Hoi lieve volgers, fans en toevallige lezers, binnenkort ‘lanceer’ ik mijn blogserie ‘De weg naar mezelf‘.

Tijdens mijn laatste studiejaren voelde ik me vanbinnen doodgaan en ik wist toen niet waarom. Toen ik afstudeerde in 2017 dacht ik dat ik eindelijk écht kon beginnen leven, werk vinden waar ik goed in was, wat ik graag deed en tegelijkertijd mijn jarenlange dromen kon verwezenlijken. Het leven dacht daar nochtans anders over.

Ik kreeg de ene muur na de andere voor mijn neus, of het was gewoon dezelfde. Ik werd radeloos en vertrok impulsief (omdat ik het vanbinnen voelde) op retraite. Weg van alles en iedereen, verplichtingen en andere zaken. Om antwoorden op mijn levensvragen te krijgen. Ik kwam terug zonder antwoorden en met meer vragen.

Zonder tijd en ruimte geen persoonlijke ontwikkeling

Weg van ongezonde situatie

Ik had het geluk dat ik even later uit mijn ouderlijk huis kon en zo kreeg ik begin 2018 eindelijk de tijd en de ruimte om mezelf te leren kennen en te ontplooien. Al die jaren (al vanuit mijn kindertijd) ging ik gebukt onder een grote, zware rugzak van chronische stress, kleine en grote trauma’s die niet konden helen, verdrongen en niet doorvoelde emoties, etc. Die 26 jaar aan ongeheelde wondes gleden stukje bij beetje van me af sinds die dag en ik werd toen herboren bij wijze van spreken.

Ziek van emotie

Elke verdrongen, niet doorvoelde emotie kwam boven en maakte me eerst ziek tot ik leerde ze te uiten. Het was alsof ik de griep had, maar na 2 of 3 dagen (soms zelfs al na 1 dag) was ik weer ‘genezen’. Hoe vaak ik ‘ziek’ ben gevallen in die tijd weet ik niet meer, maar het was het ene na het andere.

Onaangename emoties uiten = pijnlijk maar bevrijdend

Onaangename emoties toelaten voelt een beetje als doodgaan (bv omdat je vroeger gestraft werd door het uiten ervan), maar het is niet hetzelfde gevoel als dat innerlijk sterven van de jaren ervoor. Het was korte en hevige pijn, maar eens eruit, kwam het niet meer terug en voelde ik me lichter, vrijer en beter.

Zombie worden was geen optie

De andere ‘doodgaan’-pijn was constant en minder hevig, maar het werd wel erger met de tijd. Het zou me op langere termijn gewoon een zombie maken. Leven, maar wel dood vanbinnen. Met dat vooruitzicht kon ik geen vrede nemen, dus nam ik mijn verantwoordelijkheid op om een andere toekomst te creëren.

Pellen van de ui

Elk deeltje dat ik losliet, gaf me meer ruimte om mezelf beter te leren kennen en te ontplooien. Je kan het vergelijken met het pellen van een ui. Er zitten vele lagen over de kern, lagen van pijn en een muur van bescherming tegen de pijn.

Pellen = overlevingsmechanismes

De pellen zijn die beschermende muren die je om je heen hebt gebouwd. Het zijn de overlevingsmechanismes die je als kind hebt geleerd door kleine en grote trauma’s die je hebt opgedaan. Op dat moment kon je niets anders en wist je niet beter, maar nu als volwassene ben je groter, sterker en wijzer waardoor je wél anders kan kiezen.

Overlevingsmechanismes = programma’s

Je onbewuste heeft al die overlevingsmechanismes opgeslagen en gebruikt ze opnieuw bij gelijkaardige situaties. Het zijn programma’s waar je in vastzit. Helaas zitten die ‘programma’s’ zo diep (in je onbewuste dus) opgeslagen dat je zelfs nauwelijks doorhebt dat ze er zijn. Deze programma’s belemmeren je echter wel in je dagelijks leven. Je onbewuste bepaalt namelijk 95% van je denken, je doen en laten, je emoties, … Het vergt dus heel wat bewustwording om je patronen te ontdekken, te doorzien en op te lossen. Telkens je dus een laag van de ui hebt afgepeld, bevrijd je jezelf van de pijn, de emotie én van het patroon. En hoe dichter je bij de kern komt, hoe rauwer het allemaal wordt, maar ook hoe meer je te weten komt hoe je écht bent.

