[Ook dit blogbericht was voor een jaar geleden (23 mei 2018) gepland, net zoals dat van vorige week. Door vele omstandigheden is alles opgeschoven en helaas ook vergeten. Omdat ik de inhoud toch nog relevant vind, zeker in het licht van de nieuwe pagina (lang geleden dat ik nog een pagina schreef!) voor binnen 2 weken (zie “Stress“) post ik het alsnog. Nog meer omdat ik ook van plan ben om aparte pagina’s te schrijven over depressie, burn-out, hyperventilatie, angstaanvallen en hypochondrie, onderwerpen die ook hieronder kort aan bod gaan komen. Het hoorde allemaal bij mijn zoektocht naar mezelf. Dit is dus duidelijk opnieuw een heel persoonlijke blog, gelijkaardig aan die van vorige week, maar toch ook anders. Handig om te weten: ik heb niets veranderd aan de verwoording in deze blogpost, bv ‘een jaar geleden’ is op het moment van posten dus twee jaar geleden.]

De laatste tijd ben ik toch bezig met dingen van mezelf bloot te leggen, dus doe ik maar even verder. Lekker bevrijdend! Of zoals ze zo mooi kunnen zeggen in het Engels: Being unapologetically myself. En inderdaad, ik ga me er niet meer voor excuseren, verdedigen, rechtvaardigen of uitleggen. Here I am, this is me.

Hello darkness my old friend…

Nog maar een maand geleden was ik nog depressief. Ja depressief. Niet dat luchtige ‘depri’ of dat ‘dipje’ dat men wel eens heeft. Nee, echt depressief, to the bone. In het middelbaar had ik ook al een depressie meegemaakt. Enige tijd daarna ben ik eruit geraakt, maar onderweg ben ik weer in een nieuwe put gesukkeld. Wat er de afgelopen +/- 2,5 jaar allemaal gebeurd is heeft er mee te maken. Of eerder: hoe ik erop reageerde, want het leven is namelijk maar 10% van wat er gebeurt en 90% van hoe we erop reageren.

I’ve come to talk with you again…

Zoals toen ook in het middelbaar is de depressie stilletjes aan in mijn leven geslopen. Eerst onzichtbaar, dan met enkele donkere puntjes, vervolgens pikzwart. Voor ik het wist, zat ik er weer in. En ik die dacht dat ik ‘depressie’ voor altijd had uitgezwaaid, nooit meer zou krijgen, wel op tijd zou herkennen, etc. Mooi niet dus. Toen ik het besefte, raakte me het enorm diep. Dit kán toch gewoon niet? Ik had toch al zóveel werk aan mezelf gedaan, ik had toch iets gehaald uit de vorige keer wat me zou behoeden voor een volgende keer, ik had toch geen réden meer om opnieuw depressief te worden? En toch… zat ik daar. Ik vermoedde eerst een burn-out of CVS, de symptomen lijken daar enorm hard op. Maar door de vraag aan mijn lichaam en onbewuste te stellen via mijn pendel, kwam ik erachter dat ik een depressie had. Even een bittere pil om te slikken, alsof het alomtegenwoordige gevoel en de energieloosheid al niet genoeg waren.

Hoe kwam dat?

Inderdaad, ‘kwam’, eind april – begin mei is er ‘iets’ gebeurd, iets ‘geshift’ in mij waardoor de depressie langzaam maar zeker verdween. Langzaam is niet het juiste woord. Ik merkte het nauwelijks, toch is het erg snel gegaan: op een dag stelde ik vast dat die donkere wolk die me neerdrukte verdwenen was, het gevoel was weg, ik had wat meer energie. Op dat moment besefte ik dat een week of anderhalve week daarvoor nog een compleet ander verhaal was. Ik ben zo opgelucht, enorm blij en dankbaar dat het zich weeral in het verleden bevindt.

