2019 was veel, maar tegelijkertijd ook weer niet. Het vloog namelijk voorbij, de tijd gaat sneller en sneller precies, dat merkte ik al in het middelbaar op. Maar in die race is er toch zoveel gebeurd, vooral vanaf mei, zowel heel fijne dingen, als zaken die me zwaar op de proef stelden. Globaal gezien geeft het voorbije jaar me daarom een raar dubbel gevoel. Misschien herkennen jullie dit soms ook?
Graag wilde ik met jullie delen wat er op privé- en werkvlak allemaal is gebeurd. Zowel de leuke als de minder leuke zaken, aangezien het leven eenmaal ups en downs kent (anders is het maar saai, toch?).
TLTR? Kort gezegd, de high- en lowlights:
- Een groot project kwam op mijn pad
- Ik werkte mijn e-boek ‘Leven met acne’ af – deze kreeg op het einde van het jaar nog een tamelijke update
- Ik vond werk en ging kort erna voor het eerst naar Graspop, mijn relatie liep enkele dagen later op de klippen
- Even later rondde ik mijn jaaropleiding aura- en chakratherapie met vrucht af
- Had enkele auto-ongelukken, plooifietsen werden gestolen, mijn auto en laptop begaven het, later ook nog mijn achterste fietsband
- Ik draaide in enkele dagen negatieve energie om in positieve door een simpele dankbaarheidsoefening
- Ik vond een nieuwe woonplek aan de andere kant van de provincie en nieuw werk in die buurt
- Daarna ben ik zo goed als flexitariër geworden
- Sindsdien begon ik ook mijn bijna-volledig-glutenvrij experiment
- Mijn acne is zo goed als weg na al deze positieve veranderingen (en nog door enkele andere zaken)Mijn bomma gaf me een ‘nieuwe’ auto
- Doorheen het jaar doorzag ik enkele diepe patronen en heb hun oorzaken geheeld
- Dankzij diepe ontspanning heb ik meerdere reizen buiten mijn lichaam kunnen meemaken en kreeg ik antwoorden van mijn ‘hogere zelf’ op al mijn vragen (waaronder waarom ik ook nog eens zovele andere ongelukkigheden tussen de relatiebreuk en het verhuizen door op mijn bord kreeg)
- Ik heb me meer creatief geuit dan ooit tevoren (anders dan schrijven) en heb na járen eindelijk het doel van ‘eigen kerstkaarten maken’ (niet alleen schrijven dus) verwezenlijkt.
Groot project
Begin 2019 kreeg ik een voorstel voor mee te werken aan een projectje, waarbij ik onmiddellijk voelde: yes, heel graag! We kwamen al direct op een logo, wat ik kort erna met een creatieve uitspatting schetste. Tijdens dat tekenen zelf kreeg ik een heerlijk gevoel door me heen, het was magisch! Maar wat ik toen nog niet wist, was dat het eigenlijk een deel is van een groter project. Of ik dan nog wilde meedoen? Ja, zelfs dan nog wilde ik me erin smijten. Eind 2019 bleek het nóg veel groter te gaan worden dan eerst gepland… Dit jaar gaan we van start, het is spannend en tegelijkertijd ook wat beangstigend, een teken dat we het gewoon horen te doen dus.
E-boek ‘Leven met acne’
In de loop van 2018 werkte ik aan een bundeling van al mijn ervaringen met en kennis over acne, zowel de positieve als negatieve kanten ervan. Uiteraard zette ik er ook al mijn ervaringen met alle tips, trucks, mythes etc. in. In de loop der jaren heb ik namelijk heel wat uitgeprobeerd – ook goede ervaringen opvolgend van anderen die ik online vond – om van mijn acne verlost te raken, dus in het e-boek staat wat er voor mij wel en wat juist niet werkte.
Verzameling van al mijn ervaring en kennis
In de loop der jaren vergaarde ik ook heel wat kennis via wetenschappelijke bronnen. Bij alles refereerde ik dan ook naar relevante wetenschappelijke artikelen, in de mate van het mogelijke. Meestal staven de artikelen mijn – en andermans – ondervindingen, maar soms ook niet. De wetenschap is nog steeds niet 100% juist – iets gaat op voor de ene persoon en voor een ander net niet. We zijn namelijk allemaal uniek 😀 Ook link ik naar ervaringen van anderen om zo een extra ‘real life’ dimensie eraan te geven.
Begin 2019 was het dan zover, mijn e-boek was af en ik zette het op deze blog. Eind 2019 heb ik het boek reeds geüpdatet omdat ik nieuwe ervaringen had opgedaan tussen het publiceren en het nieuwe jaar. Deze update is voor deze ene keer wel zichtbaar in de preview, maar in de toekomst niet meer.
Leven zonder acne
[Update eind 2020] Begin 2020 heb ik van de betalende hoofdstukken ‘Oorzaken’ en ‘Hoe raak je van acne af?’ een apart boek gemaakt: Leven zonder acne. Voor slechts €10 kan je het sinds november 2020 in mijn webshop kopen. Je krijgt er dan ook gratis updates van wanneer ik nieuwe ervaringen heb opgedaan, nieuwe inzichten heb verkregen en/of nieuwe wetenschappelijke bronnen heb ontdekt.
Gratis preview van het boek
Wel heb ik ervoor gezorgd dat je er een gratis preview van kan lezen.
Dubbel feest en verrassende ontmoeting
Twee van mijn goede vriendinnen verjaren redelijk kort op elkaar, dus vierden we ze samen op dezelfde dag. Ik maakte twee desserts: een appeltaart en een marmercake, zo kon iedereen smullen van iets, aangezien een van hen allergisch is aan chocolade. Op de foto staat ook nog soep, ter illustratie voor het feit dat alle drie de recepten met maar 1 toestel werden gemaakt: de Thermomix. Echt handig ding!
Bij een wandeling met een vriend die toen in staat was een ommetje te doen, kwamen we in het bos enkele herten tegen. Hij vertelde me dat hij de herten tot dan toe nog nooit had gezien daar, nu ik erbij was, plots wel. Magic!
Zoeken naar werk
Na mijn afstuderen in 2017 voelde het solliciteren alsof ik tegen een stroming in aan het gaan was. Na een retraite, uit huis gaan (gaan samenwonen), enkele cursussen (Nieuwe Money Mindset, Ontdek en ontwikkel je ‘paranormale’ vermogens, Eden Energy Medecine, Aura- en chakratherapie) en vele therapiesessies later zat ik beter in mijn vel, dus was werk vinden een eerstvolgende stap. Ook omdat ik bijna afstudeerde als aura- en chakratherapeut: als ik zelfstandige wilde worden (in bijberoep), moest ik sowieso minstens 19u per week een vaste job hebben.
