Iets meer dan een half jaar geleden schreef ik over de biopsie van mijn fibroadenoom in mijn rechterborst. Officieel is dat een tumor van bindweefsel- en kliercellen, welke goedaardig of kwaadaardig kan zijn. Een goedaardige kan trouwens kwaadaardig worden, maar die kans is klein. Normaal wordt dit wel goed opgevolgd, liefst elk jaar via een echo. Als het blijft groeien en de grootte van 3cm bereikt, komt de optie vrij om er een biopsie van te nemen (voor de zekerheid) en om het weg te nemen, in geval van toch een kwaadaardige tumor of in het geval dat het stukje hard weefsel vervelend of pijn begint te doen (daar waarschuwden ze al van in het begin voor). Zoals de titel van dit bericht al doet vermoeden, heb ik het laten wegnemen. Ik vertel graag over hoe dat gekomen en gegaan is.
Na de biopsie
De biopsie is goed verlopen en het resultaat was ‘goedaardig’, zoals verwacht. Niets om me zorgen om te maken dus. Rond die periode onderging ik ook nog enkele processen die ervoor zorgden dat mijn klierweefsel in dezelfde borst, aan mijn oksel deze keer, dikker en pijnlijk werden. Ik dacht uiteraard onmiddellijk aan borstkanker, maar de gyneacoloog en ook de persoon die de biopsie nam zeiden dat dit wel eens voorkwam, dat ik me geen zorgen moest maken. Dankzij de therapie die ik onderging, verdween ook deze verharding zienderogen. Lichaam en geest zitten toch ingenieus in elkaar…
Fast forward naar januari 2019
Alles ging goed en wel, tot in januari 2019. Opeens kreeg ik een brandende, stekende pijn aan mijn rechterborst, ongeveer waar de fibroadenoom zat, toen ik het lief knuffelde (of andere mensen een knuffel gaf). Ergens tegen stoten met mijn borst was ook geen pretje. Elke keer werd de pijn erger en erger tot op een dag halverwege januari (of was het eind januari?), toen ik opnieuw een banale knuffel gaf en 5 seconden erna op de grond moest gaan liggen van de pijn met tranen in mijn ogen.
Het is genoeg geweest
Dat was de druppel. Zo kon ik niet langer meer. Heel mijn leven blijven rondlopen met zo’n ‘ding’ in mijn borst dat elke keer dat er tegen wordt gedrukt mij helse pijnen bezorgt? No way, José! Ik maakte onmiddellijk een afspraak met mijn gyneacoloog om het uit te leggen en te laten checken of er niet iets veranderd is aan het fibroadenoom (je weet maar nooit!). Uiteraard duurt het weken voor je op afspraak kan komen, mijn afspraak was pas in maart geloof ik.
Laten weghalen of niet?
Daar bespraken we de optie om het te laten wegnemen. Ondertussen was de last die ik ervan had geminderd tot zelfs weg, toch kwam het soms nog wel even piepen, maar nooit meer deed het zoveel zeer als die ene dag in januari. Ik wou het zekere voor het onzekere nemen, weg is weg. De gynaecoloog ging akkoord, ook omdat het ondertussen al 3cm groot was. Toch moest ik nog maar een keertje naar de radiografie-afdeling gaan voor nieuwe beeldvorming en eventueel een nieuwe biopsie (please nooo…) alvorens de operatie te plannen.
Uit de beeldvorming kwam niets speciaals, buiten dat ik nog een ander dingetje had zitten in dezelfde borst wat al enkele keren ervoor werd ‘gefotografeerd’ maar nog nooit was opgemerkt (of was dat al de vorige keer?). Dat bleek ook goedaardig te zijn. Dus weer terug naar de gynaecoloog om de operatie in de agenda te plannen. De datum was vastgelegd op 17 mei, dus net vrijdag geleden.
Verhaal halen bij een vriendin
Ik heb een vriendin die een hele tijd geleden hetzelfde heeft laten doen. In haar geval was het wel een vastzittende en niet beweeglijke fibroadenoom (geen idee of ze dat hetzelfde noemen). Als twee vrouwen onder elkaar liet ze me het litteken zien en daar werd ik raar maar waar emotioneel van. Bij haar was het heel goed zichtbaar omdat het niet aan de rand was maar er midden in. Dat zag ik niet zitten bij mezelf. Mijn gynaecoloog had me wel gezegd dat ze het bij mij aan de rand gingen doen, dus dat was al een geruststelling.
Operatie
Ik moest al van ‘s morgends vroeg in het ziekenhuis aanwezig zijn en ik zou normaal al dezelfde dag terug naar huis mogen gaan. Dat was een goed vooruitzicht. Op voorhand waren de zenuwen nog niet zo aanwezig, zeker als je weet dat de verpleger die mijn temperatuur en bloeddruk kwam opmeten en mij ‘intieme’ vragen stelde zoals ‘heb je allergieën’* etc, een knappe gast was ;p
Maar toen ik de operatiekamer werd ingereden, begonnen de zenuwen toch op te komen. Nog even op een koude tafel liggen, een naald in mijn ader voor de narcose krijgen, ondertussen al wat geprik voelen in mijn aders – mijn lichaam vindt narcose niet zo fijn :p – even nog wat praten met het aanwezige personeel en dan black out. Bij het wakker worden ben ik altijd onrustig, maar deze keer viel het wel mee in mijn belevenis.