Factoren

Kapotwerken

Waarschijnlijk begint het 2,5 jaar geleden. Ik begon aan mijn laatste masterjaar Vertalen waarin ik stage moest lopen en een thesis schrijven. Heel dat jaar heb ik liggen zwoegen en zweten, werken, studeren, opzoeken, schrijven etc. Tijdens de grote vakantie deed ik fulltime mijn studentenjob waar ik mijn stage had gelopen en werkte verder mijn thesis af. Naarmate de deadline naderde, raakte ik meer en meer in paniek omdat ik in tijdsnood kwam te zitten. Gelukkig was mijn studentenjobplek flexibel genoeg en mocht ik mijn uren minderen zodat ik kon afstuderen. Nadat ik de thesis had afgegeven, vloog ik weer fulltime in het werk. Daarna kreeg ik enorme klappen op vriendschaps-, studeer- en lichaamsvlak. Diagnose: een toxisch iemand uit mijn leven verbannen, gebuisd op mijn thesis, overspannen en 2 maanden later lichamelijk en mentaal uitgeput. Pas tegen februari kon ik weer met mondjesmaat mijn studentenjob en thesiswerk hervatten.

Een volle emmer

Nadat ik was afgestudeerd in juni (eindelijk!) kon ik van juli tot en met september nog mijn studentenjob verderzetten. Daarin kreeg ik ook heel wat te slikken, waardoor ik reeds eind augustus mij als beschikbaar stelde op de arbeidsmarkt. Vanwege bepaalde omstandigheden – waaronder mijn operatie – ben ik niet aan een interim, noch vaste job geraakt. Eind oktober was mijn emmertje volgelopen en boekte ik een stilteretraite voor een weekje in Drongen. Om even op adem te komen. Om even rust te hebben. Om even niet aan verplichtingen en verwachtingen te hoeven voldoen. Om even te herbronnen. Om even na te denken over wat ik nu écht wil. Om weer mezelf te vinden. Om de connectie met mezelf terug te maken. Dat heeft me deugd gedaan, maar toch had ik liever langer daar vertoefd. Ik heb niet op alles antwoorden gekregen, zelfs meer vragen erbij gekregen.

Stroomversnelling

Ik was een verloren schaapje. Een verloren schaapje dat nog niet doorhad dat het in feite geen schaapje was. Toch heb ik daarna nog ‘schaapachtige’ dingen gedaan, ik deed verder in de sollicitatiewereld, zonder succes. Thuis barstte een bom waardoor ik veel sneller dan gepland ben gaan verhuizen en gaan samenwonen met het Lief. Ja, al die tijd (nee, eigenlijk al heel mijn leven) was mijn leven thuis niet zo stabiel. Dat ik het überhaupt al die jaren heb volgehouden (laat staan overleefd) is nog steeds een mirakel voor mij. Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg dankbaar dat ik überhaupt een thuis had, met een papa, grootouders, moederfiguren, dat ik naar school en het unief kon gaan etc. Maar gemakkelijk heb ik het echt niet gehad. Het feit dat ik nu pas mijn vleugels aan het ontdekken ben en mijn vleugels kan beginnen spreiden voor aan een lange, heerlijke vlucht te beginnen, dat zegt waarschijnlijk al genoeg.

Zijsprongetje

Toen mijn laatste moederfiguur uit mijn leven stapte, dacht ik eerst dat mijn wereld verging en vervolgens dat het eigenlijk maar net begon. Toch zie ik nu dat ik nog steeds door bepaalde krachten onderdrukt werd. Die persoon (of personen) hebben/hadden dat misschien zelf niet door. Maar nu ik er niet meer aan vasthang, merk ik pas hoezeer ik het nodig had om mijn eigen leven te gaan leiden, weg van hen. Ik functioneerde gewoon niet in die setting, ook al was ik reeds vrijer dan ervoor. Dit kan misschien pijnlijk zijn, hard aankomen bij de personen over wie het gaat en het spijt me daarvoor. Dit is puur mijn beleveniswereld en hoe ik ermee ben omgegaan was niet altijd de beste manier, maar toen wist / kon ik niet beter. Ik verwijt jullie niets, want jullie wisten / konden zelf ook niet beter. Het spijt me, vergeef me, dankjewel, ik hou van je.

Rollercoaster

Nadat de verhuis voorbereid was en we eind januari definitief in het appartement konden trekken ging de rollercoaster verder. Gedurende 2 maanden kon ik nauwelijks mijn hoofd boven water houden. Onderschat verhuizen niet. Vooral wanneer je nog nooit hebt geproefd van het vrije leven van ‘weg van huis te zijn’ zoals op kot zitten. Des te meer wanneer je geen keukenprinses bent, koken en bakken gewoonweg haat en dus bij wijze van spreken nog geen ei kunt bakken. Doe het dan maar eens allemaal zelf van de ene dag op de andere. En het huishouden, de boodschappen, de rest van je leven nog staande houden zoals muziekschool en sociaal leven. Dat laatste is er in geschoten. Dat was er echt teveel aan. Sorry beste vrienden, ik hoopte zelf om jullie sneller terug te zien!