Irrationele angst
Doorheen de voorbije jaren zat ik af en toe wel te kijken naar vacatures, maar het voelde zelden ‘juist’. Rond maart vond ik er één en stelde me kandidaat, maar mijn angst verlamde me, waardoor ik niet terugbelde om te horen of ze mijn kandidatuur wel goed ontvangen hadden. Kans verkeken dus!
Gelukkig ‘toeval’ en bevestigende tekens
Rond mei werd ik uitgenodigd door vrienden van mijn studententijd voor de opening van hun Carrefour Express in juni. Mijn interesse was gewekt en ik liet hen weten dat ik nog beschikbaar ben als ze nog mensen nodig hadden. Ze gingen me contacteren als er mensen van de kandidaten zouden wegvallen. Na enkele dagen belden ze me op en ik kreeg nog even de tijd om er over na te denken. Het was nog steeds erg beangstigend voor mij! Toch kreeg ik vele tekens die me wilden zeggen dat het zo hoorde te zijn. En zo geschiedde.
Terwijl ik daar werkte, werd het me duidelijk hoeveel nog prima eet- en drinkbaar voedsel en drank we moesten weggooien wegens officieel over datum of overrijp/slecht geworden. Zo kreeg ik eens super veel overrijpe bananen mee na mijn late shift en maakte daar gewoon 4 bananenbroden mee: 2 zonder toegevoegde suiker (of vanillesuiker?) en 2 met. Eentje zonder en eentje met voor op het werk, want een van mijn bazen en goede vriend was een echte zoetebek. Hij had bij een vorig baksel opgemerkt dat het voor hem nog zoeter mocht zijn. De twee anderen waren voor de ‘schoonouders’ waar ik toen tijdelijk bij verbleef (hoe dat komt, wordt even verder nog wel duidelijk).
Geluk-lotten en noodlotten in stroomversnelling
Nadat ik net werk had gevonden, gebeurde alles precies in een stroomversnelling, het ene na het andere kwam op me af. Zowel goede als minder fijne dingen.
Graspop
Het weekend na mijn eerste werkdagen was het Graspop, daar keek ik al lang naar uit! 2 jaar ervoor wilde ik ook al gaan (Rammstein, Epica en Alestorm onder andere), maar door een stommiteit van mijn kant, hadden we alleen gereserveerde tickets (binnen de x aantal dagen betalen of ze vervallen) en geen echte – balen!
Nieuwe bands leren kennen
Dit jaar zijn we dus wél gegaan: in één keer deed ik 2 van de 3 dagen mee. Ik leerde nog enkele goeie bands kennen buiten degenen die ik sowieso wilde gaan zien aangezien het Lief en gezelschap ook naar anderen wilden gaan kijken. Zo ben ik nu ook fan van Sabaton – een live koor op het podium mensen, LIVE! – natuurlijk ook voor hun muziek.
Gezelligheid
We kwamen bekend volk tegen, altijd leuk natuurlijk. Wat bij kunnen praten, wat nieuwe mensen leren kennen via hen en ons goed geamuseerd. Meer moet dat niet zijn. Uiteraard ben ik eens gaan rondneuzen tussen de kramen. Daar heb ik een oversized hemd gevonden en enkele nieuwe ringen, die ik momenteel ook bij het schrijven van deze blog nog draag.
1 band gemist
Alleen spijtig dat ik Gloryhammer moest missen zaterdag voormiddag vanwege een les aura- en chakratherapie, dat was dan ook de enige band die interessant was voor mij die dag. In de avond zou ik eventueel nog enkele komen bekijken uit nieuwsgierigheid, maar ik was te moe, de dag erop moest ik ook nog zien te overleven én maandag ook nog eens een werkdag.
Al bij al was het een zalige ervaring, ik heb ervan genoten. Het was vermoeiend, maar zeer zeker de moeite. Als het jaar erop opnieuw bands zouden komen die ik graag wilde zien, zou ik zeker nog een keer gaan. En jawel, nu weten we al veel namen, waaronder enkele die mij kunnen bekoren. Hieronder enkele sfeerbeelden:
Achteruit tegen de poort
Reeds tijdens Graspop sloeg het eerste noodlot toe. Ik reed achteruit tegen een stuk van de poort van de mensen waar we toen logeerden (humor van het leven: daar woon ik nu ook :p ). Het Lief ging zaterdagnacht met de shuttlebus van Graspop naar Dessel centrum en ik moest hem gaan halen. Het was donker en de poort sluit automatisch na x aantal tijd (relatief snel als je nog door de hal moet, de deur toedoen, naar de auto rennen, starten en achteruitrijden).
In mijn haast keek ik maar naar 1 achteruitkijkspiegel en zag niet dat ik teveel afweek naar de sluiting. Toen had ik ook nog geen parkeersensoren die me zouden gewaarschuwd hebben. De schade was erger dan ik op het eerste zicht kon zien, maar gelukkig was ik verzekerd! De poort werd snel hersteld en kreeg zelfs een update: ze hebben nu ook een code aan de binnenkant van de poort, dan hoeft men zich niet zo erg te haasten (en ongelukken te doen zoals ik).
Relatiebreuk
Bij thuiskomst na het metalfestival sloeg het 2e lot toe. Het was duidelijk dat het Lief geen gevoelens meer voor mij had, maar we moesten nog bij elkaar blijven omdat we het weekend erop zouden cat-sitten. Dat was al lang geleden geregeld, nu last-minute afzeggen vond ik niet kunnen. Niet dat er veel veranderde met of zonder katten, we leefden toch al naast elkaar ipv met elkaar – hij zat zoals altijd op den bureau, nu alleen met de deur toe, ik zat in de living ipv op bed aan mijn laptop.
Cat-sitting
Zoals het jaar ervoor kregen we de katten van een goede vriendin over de vloer. Daar keek ik al zo lang naar uit! Ze zouden ongeveer voor even lange tijd bij ons verblijven als toen. Alleen met het verschil dat we nu niet meer echt samen waren. We bleven voorlopig samenwonen vanwege de katten, maar de katten hebben me ook erg gesteund. Ze gaven me gezelschap en wat afleiding, net wat ik nodig had. Ik genoot van de tijd met hen samen.