Van overlevingsmechanismes naar écht leven

Zelf hield ik mijn hoofd gedurende 26 jaar maar net boven water. Maar sinds 2018 kwam daar verandering in. Nu kan ik zeggen dat ik kan zwemmen. Van overleven naar leven en er ook van kunnen genieten. Ik werd steeds meer mezelf, wie ik écht was, niet de getraumatiseerde, geconditioneerde schim met een masker op en een beschermende muur om zich heen. Ik leerde vergeven, zowel anderen als mezelf en ontdekte dat het het moeilijkste is om jezelf te vergeven en van jezelf te leren houden ondanks alles.

Niet in 1-2-3 en klaar

Daarbij is het belangrijk om te beseffen dat dit alles niet in 1-2-3 gebeurt en ook niet even snel klaar is. Zeker als je al jaren een grote en zware rugzak draagt, heeft het z’n tijd nodig om te helen. Het hele proces is al een rollercoaster op zich, laat staan als het nog sneller zou gaan. Dan zit je in een mixer en dan wordt je misschien in stukken vaneen gereten omdat je geen tijd hebt alles weer te plaatsen en te lijmen.

Mijn commitment

Dat alles was dus het begin van mijn persoonlijke groei-proces wat nu nog steeds doorgaat en voor de rest van mijn leven zal blijven voortgaan. Dat is toch een commitment dat ik zelf ben aangegaan. Ik kom namelijk telkens wel iets nieuws tegen in mezelf wat ik mag aankijken en omarmen. Dat zal voor vele anderen ook wel zo zijn.

Delen met anderen

Facebook

In die tijd deelde ik met mijn vrienden op Facebook mijn ervaringen en alles wat op m’n pad kwam dat me hielp in dat zware eerste jaar (en ook van erna). Erover schrijven was voor mij een manier om beter te begrijpen wat ik doormaakte en tegelijkertijd om anderen te inspireren om ook het prachtige avontuur van persoonlijke ontwikkeling, loslaten, helen, innerlijke demonen onder ogen te zien (shadow work) etc. De reacties erop gaven me bevestiging om zo verder te blijven doen, zowel het innerlijke als het uiterlijke werk.

Blog

1,5 jaar na dat begin, kreeg ik het idee om deze teksten die anderen inspireerden te delen met meer mensen dan alleen mijn vrienden op Facebook. Mijn blog was daarvoor het meest geschikte middel, het gaat namelijk niet alleen over uiterlijke maar ook om innerlijke schoonheid (innerlijk werk is daar het krachtigste voorbeeld van). Alleen vond ik de teksten die puur over mezelf en mijn ervaringen gingen te persoonlijk om zomaar openbaar te gooien.

Alleen voor ’the special few’

Daarom wilde ik ze alleen toegankelijk maken voor wie er écht interesse voor had en er ook iets voor over had. D.w.z. dat ik ze voor een symbolische €1 per post wilde openstellen. Er zitten heel wat algemene boodschappen tussen, zoals links naar video’s en teksten van anderen waar ik veel uit heb gehaald en die ik graag wilde delen met wat ik er voor mezelf uit heb gehaald. Deze zou ik sowieso niet privé houden.

Drempels toen, nu ‘overwonnen’

Ondertussen staan al deze posts al 1,5 jaar klaar om gepubliceerd te worden, maar meerdere drempels hielden me tegen:

• Ik had toen nog een gratis WordPress site, waarop je geen betalingsservice kan zetten (dus geen winkel, noch een extern betalingsplatform). Nu mijn websites zelfgehost zijn, heb ik wel een winkel, kan ik wel externe betalingsplatforms linken en plugins installeren die zulke zaken in goede banen leiden.
• Ik was nog niet zelfstandig in bijberoep en dus was een extra inkomensstroom not-done. Nu ben ik dat nog altijd niet, maar wel bezig met de praktische zaken op een rijtje te zetten zodat ik kan inschrijven zodra ik vast werk heb met voldoende uren.
• Ik wist niet hoe ik de posts kon linken met een betalingsplatform op zodanige wijze dat mensen die later zouden instappen geen voordeel zouden hebben over mensen die al van bij het begin meedoen. Daar heb ik nu de oplossing voor gevonden, waardoor ik na al die tijd eindelijk mijn idee kan uitvoeren.

Roer omgegooid

Bijna alles openbaar toegankelijk

Maar niet alleen zijn de drempels nu van de baan, ik gooi nu zelfs het roer om en maak zo goed als alle posts in de serie openbaar toegankelijk buiten enkele speciale teksten. Deze zijn in mijn ogen veel persoonlijker, kwetsbaarder en/of waardevoller dan de rest en wil ik niet met iedereen delen. Alleen met degenen die de rest van de serie waardevol vinden en graag wat verder en dieper gaan dan anderen.