Ervaring

Zoals ik al zei, kon ik mijn hoofd nauwelijks boven water houden. Het voelde aan alsof ik aan het verdrinken was. Ik voelde me niet gelukkig, ondanks dat ik in een betere situatie zat dan ooit tevoren. Ik sliep slecht, moest mezelf voortdurend haast uit bed slepen elke ochtend, was constant moe, ik was futloos, had geen energie, kon letterlijk niets onthouden als ik het niet onmiddellijk opschreef (leve de post-itjes, fysieke agenda en notabriefjes!), had regelmatig hoofdpijn terwijl ik vroeger nooit hoofdpijn had (is pas enkele jaren geleden voor het eerst geweest bij mij), en ja ook mijn libido leed eronder. De ergste gedachtes probeerde ik zo weinig mogelijk te denken, maar toch kwamen deze voorbij. Daar kwam nog bij dat ik steeds vaker en ergere angstaanvallen kreeg, in combinatie met hyperventilatie. Dit is +/- 2 jaar geleden begonnen, heel subtiel. Maar in deze periode kwam het tot z’n ergste punt en is het me duidelijk geworden. Ook kreeg ik het vermoeden dat ik regelmatig hartkloppingen had, zelfs dat mijn hart af en toe een tel oversloeg.

Kortom, het was alsof ik door een innerlijke hel ging, ik vreesde constant voor mijn leven. Nu ik er op terugkijk, is het in feite haast lachwekkend, hoe kón ik toch zo overreageren en in complete paniek schieten? Maar ik weet dat ik op die momenten zelf doodsangsten uitstond. Zoiets wens ik echt niemand toe.

Na regen komt zonneschijn

Coachings

Na de verhuis ontstond er ook wel meer ruimte. Er kwamen mogelijkheden op mijn pad, die ik ook heb benut. Zo vroeg ik een zieletekening aan bij Annemieke Verras en ging ik naar korte coachingsessies van de ‘Spirituele Proeverij voor curieuzeneuzen’ in het WonderWijvenHuis: Soultouch, Numerologie, “Engelen, Gidsen, Lichtwezens, …” en “Bach Painting“. De zieletekening bevestigde mijn vermoeden dat ik een multipotentialite ben (of creatieve generalist), de coachingsessies gaven me een rode draad met mooie, bruikbare boodschappen die me verder op weg hielpen, naar mezelf toe.

Cursussen

Daar kwamen nog eens de 2 cursussen bij die ik nog steeds volg (ze lopen op hun einde nu): ‘Nieuwe Money Mindset‘ en ‘Ontdek en ontwikkel je paranormale vermogens‘. Deze waren (en zijn nog steeds) noodzakelijk voor mijn innerlijke reis en persoonlijke groei. Dat wilt niet zeggen dat het allemaal rozengeur en maneschijn of poepsimpel was. Nee, verre van: ik heb er letterlijk veel tranen voor moeten laten, ziek voor moeten zijn, dingen moeten beseffen, ze aanvaarden en loslaten, om vervolgens verder te kunnen gaan. Zonder deze cursussen was ik nooit zo ver gekomen nu. Waarschijnlijk zat ik dan nog steeds in die donkere wolk. Wie weet zat ik dan nu alleen nog maar onder de dekens in bed, futloos, te janken of gewoon apathisch te wezen. Ik mag er niet aan denken. Dankzij deze cursussen ben ik dichter bij mezelf aan het komen en heb ik een helderder idee van wat ik erna wil en hoor te doen. Het is compleet anders dan wat ik heb gestudeerd – in elk geval is dat zéér mooi meegenomen, zeker als recent ontdekte creatieve generalist – maar hierbij voel ik me 100 keer beter bij. De richting die ik nu uitga heeft heel waarschijnlijk ook een aandeel gehad in het verdrijven van de wolk.

Toen ik heb leren pendelen in de ‘paranormale’ cursus, wilde ik weten wat ik nu precies had: depressie, burn-out of CVS. Het antwoord was depressie. Uiteraard wilde ik de oorzaak te weten komen: voeding, hormonen of mijn eigen gedachten. (Medicijnen, drugs en alcohol waren uitgesloten). Het waren mijn eigen gedachten… Erg interessant! Dan wist ik wat me te doen stond.