Zo kunnen ze de grappigste poses aannemen tijdens het dutten en de raarste of schattigste kopjes trekken:
Soms zijn het ook mini-bandietjes. Zo snappen ze de tennisbal niet, maakten het touwtje van mijn zelfgemaakte pompom na 1 nacht al 3 kwart korter, leidden ze me af van mijn studies, wilden ze ons eten opeten terwijl ze net hadden gegeten, konkelfoesden ze heimelijk in de hal over snode plannen, aten ze mijn planten op en gooiden het tafelkleed overhoop.
Opnieuw afgestudeerd
Na mijn heroriëntering kort na mijn oorspronkelijke afstuderen in Taal- en Letterkunde en Vertalen kwam ik op het pad van healing terecht. Mijn gevoel leidde me naar aura- en chakratherapie en daar ben ik nu voor gecertificeerd. Ons certificaat is nog onderweg, maar zal niet lang meer op zich laten wachten. Een laat nieuwjaarscadeau zeg maar. Hieronder een foto van mijn Fonoforese stemvorken die ik kan inzetten tijdens een behandeling:
Op zoek naar een nieuwe plek
Uiteraard zou ik weg moeten gaan zodra de katten terug bij hun baasjes zouden zijn. Nu niet onmiddellijk, want hij zou me niet buitensjotten (thank you!). We waren namelijk niet boos op elkaar. Onze relatie was gewoon ‘leeg’. Dus zocht ik naar appartementen of studio’s in de buurt, ook niet te ver van mijn pas gevonden job. Vreemd genoeg kreeg ik nooit antwoord op mijn berichten om een te komen kijken, buiten 2 keer.
Eentje waarvan de eigenaar de prijs nog hoger wou gaan maken omdat hij een grotere badkamer wilde maken (voor mij was de kleine badkamer niet meer dan nodig) en zag het niet zitten dat ik een paar vierkante meter wilde inzetten voor mijn startende praktijk.
Met de andere had ik een afspraak, maar ik stond voor een gesloten deur. Ok, ik was 10 minuten te laat doordat andere zaken uitgelopen waren, maar dan nog. Ik heb zelf ook nog 15 minuten staan wachten. Een mail terug werd ook niet eens meer beantwoord. In feite was dat nu ook geen ramp, omdat ik bij het rondrijden in de buurt ervan al gauw merkte dat de energie die er hing totaal niet mijn ding was. Het ging me gewoon om het principe.
Ik scheurde mijn broek aan… en klant gaf afscheidscadeau
Op het werk vond ik afleiding en leerde veel nieuwe mensen kennen, zowel collega’s als klanten. Zelfs de ouders en grootouders van een vriendin die ik via het (nu ex-)Lief heb leren kennen en nog heb gezien op Graspop. Ik had er plezier in om de rekken te vullen en te levelen. Orde… dan zit ik in ’the zone’. :p
En toch scheurde ik 3 broeken op korte tijd, aan hetzelfde been, op dezelfde hoogte, aan hetzelfde meubel. De moeder van het ex-Lief was zo vriendelijk om ze te naaien voor mij toen ik bij haar en haar man logeerde als tussentijds verblijf (tot ik een eigen nieuwe stek had gevonden). Deze broeken draag ik nu alleen nog als werkbroeken en wissel ook alleen tussen deze 3 af.
Eind augustus zou ik stoppen bij hen, met pijn in het hart, maar met hele fijne herinneringen rijker. Een van de klanten, aan wie ik het nieuws had verteld, gaf me zelfs een afscheidscadeautje. Hartverwarmend!
Logeren bij ‘schoonouders’
Hoe ben ik bij zijn ouders terecht gekomen? Voor veel mensen zou het vorige stukje nogal wat vragen hebben doen rijzen. Het komt namelijk niet vaak voor dat de ouders van de ex-partner de ander van onderdak en eten voorzien… Dat besef ik maar al te goed. Het hangt gewoon af van hoe de relatie is geëindigd denk ik. Moesten we nu met kwaadheid en bitterheid in ons hart uit elkaar zijn gegaan, als vijanden, zouden ze me ook niet hebben opgevangen denk ik.
Hoe vertel je slecht nieuws?
Tijdens het cat-sitten kwamen zijn ouders terug thuis van hun reis. Ze wisten nog niets af van onze breuk, dus hebben we het hen verteld toen ze langskwamen om over hun reis te vertellen. Beetje ongelukkig, maar het ging niet echt anders. Ze stelden voor dat een van ons twee tijdelijk bij hen kon logeren, in de oude kamer van het (ex-)lief, om elkaar wat ruimte en tijd te geven, om over zaken na te denken.
Wie gaat weg?
Omdat hij toen vertelde dat hij nog maar pas echt gewend was te leven en te wonen in het appartement (eindelijk, na 1,5 jaar!), leek het niet meer dan logisch dat ik dan bij hen zou gaan logeren. Waarom ik niet bij mijn eigen papa ben ingetrokken? Om vele privéredenen waar alleen de mensen die me goed kennen vanaf weten + de volgende:
- Omdat ik dan elke keer over de ring van Antwerpen zou moeten gaan (echt niet fijn) om op mijn werk te geraken en om over-en-weer te rijden voor de spullen in te pakken.
- Omdat ik dan nog vroeger zou moeten opstaan bij vroege shiften (nu al moest ik om 4u à half 5 opstaan om om 6u te beginnen).
- De afstand tot mijn werk was bij de ‘schoonouders’ even ver als vanaf het appartement, aan de juiste kant van de ring.
- De afstand van de ‘schoonouders’ tot het appartement was maar 10 minuten tegenover 30 minuten van bij mijn papa.
- De omgeving waar de ‘schoonouders’ wonen is pakken rustiger dan waar mijn papa woont (achter de tuin loopt een drukke treinlijn).
- etc.
Dus ik had weer heel veel geluk dat ik bij hen terecht kon totdat ik een nieuwe woonplek zou hebben gevonden, wat ook niet lang op zich liet wachten zelfs…
Autolampje
Natuurlijk gaat het mis op het moment dat je iets het hardste nodig hebt, gelukkig was het ‘maar’ een lampje… Dus ik moest naar de garage, nog maar eens, want nog niet lang ervoor waren het de remblokken die vervangen moesten worden. Dat lampje zou me echter nog enkele maanden blijven achtervolgen… Een kort overzicht van wat er allemaal gaande was (sla gerust over tot aan de volgende kop).