- Als je maar 5u hebt geslapen en je bent niet 100% helder, zijn dit intieme vragen XD
Zwakke pols
Alles was prima verlopen, behalve dat ik op het einde blijkbaar weer een lage pols had. Ze vroegen daarom dat ik later nog een afspraak bij een cardioloog zou maken om te checken of er niets met mijn hart aan de hand is. Binnen de 2 weken moet ik sowieso nog eens naar de gyneacoloog voor nazicht.
Bekomen
Na de operatie lag ik nog van ongeveer 12u tot 19u30 in het ziekenhuis om te bekomen. Ik viel nog gemakkelijk in slaap en werd regelmatig wakker. Bij het wakker worden voelde ik me telkens minder moe en kon langer wakker blijven, wat een goed teken was.
Pijnstillers, drinken en geen eten
Ze gaven me ook pijnstillers via het infuus vermoed ik, want ik voelde geen pijn en ze vroegen er ook regelmatig achter of ik soms pijn had of niet. Ondertussen mocht ik al iets drinken van water, wat deugd deed omdat ik al meer dan 12u niets meer had gedronken en mijn keel rauw was (ze zeiden dat ze een buis in mijn keel hadden gestopt tijdens de operatie als ik me goed herinner). Ze hadden gezegd dat ik ook iets mocht eten, maar blijkbaar heb ik de twee shiften (‘s middags en ‘s avonds) gemist door te maffen, want toen de schoonouders mij kwamen oppikken, had ik nog steeds geen hapje gekregen.
Naar huis
De schoonouders kwamen mij ophalen met een rolstoel, wat origineel als grap bedoeld was, maar wat écht wel nodig was. De knappe verpleger vroeg hoe ik me voelde en ik antwoordde dat ik me vooral slapjes voelde van de honger (ik had al 24u niets meer gegeten). De lieve man stelde voor dat ik een yoghurtje mocht eten alvorens te vertrekken, maar dat sloeg ik vriendelijk af vanwege mijn lactose-intolerantie (en ik had ook net de dag ervoor mijn laatste lactasepilletje van de strip in mijn handtas opgebruikt). In de inkomhal van het ziekenhuis zweette en bibberde ik, waarschijnlijk door een hypo. Ik moest dringend iets eten!
Thuis
In de inkomhal moest ik plots overgeven, ik zat al tegen misselijkheid te vechten in de auto, maar toen kwam het er uit. Beter op de stenen vloer dan op de stoffen in de auto, zegt. Er zat gelukkig alleen maar water in mijn systeem, dus het viel nog mee. Even wat keukenpapier erover en een emmer erbij en klaar is kees.
Eten, eindelijk!
Thuis aangekomen kon ik gelukkig direct iets eten, dankzij het lief dat net eten had klaargemaakt. Helaas kwamen mijn 2 muizenhapjes er al direct weer uit. Ook appelsap (beetje suiker binnenkrijgen) weigerde mijn lichaam. Dan maar in bed liggen en hopen dat het morgen beter zou gaan.
Waar is de pijn?
Raar maar waar, ik voelde nog steeds geen enkele pijn. Soms wel een ietwat ambetant gevoel, maar echt pijn kan ik het niet noemen. Ik kon zelfs op beide zijden slapen zonder enig probleem. Wel een beetje oppassen met mijn bewegingen, wat dat voelde ik wel ‘trekken’.
Uitgehongerd en uitgedroogd
In de vroege ochtend werd ik wakker – nog altijd geen spoor van pijn te bekennen – en dronk wat van het appelsap omdat ik zoveel dorst had. Ik ging terug slapen en bij het deftig wakker worden zei mijn lichaam nogmaals ‘nope, hier kan ik niets mee’. Misschien een appel? Hoe ziek ik ook ben, zelfs met het rotavirus wat ik 2x heb gehad in mijn leven (waarbij je niéts kan binnenhouden, eten noch drinken) gingen appels erin en bleven ze erin. Alleen deze keer niet echt. Wel merkte ik dat het telkens langer duurde vooraleer mijn lichaam weigerde om het voedsel te verwerken. Een teken dat mijn maag en darmen heel langzaam terug op gang aan het komen waren misschien?
Maar ondertussen had ik nog altijd niets deftigs qua voedingswaarde of vocht binnengekregen, dus ik begon me zorgen te maken. Misschien zou honing wel binnenblijven? Een klein theelepeltje zou ik proberen, dan had ik al een beetje suiker binnen. Dat bleef gelukkig wél binnen, maar meer durfde ik niet te eten, uit angst om mijn maag te veel te belasten.
