken. 2 vliegen in 1 klap.

Resultaat

Bij de echo bleek het klierweefsel énorm compact te zijn en gezwollen. De pijn daarbij is normaal. Voor de rest zag het er allemaal goed uit, niets onrustwekkends. God zij dank! Voor de zekerheid vroeg ik het nog een keertje, want ik wou echt niet voor een verrassing komen te staan later. Maar het bleek echt allemaal gewoon klierweefsel te zijn, niets gemuteerd of woekerend.

Dus…

Dus beste mensen, vrouwen én mannen, check je borsten regelmatig! Nu niet elke dag, maar zo nu en dan, een keer in de maand of om de twee maanden, of wanneer je er gewoon eens aan denkt. Je kan zelf al gemakkelijk veranderingen opmerken en daarmee vroeg naar de dokter gaan. Tijd is op vlak van echte kankergevallen van cruciaal belang. Je wilt echt niet op een dag denken ‘wat als… ?’ Bespaar je die gedachte door het gewoon te doen. Maak er misschien een herinnering voor in je gsm, of op je fysieke kalender, … maakt niet uit.

Iemand die ik ken heeft (of misschien eerder had, want ze heeft er een deel of alles laten weghalen) trouwens heel wat cysten in beide borsten. Blijkbaar komt ook dat wel vaker voor, ook bij jonge vrouwen zoals zij. Zij moest deze ook regelmatig laten nakijken ‘voor het geval dat’.

Nu is mijn vraag aan jou, check jij je borsten wel eens?

Veel liefs,