Lampje + meer verbruik + rijden ‘voelde’ anders
Met de vervanging van de remblokken had ik al vermeld dat ik iets niet pluis voelde bij het rijden in 2e versnelling in zone 30, het leek alsof de auto vooruit wilde maar niet kon, alsof ik in de verkeerde versnelling zat. Ook meende ik dat mijn brandstofverbruik meer dan normaal was. Ze vonden toen niets blijkbaar. Nu bleek het opeens een sensor te zijn die kapot was. Ze vervingen die en ik kon weer verder. Een half maandloon ging eraan – mind you, ik werkte nog maar enkele weken.
Olie in kabelboom
Niet veel later ging het terug branden en bleek de kabelboom vol olie te zitten. Ze zeiden me dat het iets meer dan 1000 euro zou kosten. Dat kon ik niet betalen, letterlijk. Ik had niets meer op de rekening. Ze zouden me eventueel nog wel 15% kunnen geven op de kabelboom zelf, maar ik ging eerst eens horen bij een andere garage, aangezien ik toch midden in een verhuisfase zat.
Second opinion
Na mijn verhuis in september ging ik naar een particulier die me werd aangeraden, gewoon voor een offerte. Nu hadden ze ineens mijn auto gerepareerd ‘omdat het zo weinig was’. Ze kuisten de kabelboom en repareerden de lek. Voor zo’n 1/10e van de prijs van wat de andere garage me wilde aansmeren… Zoiets betaalde ik met plezier! Nog des te meer omdat ik die dag tussen de donkere wolken door kon genieten van wat zonneschijn, met een mooi schouwspel van de kleuren van de lucht, de wolken en de bomen als gevolg.
Helaas
Maar de dag erna ging het lampje weer branden. Ze raadden me aan om nog eens een reset te laten doen, want misschien zat daar de fout. 2 dagen na de reset was het weer zover. Ik ging terug naar de garage en als service deden ze hetzelfde als ervoor, gratis. Op hoop van zegen. Helaas. De dag erna toen ik nauwelijks de straat uit was brandde het opnieuw.
Kleine onderhoudsbeurt
Aangezien ik ondertussen ook een melding had gekregen dat ik mijn jaarlijkse kleine onderhoudsbeurt moest laten doen, ging ik eens naar de plaatselijke Opelgarage. Het was toen al ongeveer oktober – november. Daar deed ik mijn uitleg van de problemen en alle onderhoudswerken die al waren gebeurd + dat ik ook voor een klein onderhoud kwam. Opnieuw werd de kabelboom gekuist en de lek werd nog eens gedicht. Ze vertelden me dat als het nu nog een keer terug zou beginnen branden, dat de kabelboom vervangen moest worden. Het bedrag dat ik moest betalen voor het kleine onderhoud en de reparatie was de helft minder van wat ik het jaar ervoor betaald had voor een klein onderhoud bij mijn oude garage (terwijl ik een groot onderhoud moest laten doen!). Mijn gevoel van wantrouwen naar hen toe was dus gegrond.
Definitieve oplossing in zicht?
Het lampje ging wéér branden, dus belde ik voor een afspraak de week erop, maar ze zaten vol op de enige weekdag dat ik kon (in het weekend werken ze blijkbaar niet). Omdat mijn brandstofverbruik nu echt duidelijk dubbel zoveel was (ik kon niet meer dan 300km rijden voor ik weer moest tanken, terwijl dat het voor al deze problemen zo’n 500 à 600km was) en ik elke week over en weer naar Kapellen moet (150km in totaal) wilde ik wel zo snel mogelijk deze ‘lek’ dichten. Ze zouden me de volgende dag terugbellen voor mogelijkheden te bespreken, maar ik heb er nooit meer iets van gehoord. Twee dagen erna kreeg ik telefoon van mijn bomma met ongelooflijk nieuws… (zie ‘Enorm cadeau’ verderop).
Geluk bij een ongeluk
Om even weer terug te keren naar eind juni – begin juli toen de relatiebreuk nog maar pas geschiedde: de eerstvolgende keer dat ik weer bij de vriendin logeerde voor mijn lesdag bracht ik haar er uiteraard van op de hoogte. Onmiddellijk stelde ze voor dat ik bij hen terecht kon, ze hadden toch nog een kamer vrij. Toch zou eind augustus à begin september beter uitkomen omdat ze nog haar thesis af wou werken en me daarna wou meehelpen verhuizen. Thank you, thank you, thank you! Het was een prachtig voorstel, maar ik zocht toen nog in de buurt van mijn pas gevonden werk.
Tot de dag erop: toen ik na de les van onze docent (en de persoon met wie het grote project is) hoorde dat het rond eind augustus à begin september zou starten. Meer tekens had ik niet nodig, uiteraard kwamen die nog wel, maar de knop was toen al omgedraaid. Dan zou ik wel ontslag moeten nemen bij mijn vrienden en nieuw werk moeten zoeken in de buurt van mijn toekomstige woonplek… Vreemd genoeg had ik er alle vertrouwen in. Ik voélde het gewoon, dit was het, het hoorde zo te zijn en er zou voor me gezorgd worden. Dat heeft me al die maanden tussen het verhuizen door overeind gehouden.
Dit was al een leuk vooruitzicht: er zitten ‘wilde’ katten in de tuin…
Plooifietsen gestolen en dierbaren in moeilijke tijden
Toen ik een keer naar de kelder moest voor mijn spullen er weg te halen, was de deur toe, maar niet op slot. Eerst vreesde ik dat ik de vorige keer was vergeten de deur op slot te doen, maar enkele seconden later, toen de deur open stond zag ik wat er was gebeurd: ze hadden ingebroken en onze plooifietsen gestolen! Nog een klap om te verwerken.
Rond diezelfde tijd hoorde ik via een vriendin dat mijn ex van zo’n 8 jaar geleden niets meer van zich liet horen en dat ze ongerust was. Een dag later belde ze me op met slecht nieuws. Ze had via via te weten gekomen dat het niet goed met hem ging en hij in het ziekenhuis lag. Omdat hun vriendschapsrelatie nogal ingewikkeld was geworden over de laatste paar maanden, was het geen goed idee dat zij hem zou gaan bezoeken. Ik voelde onmiddellijk dat ik naar hem toe moest gaan. Dat deed ik dan ook. Ik was blij dat ik was langsgeweest, maar zijn toestand maakte een diepe indruk op mij, zodanig dat ik er niet goed van was. Het voelde alsof je iemand kwijt was, terwijl die persoon toch nog leeft.