Merkbare verandering

Meerdere mensen om me heen hebben gemerkt dat ik ‘anders’ ben, gegroeid, rustiger, helderder. Dat merk ik ook aan mezelf. Is het toeval dat ik drie weken geleden in de auto opeens opmerkte dat ik me niet meer ergerde aan al het verkeer rondom mij? Want ja, zeg, halloo, met al die pippo’s en wegpiraten… Opeens was ik veel rustiger, kalmer, had ik geen agiterende gedachtes meer bij zaken die ik om me heen zag gebeuren, of automobilisten voor mij die iets te traag reden naar mijn goesting terwijl ik niet kon voorbijsteken etc. Ik was zó verbaasd over mezelf dat ik prompt een sms stuurde naar het Lief om het te melden. Als hij met mij in de auto zit moet hij me meestal sussen en kalmeren met woorden zoals ‘rustig schatje’ of ‘diep ademen’ enz. Vandaar dat ik vond dat ik het even moest melden.

Mijn angstaanvallen en hyperventilatie hebben zich al lange tijd niet meer voorgedaan. De steken in mijn borstkas zijn ook al heel lang niet meer opgekomen. Ik voel me niet meer als een halve drenkeling die zich aan elk houtblok dat ze tegenkomt krampachtig wil vasthouden. Ik slaap beter (nog niet goed, maar toch al beter), ben minder vermoeid, heb meer plezier en voldoening in het leven, mijn geheugen is terug aan het komen en heb minder last van hoofdpijn. Ik voel me een nieuw mens.

Mijn eigen weg

Ik sta steviger in mijn schoenen, ik ben beter geaard of gegrond (hmm, zouden die aardingsoefeningen van de ‘paranormale’ cursus er iets voor tussenzitten?), ik word minder snel uit mijn lood geslagen of getriggerd door mensen hun woorden/opmerkingen/commentaar. Nu ik nog steeds telefoontjes krijg van recruitingbureau’s merk ik pas hoezeer mijn houding daar tegenover is veranderd en hoe anders ik nu met de personen aan de andere kant van de lijn praat (zowel qua gevoel, als qua woorden en verhaal in het algemeen). Ik ben veel meer op mijn gemak, met mezelf, met mijn keuzes en richting die ik uitga. Het hoort zo te zijn. Ik volg nu mijn eigen weg.

Nog nét niet

Heel deze afgelegde weg was gewoonweg nodig. De wereld heeft namelijk niets aan iemand die niet naar behoren (of naar vermogen) functioneert. Ik weet dat ik veel waarde kan bieden eens ik alles (of toch veel/grotendeels) op een rijtje heb, mezelf geheeld, mezelf beter heb leren kennen, etc. Als ik dit niet zou doen, zou ik in een zombie zijn veranderd, een zielloos lichaam dat het toch niet lang meer zou uithouden. Ik weet dat er nog heel wat te doen is, zoals o.a. authentiek worden (ja, ook dat besef kwam hard aan, mijn arme ‘ego’ toch!). Ik ben benieuwd naar wat er nog allemaal komen gaat! Ik zal er geraken!

Vanuit verbinding waarde geven

De arbeidsmarkt zou deze tijd misschien als ‘verspild’ bezien, maar dat bekijk ik anders. Ik werk liever samen met iemand die zijn of haar eigenwaarde heeft ontdekt, dat uitdraagt, en waarmee die van betekenis kan zijn voor mij/anderen, dan met iemand die maar als een kip zonder kop in de ratrace stapt, zichzelf onderwaardeert, niet weet welke waarde die biedt of kan bieden, maar blijft gaan en uiteindelijk uitgeblust geraakt. Klinkt dit bekend in de oren? Ik pleit ervoor dat iedereen eens (onbepaalde) tijd voor zichzelf kan nemen, zonder risico van ontslag of verlies van levenskwaliteit, (of al in zijn of haar jeugd ermee beginnen) om eens verbinding met zichzelf te maken en uit te zoeken wat hij of zij nu écht wil, wat zijn of haar passies en talenten zijn, etc. Ik weet zeker dat de wereld daar zoveel beter mee gaat zijn. Dat is althans mijn visie.

Vind jij dat ook geen goed idee?

Veel liefs,