Niet meer per post maar per maand

Het zal ook niet meer gaan om €1 per post, maar per maand (zie verderop of op mijn Patreonpagina). Dit komt vanwege onpraktische zaken, zoals o.a. dat mensen die later inspringen zo nooit alle exclusieve posts kunnen lezen tenzij ze kiezen om meer dan €1 te geven, wat ik nogal oneerlijk vind.

Voor wie?

De hele serie is namelijk bedoeld voor zij die interesse hebben in het pad te bewandelen van hun hoofd naar hun hart, naar hun eigen kern, van loslaten en helen van oude wonden en trauma’s (groot en klein), van zelfontplooiing, meer vreugde, liefde, energie en lichtheid in het leven, … Het is voor zij die er nog niet aan zijn begonnen, maar wel nieuwsgierig zijn en voor zij die al zijn begonnen, maar even vast zitten of extra inzichten / ervaringen van anderen nodig hebben om verder te geraken (of die ze gewoon willen lezen als een ander perspectief).

De exclusieve posts zijn dan voor zij die er echt voor gaan, zoals ook ik deed.

Praktisch

Postdag en volgorde

Op dit moment staan er 114 posts klaar om te worden gepubliceerd, waarvan 22 speciale waar alleen de gecommitteerde mensen toegang tot zullen hebben. Elke zaterdag zal er eentje online komen te staan, dat is goed voor ongeveer 30 maanden, dus voor de komende 2,5 jaar. Ik post ze in dezelfde volgorde als toen ik ze op mijn Facebook zette aangezien het een reflectie is van mijn persoonlijke groei (wat dus ook een bepaald verloop had/heeft). Dit zal, in tegenstelling tot mijn andere blogberichten, wél elke week zonder uitzondering gebeuren aangezien ze allemaal al zijn geschreven en gewoon wachten op publicatie.

Verschil met andere posts

Het zal ook gebeuren náást mijn andere blogberichten: normaal post ik nieuwe blogs of pagina’s op woensdagen. Door vele omstandigheden kan ik dit niet elke week waarmaken. Dus: naast de serie ‘De weg naar mezelf’ ga ik nog steeds nieuwe blogposts op woensdagen online zetten zodra ik iets af heb.

Frequentie exclusieve content

De exclusieve posts blijven in de chronologische volgorde zitten en worden dus ook in diezelfde chronologische volgorde gepubliceerd. Dit betekent dus dat de frequentie waarin ze online komen niet regelmatig is en ook niet ‘1 keer per maand’. De eerste exclusieve post is bijvoorbeeld n°24 in de reeks dus het duurt wel even voordat je ‘beloond’ wordt. Maar er zijn andere exclusieve posts die vlak na elkaar of kort op elkaar zitten, waardoor je soms in een maand twee of meer exclusieve posts zult krijgen.

22 is (voorlopig) voldoende

In elk geval, na 22 maanden zul je toegang hebben tot alle exclusieve posts, dat is na ongeveer 88 posts in de serie. Dan zijn nog niet alle exclusieve posts online gekomen dus je kan dan stoppen met je Patronage naar mij toe of je kan me gewoon blijven steunen. Er komen sowieso nog meer posts en exclusieve content online in de loop van de komende 2,5 jaar dus als je stopt na 22 maanden aan €1, ga je geen toegang hebben tot de nieuwere.

Word een Patron

Wil je de exclusieve posts van de serie ‘De weg naar mezelf’ lezen? Ga dan naar mijn Patreonpagina en kies de optie waar jij achter staat. Let op: de ‘Elemental’ opties zijn puur ‘support’ voor mijn website (om het reclamevrij te houden bv), zonder enig voordeel eraan verbonden. De ‘Inner’ opties zijn degenen die je toegang verlenen tot de exclusieve content. Ik heb meerdere bedragen voorgesteld voor zij die meer willen en kunnen geven dan de symbolische €1.

Nota voor Facebookvrienden

Voor de mensen met wie ik reeds bevriend ben op Facebook is dit niet zo interessant, tenzij je me graag een steuntje geeft en/of de berichten graag (al dan niet opnieuw) wilt lezen zonder uren te moeten scrollen tot begin 2018 en zo terug naar boven om ze in de juiste volgorde lezen (en hopen dat je browser niet crasht).

Veel liefs,