Een maand later zou nog een andere dierbare laten weten dat het niet goed met hem ging en even was ik bang om weer iemand te verliezen op zo’n korte tijd. Ik voelde me machteloos, ik voelde me alsof ik meer moest doen, maar niet wist wat ik meer kon doen. Gelukkig is het alsnog wel goed gekomen met hem!
2e auto-ongeluk
Tijdens het verhuizen door moest ik dus een keer vroeg naar de garage vanwege dat 1e lampje dat brandde. Vol met dozen ging ik van zijn ouders naar het appartement. De A12 zat pottoe, dus ik moest een andere weg zien te vinden. Ik draaide de eerstvolgende straat in, waar ik mijn weg dus niet ken en wilde de eerste de beste parkeerplaats oprijden voor mijn gps te nemen en aan te zetten.
Ik sta letterlijk nog geen minuut stil en wil terug op de baan rijden, ik rij achteruit omdat er voor mij een auto staat, achter mij was nog plaats. Dacht ik. Ik zag minder in mijn achteruitkijkspiegel door de dozen, en in mijn linkerspiegel kon ik ook niets zien van een auto die achter mij zou zijn geparkeerd (doordat ik in feite niet deftig stond geparkeerd – remember, ik ging gewoon even stoppen en weer wegrijden). Ik hoor opeens een redelijk luid gekraak en voel dat ik op iets was gebotst. Ik dacht eerst dat ik tegen de boom zat, maar dat leek me onlogisch omdat ik niet zó ver achteruit was gereden. Ik stap uit en zie opeens een auto achter mij staan! F*ck!
Het leek alsof die daar speciaal voor mij was gezet van de ene seconde op de andere. Poef! Gelijk een tovertruc. Wees gerust, ik maak wel vaker magische dingen mee de laatste twee jaar, maar meestal wel leuke dingen, niet zoals dit…
De vrouw was zelfs nog maar net uitgestapt en halverwege de rijbaan. Ik was compleet overgestresseerd. Dit kon ik écht niet gebruiken, niet nóg een ongeluk! Niet nú, ik moest naar de garage! Niet na alle andere sh*it van de voorbije weken! Ik gaf haar mijn naam en nummer en ik zou haar wel terugbellen want ik moest écht door. Omdat ik nog nooit zo’n ongeluk had meegemaakt wist ik dus niet dat dat voor ging en dat ik eerst papieren moest invullen voor verzekering en dergelijke meer. Maar lang verhaal kort: we kozen voor een minnelijke schikking. Weer een half maandloon eraan. Ik had dus niets meer over van mijn eerste loon.
Omdat dit alles zó ongelooflijk leek (zeg nu zelf, als ik dit zou vertellen, zouden jullie me geloven? Laat staan dat zo het één na het ander gebeurt, vooral op vlak van vervoer) wist ik dat er meer speelde dan ‘stom toeval’. Jullie weten ook dat ik juist niet in toeval geloof. Het wilde me dus iets zeggen, maar wat? Later heb ik daar ook antwoord op gekregen. Het antwoord blijf ik jullie nog schuldig in dit reeds lange bericht, want ik zal er een aparte blog aan wijden.
Laptop half kapot
Ondertussen was mijn laptop het ook aan het begeven, aan de rechter scharnier kwam een stuk van de behuizing van het scherm los omdat iets van de scharnier niet goed meer mee wou. Ik zou naar VDB gaan als ik eenmaal deftig gesetteld zou zijn. Toen het dan eindelijk zover was, de dag voor ik kon gaan, begaf het scherm het helemaal, ik kon er niets meer op zien. Blogberichten schrijven zat er dus niet meer in, net als mails bekijken en beantwoorden. Via mijn smartphone ging het enigszins, maar echt handig is dat niet.
Jeuj, op zoek naar tweedehands laptops dus, met de juiste specificaties (o.a. voor foto- en videobewerking voor de projecten waar ik aan zou meewerken). Maar plots viel er daarna een geschenk uit de lucht: mijn papa gebruikte zijn oude laptop niet meer en ik mocht die hebben. Danku papa! Dan restte er nog al de gegevens overzetten en orde scheppen in de chaos. Dat laatste is nog altijd niet echt gebeurd.
Dankbaarheidsoefening
Omdat er op zo’n korte tijd enorm veel onaangename zaken op me afkwamen (zwaar understatement) en ik merkte dat ik me er teveel op ging focussen, wilde ik het omdraaien. Omdenken dus. Dankbaarheid voelen voor alles wat nog wél goed liep, voor alle fijne dingen, hoe klein dan ook, die ook nog steeds gebeurden. Zoals onderweg een smiley-luchtballon tegenkomen.
Ik postte mijn lijstje van 10 dankbaarheden op mijn Facebook en al na enkele dagen voelde ik de energie switchen. Niet alleen dat gebeurde, wat er nog gebeurde was haast magisch: opeens kreeg ik via privéberichten (een enkeling reageerde onderaan de post of tagde me in haar eigen lijst) met lijstjes van dankbaarheden van vrienden! Dat raakte me zodanig dat ik ervan moest wenen, wenen van dankbaarheid. Ik was zo dankbaar voor hun dankbaarheid. Ook dankbaar voor het teken dat ik kreeg: wat ik schrijf en deel met anderen heeft dus duidelijk toch een positieve impact… Die wetenschap motiveerde me om verder te blijven doen, niet alleen met de dankbaarheden, maar ook met al het andere wat ik onderneem en deel online.
Solliciteren
Uiteraard moest ik nieuw werk vinden, liefst nog voor ik definitief verhuisde. Dus wanneer ik mijn gevulde verhuisdozen ging afzetten bij die vriendin waar ik bij zou gaan wonen, ging ik in de buurt een toertje doen met mijn cv en motivatiebrieven. Helaas hoorde ik van geen enkele meer terug, ondanks dat ik nog in de loop van de week erop terugbelde voor nieuws. Ik was zwaar teleurgesteld, maar toch had ik nog steeds het vertrouwen dat er iéts van oplossing uit de lucht zou vallen. Dus vertelde ik mezelf dat de reden waarom ik niets meer had gehoord van al die werkgevers was omdat het niet zo hoorde te zijn. Dat er iets beters ging komen.