Motilium redde mijn leven
Tegen half 4 belden we zijn moeder op die apotheker is, om te weten te komen welke medicatie me kan helpen om alles binnen te houden. Anders was de laatste optie terug naar een ziekenhuis voor een infuus met suikerwater, daar had ik nu niet bepaald zin in. Haar suggestie was Motilium. Gelukkig werkte die onmiddellijk, ik voelde mijn darmen en maag in beweging komen en 10 minuten later kon ik iets eten en kon mijn lichaam het opnemen! Feestje!
Vreetkop
In de avond at ik het avondeten van vrijdag op, zonder de kip, die vertrouwde ik niet meer. Voor ik het wist had ik redelijk wat opgegeten in 1 keer en vreesde voor een terugslag, maar gelukkig protesteerden mijn maag en darmen niet meer. Ik had gewoon teveel honger XD. Met drinken was ik voorzichtiger, kleine slokjes met heel wat tussenpauzes. Ik viel nog een paar keer in slaap en de nacht werd ook vaak onderbroken. Nachtmerries met zombies en achterbakse mensen deden er ook niet veel deugd aan.
Bijna weer de ‘oude’
Zondag kon ik een yoghurtje eten zonder Motilium te nemen op voorhand. Ook een goed teken! Doorheen de dag at ik kleine beetjes, 2 paardenogen met een sandwich, 2 kiwi’s, nog wat honing en in de avond een rumpsteak met quinoa en spinazie. Heerlijk om weer zo te kunnen eten!
Die dag kon ik nog steeds regelmatig een dutje doen tussendoor, maar ik werd duidelijk ook op dat vlak weer de ‘oude’. Nog een extra dagje en dan zou het wel voorbij zijn.
Geen pijn = normaal?
De vriendin die ongeveer hetzelfde heeft laten doen, vertelde me dat zij ook niet echt pijn voelde, wel een lichtjes ambetant gevoel, maar dat ging ook snel weer beter. Misschien is dat iets eigen aan borsten?
Vermoeidheid
Al van maandag kon ik terug deftig eten, drinken en slapen. Wel kreeg ik een klop toen ik net mijn examen AMC had afgelegd, en ik moest nog een uur koor en een generale repetitie voor mijn openbaar zangexamen doorstaan (oh, en nog een half uur terug naar huis rijden ook nog). Dat was even doorbijten. Ook dinsdag had ik nog wat last van redelijke vermoeidheid, autorijden was wat kantje boordje, vooral bij het heenrijden, fel zonlicht (ook al was het wat bewolkt) deed er ook geen deugd aan. Het liefste van al bleef ik gewoon in bed liggen om in slaap te vallen wanneer dat paste, maar helaas, verplichtingen…
Jeuk
Er is nog steeds geen spoortje pijn te bekennen en dat hou ik liefst ook zo. Wel begon het al lichtjes te jeuken vanaf zondag, wat maandag echt erger werd en dinsdagavond bijna niet meer te harden (of toch voor mij, ik kan daar écht niet tegen zonder alles open te krabben). Gelukkig heb ik er een plakker over en overwon mijn gezond verstand.
Emotie
Maandag kon ik eindelijk terug douchen, ik had namelijk grote, waterbestendige plakkers nodig waarvoor ik naar de apotheker moest. Ik vond van mezelf al dat ik stonk, dus dan was het hoognodig. Het moment van plakkers van wondes aftrekken, probeer ik altijd zo lang mogelijk uit te stellen. Ook daar kan ik écht niet tegen. Er is een reden waarom ik niet naar ziekenhuisafleveringen (al dan niet van het echte leven) kijk… Toch moest ik het doen. Wat erna kwam, was een emotionele uitbarsting bij de aanblik van mijn gehavende huid vol draad.
Wat moeten alle vrouwen die een mastectomie (van een of beide borsten) hebben moeten laten doen wel niet ondergaan hebben? Ik kan het mij niet voorstellen, maar dat het minstens 1000x erger is, dat is zeker. Ik wens het niemand toe, zeker nu ik ervaren heb wat zo’n minieme ingreep al bij me heeft teweeg gebracht. Oneindig veel respect voor al die moedige, sterke vrouwen (of hoe je je ook maar identificeert als persoon)! En prachtig dat sommigen van hen de kracht hebben om ervoor uit te komen in een fotoshoot, rauw, puur en eerlijk. Ik krijg er spontaan weer een brok van in de keel.
What’s next?
Het fibroadenoom is uit mijn lichaam en ik kan weer verder met mijn leven. Op naar het volgende proces van loslaten, of dat nu lichamelijk, mentaal of emotioneel is. Laat maar komen die handel zodra al die emotie van dit stukje afgehandeld is. Op naar de volgende laag die afgepeld mag worden.
Heb jij ook al eens een gelijkaardige borstoperatie gehad? Viel dat ook mee? Deel je ervaring in een reactie hieronder, dan komen anderen die hetzelfde moeten ondergaan te weten waar ze zich aan kunnen verwachten.
Veel liefs,
Geef een reactie