Een nieuwe thuis
Ooit bedacht ik voor mezelf dat ik graag dicht bij de natuur wilde wonen, dicht bij water – liefst een meer, zoals mijn docente – met katten, een vleugelpiano en een tuin. Al enige tijd was ik ook aan het denken aan co-housing, idealiter met (een) ander(e) bevriend(e) koppel(s), maar evengoed met onbekenden. Nu zijn al deze zaken ook uitgekomen, buiten dat ik geen relatie meer heb dan. Er lopen ‘wilde’ katten rond in de buurt die vaak bij ons zitten in de tuin, vanuit mijn slaapkamerraam kijk ik uit op het kanaal, in de livingruimte onder mijn kamer staat een vleugelpiano (soms word ik wakker met heerlijke pianomuziek) en we wonen praktisch omringd door natuur. What’s not to love?
Nieuw werk
Op de dag zelf dat ik definitief ben ingetrokken bij die vriendin en haar ouders en zus, kreeg ik een mail om op sollicitatiegesprek te komen. Dat was een donderdag en maandag was het al zover. Na dat gesprek was ik al aangenomen tot mijn verbazing, ik kon wel een gat in de lucht springen! Mijn gevoel van diep vertrouwen werd bevestigd…
Achterste fietsband kapot
Tussen alle uitdagingen (en natuurlijk ook fijne ervaringen) door ging ook nog eens mijn achterste fietsband kapot. Dat was de laatste klap die de stop in mij eraf deed gaan. Ik keek er juist naar uit om voor de eerste keer te fietsen langs het kanaal en zo naar de winkel te gaan, maar nee. Het lot had weer eens andere plannen in gedachten. Gelukkig mocht ik de fiets van die vriendin lenen en heb ik alsnog een fietstochtje kunnen maken. De emoties die vrijkwamen tijdens de rit waren niet van de poes, maar het moest er allemaal uit. De frustratie, de machteloosheid, de ‘waarom ik altijd?’, … De muziek op mijn mp3 die ik op shuffle had gezet spraken ook boekdelen en hielpen me nog meer bij het uiten van de pijn. Terug bij thuiskomst voelde ik me een al pak beter.
Zo zie je maar, ik had nog een laatste trigger nodig om de onderdrukte emoties naar boven te laten komen. Ik had ze inderdaad onderdrukt, ik kon me niet laten gaan in het midden van alle chaos in de zomermaanden. Maar nu ik veilig en wel weer een dak boven mijn hoofd had, een vaste slaapplek, werk en inkomen, elke dag (zelfgemaakt) eten in mijn bord, … kon ik het toelaten, kon ik even instorten. Ik wist dat ik vaste grond onder mijn voeten had. Zo kan een on-geluk toch nog zijn nut hebben.
Enorm cadeau
Ongeveer een maand later (en dus de vele lampjes en garagebezoeken later) kwam er een oplossing uit de lucht gevallen voor mijn auto. Een heel grote zelfs! Mijn bomma besloot om me een ‘nieuwe’ auto te geven, nieuw in de zin van dat het een showmodel was en maar 50km op de teller had, maar dat het ingeschreven was omdat het model uit roulatie ging. Danku, danku, danku allerliefste bomma!
Het was even zwaar om zo’n groot cadeau aan te nemen, net als dat het me zwaar viel om afscheid te nemen van de auto die mijn bompa toentertijd nog had gekocht samen met haar, waar ik mijn eerste rijlessen in had gekregen van hem, waarmee hij nog met mijn bomma naar Spanje en terug is gereden, waar ik nog veel over- en weer mee heb gereden naar het Lief toen we nog niet samenwoonden, …
Maar nu heb ik dezelfde auto als mijn bomma, die zalig rijdt, met cruise control, een snelheidslimieter, achteruitrijsensoren, regensensoren, mp3-aansluiting, bluetooth voor handsfree te bellen, … het is geweldig! Het enige dat ik in het begin miste was een cd-speler, maar dat heb ik kunnen oplossen met mijn mp3.
Verwezenlijkingen
Uiteraard had ik nog jaardoelstellingen voor mezelf geformuleerd in het begin van het jaar, waarschijnlijk zijn ze niet allemaal uitgekomen, maar ik ben al blij met de volgende:
Leuke extra’s
Eind juni kreeg ik mijn certificaat van de derde graad van de muziekschool en in november zong ik met succes op het klasconcertje een stuk waarbij ik expres vals moest zingen (maar wel ‘juist’ vals!).
Ik maakte een nieuw dessertje klaar: glutenvrije en lactosevrije no-bake-cupcakes naar recept van OhmyPie! Het had succes! Daarnaast ook nog een Pan de muertos gemaakt voor Halloween samen met de vriendin waar ik bij cohouse. Oh, en mijn nieuwe favoriete bananenbrood recept is speculaas-bananencake. Deze is glutenvrij, suikervrij, lactosevrij, vetvrij én natuurlijk ook lekker!
Voor mijn verjaardag kreeg ik een heerlijk diner met daarna een concert van Laïs. Uiteraard kocht ik erna nog hun nieuwe cd en liet het signeren. Zo’n kans laat ik niet schieten 😉
We moesten er maanden op wachten, maar uiteindelijk werden de extra sleutels van de voordeur gemaakt. Het duurde zo lang omdat het speciale sloten en dus ook sleutels zijn. De procedure voor nieuwe te laten maken mag dan ook niet al te simpel zijn. De dag dat ik de sleutel in handen kreeg, was een hele speciale dag, niet alleen vanwege de numerologie (12-12-2019), maar ook door vele andere kleine zaken die het één grote magische dag maakten.
Nadat ik juist wat gesetteld was, ging ik naar de opendeurdag van de praktijk van Donna Hoogstraten. Zij geeft workshops schilderen met acrylverf. Dat kan gaan van dotpainting, naar acrylgieten, naar verschillende technieken om te verven met deze soort verf. Op deze opendeurdag konden we werken van haar en anderen bekijken, maar we mochten ook een eigen eerste poging wagen met intuïtief schilderen. Schilderen zonder precies eindresultaat, gewoon doen en achteraf zien wat het eindresultaat is. Dit is mijn werkstukje:
Flexitariër
Al jaren wilde ik veel minder vlees eten dan ik deed, maar omdat ik nog bij mijn papa woonde was dat nogal onpraktisch. Ik mocht al blij zijn dat we 1x per week veggie aten. Het Lief was echter een fervent vleeseter, dus bij het samenwonen zat het er ook niet echt in om voor mezelf veggie te maken. Eten klaarmaken op zich was al uitdagend genoeg, net als alle andere zaken die horen bij het ‘op je eigen benen staan’, laat staan nog extra potten en pannen gebruiken dan nodig, extra gerechten, combi’s etc opzoeken om aan mijn voedingsstoffen te komen…
Nu ik zo goed als alleen voor mezelf moet inkopen en klaarmaken, was het gemakkelijker om vlees, vis en kip te laten en te vervangen. Ik eet graag quornstukjes die ik wok (ik ben nu een fervente ‘wokker’ 😀 ) met allerlei wokgroentjes en soms currypasta’s die ik met kokoscrème moet mengen.
In feite zit ik tussen flexitariër en flexivegan in: aangezien ik lactoseintolerantie heb en veel vegetarische recepten kaas en andere melkproducten bevatten, moet ik haast veganistische recepten opzoeken. Eieren eet ik nog wel, dus dat is nog deels vegetarisch.
Bijna glutenvrij
Geen brood noch sandwiches meer
Al sinds het einde van het middelbaar eet ik geen brood meer, tenzij Frans brood en ciabatta. Ik stapte over op krakjes, maar na mijn kaakoperatie was dat te hard, dus werd het sandwiches. Toen ik weer hardere zaken kon eten, ging ik samenwonen met het Lief, die altijd sandwiches at. Uit gemakzucht bleef ik dat ook doen, ook al voelde ik dat het niet al te best was voor mijn lichaam (melk + gluten). Sinds september 2019 woon ik nu ‘alleen’, geen sandwiches meer voor mij, maar terug krakjes. Ik wisselde af tussen twee varianten van Le Pain des Fleurs: boekweit en quinoa. Nu vind ik nergens meer die met quinoa, dus blijft ik bij die van boekweit.
Geen gewone pasta meer
Het Lief at het liefst gewone pasta, een paar keer speltpenne of deegwaren van linzen werden niet al te enthousiast onthaald. Nu ik ‘alleen’ woon, kan ik dus eten wat ik wil, experimenteren zoveel ik wil. Zo kocht ik al direct terug speltpenne. Toen ik in de BioPlanet daar in de buurt (zalig!) een kijkje ging nemen, vond ik daar gelukkig veel verschillende alternatieve pasta’s. De twee enige nog ‘normale’ deegwaren die ik (af en toe) eet, zijn couscous en Griekse rijst (deegwaren in de vorm van rijst, oftewel Kritharaki of Orzo genaamd). Het effect op mijn lichaam en energie was duidelijk merkbaar: geen opgeblazen gevoel meer, mijn acne verminderde enorm en ik had veel meer energie dan ooit tevoren (die laatste twee hebben nog enkele andere factoren die zeer waarschijnlijk ook meespeelden).
Soms nog wel koekjes
Uiteraard eet ik zo nu en dan nog wel koekjes of dessertjes, in dat geval kan ik de gluten en melk/lactose niet vermijden. Meestal is het gehalte van die twee ingrediënten redelijk laag, dus doe ik er niet moeilijk over. Alleen bij grote hoeveelheid melk/lactose neem ik een lactasepilletje (of 2) in.
Zelfgemaakte kerstkaartjes mét kortere tekst, inspiratie én magic trick
Al jaren wilde ik mijn eigen kerstkaartjes maken, niet alleen schrijven dus. Beetje mijn creativiteit laten stromen. Tot nu toe heb ik dat voornemen helaas nooit gerealiseerd, maar dit jaar wel! Het was redelijk basic, maar elke kleine stap vooruit mag gevierd worden. De meeste maakte ik met dotpainting met acrylverf, 5 andere schilderde ik met overschotjes van de verf en 2 waren een combinatie van dotpainting met verven.
Normaal schrijf ik op gekochte kaartjes een volledig zelfgemaakte tekst, in rijm. De tekst was tot nu toe steeds lang genoeg (en gelukkig ook net kort genoeg) om op de 2 panelen aan de binnenkant te passen. Daar was ik dan meerdere dagen mee bezig om alle kaartjes te beschrijven. Dit jaar wilde ik het anders doen. Ik had dan ook maar 1 kant waar ik mee toe moest komen. Dit jaar geen rijm, wel nog steeds een tekst om over na te denken. Ter inspiratie schreef ik een bijlage in een Worddocument met als bonus een magic trick voor verlangens te laten uitkomen in het nieuwe jaar.
Bijna acnevrij
Ergens rond oktober viel het me op dat mijn acne – ondanks het vele snoepen de voorbije maanden – verbazingwekkend nauwelijks aanwezig was. Het viel andere mensen ook op, dus dat is extra fijn natuurlijk. Hierover ga ik nog een apart blogbericht schrijven, maar kortgezegd vermoed ik dat het ligt aan het feit dat ik half in de natuur woon (minder stress, minder vervuiling van fijn stof / elektrostuff / …), sinds juni mijn gezicht elke dag met houtskoolzeep was, nauwelijks nog gluten eet en last but not least nog heel wat zaken heb zitten verwerken (vastzittende emoties kunnen ook veel ontregelen).
Geen make-up!
Mijn huid was zelfs zodanig goed dat dit jaar het eerste jaar is dat ik geen make-up droeg (buiten oogschaduw, eyeliner en mascara) sinds ik make-up ben beginnen dragen bij speciale gelegenheden. Geen idee hoeveel jaren dat al is, maar ik schat reeds zo’n 10 jaar aangezien ik pas op mijn 17e in de make-upwereld ben geïntroduceerd.
Zie hieronder in de diashow enkele foto’s die ik op 25 december 2019 heb gemaakt met mijn smartphone. Uiteraard zonder filters, ter vergelijking maakte ik een foto met de ‘schoonheidsfilter’. Je ziet hier en daar nog wat rode plekken, voornamelijk onder mijn kin en op mijn kaken. Daar zitten een paar kleine puisten tussen, maar de meeste vlekken zijn nog littekens van puisten die al verdwenen zijn.
Met schoonheidsfilter
Patronen doorbreken
Sinds ik therapie kreeg halverwege 2018, is er erg veel naar boven gekomen, geuit en geheeld. Ik voelde een enkele keer in therapie aan dat er iets net onder de oppervlakte lag, iets zo klaar en duidelijk, ook voor mijn therapeute, maar het was alsof ik het niet kon ‘pinpointen’ en uitspreken, alsof het zichzelf wilde beschermen. Na een korte interne mentale strijd – waarbij ik mezelf in een innerlijke conversatie kordaat toesprak met de intentie om door die ‘glazen muur’ heen te breken. Uiteindelijk lukte het me dan toch en voelde ik me bevrijd.
Dit jaar heb ik dat nog zeker 2 andere keren op dezelfde manier kunnen doen bij blokkades, zonder therapeut, bij een goede vriendin (de persoon waar ik nu bij ben ingetrokken)
Astraal reizen
Halverwege 2018 begon ik met de Progressieve Spierrelaxatie van Jacobson ter aanvulling van de therapie die ik kreeg. Begin 2019 mocht ik beginnen met de Autogene Training (lijkt op de PSR omdat de twee breinen achter deze technieken met elkaar samenwerkten). Al in de eerste week maakte ik iets bijzonders mee: ik zag in het zwart van mijn gesloten oogleden cirkels alsof ik in de ruimte door een wormhole ging (geen idee of dat zo is, maar zo stel ik het mij toch voor) en opeens zat ik in een groter (mannen)lichaam, lijkend op dat van een mens, in een rare etenswarenwinkel. Alle gezonde voeding was exorbitant duur en de betaalbare ‘voeding’ was grofweg pilletjes alsof het supplementen waren. Ik voelde de verontwaardiging en machteloosheid van de persoon door wiens ogen ik op dat moment keek.
Dit was het begin van meerdere astrale reizen zoals ze deze buitenlichamelijke ervaringen noemen. Zo vermoed ik een keer bij de Akashic Records te zijn beland waar een boek me tegemoet zweefde, op een avond werd ik getrokken naar en in een asteroïde (via de gaten weliswaar), … Tot nu toe waren de ervaringen ‘passief’, in de zin van dat ik er geen controle over had, het gebeurde gewoon en ik liet me leiden en verrassen. Wie weet zal ik ooit zelf kunnen bepalen wat ik wil zien/doen, met wie ik wil zijn, waar ik wil zijn, … zoals ik ooit ook heb kunnen doen met lucide dromen.
Contact met mijn hogere zelf
Rond november zat ik met zoveel vragen over wat er de vorige 4 maanden allemaal was gebeurd en over wat me was opgevallen bij mezelf (blokkades, emoties, …). We hadden nog een laatste les edelstenen tegoed en daarin waren de eerste drie die aan bod kwamen stenen waarvan ik doorhad dat ze me konden helpen met meerdere van mijn uitdagingen.
Een daarvan was rutielkwarts (een voorbeeld daarvan zie je midden op de foto hierboven). Deze vergemakkelijkt onder andere het contact met je hogere zelf. Precies wat ik nodig had dus. Nadat ik in meditatieve staat was beland met de steen, stelde ik mezelf alle vragen waar ik mee zat. En er kwam antwoord! Op álle vragen! O.a waarom ik 2 ongelukken had veroorzaakt bij het achteruit rijden, waarom mijn plooifiets werd gestolen, waarom mijn achterste fietsband kapot was gegaan, etc. De redenen vertel ik wel in een apart blogbericht hierover. Buiten deze vragen kwam ik nog op andere, omdat mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme de bovenhand namen. Je zou kunnen zeggen dat ik de grenzen aan het aftasten was. Zelfs op dié vragen kreeg ik antwoord… het was zalig!
De boodschap van de bomen
In de eerste helft van het jaar had ik trouwens ook een fietstochtje naar en een wandelingetje in het Park Den Brandt gemaakt wat niet zo ver van huis was toen. Mijn intentie was communiceren met de bomen. Te weten komen wat ze me konden leren. Aangezien ik allergisch ben aan berkenpollen, zou er sowieso een berkenboom bij te pas komen. Een andere, stevigere boom zou dienst doen als oefening op voorhand. Tot mijn verbazing ging het redelijk vlotjes.
Ik voelde me als de bomen, telkens verschillend. De ene stevig, onbuigzaam, statig, … de andere (de berkenboom) speels, ondeugend, alsof het een klein kindje was, meebuigend met de wind. Ik vroeg welke boodschap de berk voor me had en het antwoord kwam ongelooflijk snel en helder door: LAAT LOS! Verschrikt liet ik de boom los en vertrok terug naar huis. Daar aangekomen bedacht ik dat het misschien niet zo bedoeld was, maar gewoon in de zin van ‘laat alles los’. Ja, dat was inderdaad iets waar ik altijd problemen mee heb gehad. Ik heb een orakelkaartendek met bomen, dus ging ik eens zien wat er bij de berk stond als uitleg. Ik stond ervan versteld dat het hetzelfde was als mijn ervaring kort ervoor.
Relatie in ontwikkeling
De relatie met mijn innerlijk kind werd dankzij de aura- en chakratherapiecursus en de therapie ernaast duidelijker. Na een hypnosesessie waarbij er een compromis werd gesloten tussen mijn lichaam – dat smeekte om gezonder te eten – en mijn innerlijk kind – die oh zo graag snoep en koekjes at – had ik geen behoefte meer aan snoep. Helaas was het van korte duur: de compromis was dat ik meer aandacht zou geven aan het innerlijk kind + na de relatiebreuk had ik snoepaanvallen.
Zo merkte ik dan ook dat als mijn innerlijk kind zich verwaarloosd voelde, dat mijn drang naar zoetigheid terugkwam. Nog niet zo erg lang geleden begon ik wat meer te luisteren naar haar, haar te vragen wat ze graag zou willen en dat probeer ik dan ook te vervullen. Zo maakte ik al enkele keren mee dat ze even naar boven kwam en heel blij was, wat ook geweldig was om te voelen en mee te maken. Er is nog werk aan de winkel, maar dat komt zeker in orde dit jaar!
Al bij al
Zoals jullie kunnen zien was het laatste half jaar van 2019 nogal pittig, met vele uitdagingen, maar dus ook vele lessen, inclusief goudklompjes onderweg die me staande hielden, me motiveerden om verder te blijven gaan. Waar ik nu ben, zit ik goed. Uiteraard is het niet voor eeuwig, maar het is een fijne tussenstap voor weet ik veel wat er nog voor me in het verschiet ligt.
Hoe was jouw 2019? Wat waren je verwezenlijkingen, welke lessen heb je mogen ontvangen? Hoe zie jij 2020 voor je?
Veel liefs,
Geef een reactie