Terugblik op 2020

2020 was voor iedereen een moeilijk jaar, maar hopelijk zaten er ook voor iedereen wat lichtpuntjes tussen. Op het einde van een jaar is het de bedoeling om even terug te blikken, zodat we met wat afstand kunnen kijken naar situaties en gebeurtenissen en daar de vruchten van plukken, hoe erg ze ook zouden zijn geweest. Ook om het jaar in vrede af te kunnen sluiten en het nieuwe jaar met een schone lei te beginnen. Wat meer vrede kan geven bij de moeilijke tijden te aanschouwen is dat ze ons levenslessen geven. De fijne tijden geven ons mooie herinneringen en steun. Wat heb jij geleerd dit jaar en wat waren jouw lichtpuntjes?

Mijn 2020 in vogelvlucht

TLTR? Hier is een samenvatting:

Ik maakte een nieuw e-boek: Leven zonder acne
Onlangs verkocht ik de eerste 2 exemplaren
Ik ben voor het 2e jaar op rij acnevrij!
Van polyvalent winkelbediende, naar kassierster naar werkloos
Insert Corona
Ik kreeg extreme huidhonger door de 1e lockdown
Er waren heel wat lichtpuntjes
Ik maakte in het begin van de lockdown 5 zelfgehoste websites
Bijna werd ik aangenomen op m’n droomjob
Ik sprong eruit en kreeg feedback die me vleugels gaf
Ik wandelde als pelgrim naar Santiago de Compostela
Net ervoor liet ik een triggerpointmassage doen die zware emotionele ontlading gaf
Bijna was ik in Spanje gebleven
Ik schrijf een boek en maak een YouTube serie
Nog steeds heb ik geen werk gevonden
Mijn uitkering is in aanvraag en anders krijg ik een leefloon
Als ‘verjaardagscadeau’ kreeg ik nog een appeltje voor de dorst
Enkele tegenslagen die diep raakten
Ik ontwikkelde nieuwe skills en verbeterde andere
Ik ben nu Access Consciousness Bars® practitioner
Ik kan nu video’s maken en editen

Mijn 2020 in z’n geheel

E-boek Leven zonder acne

Op mijn verjaardag vorig jaar gaf ik het volledige e-boek Leven met acne (incl. de normaal betalende hoofdstukken ‘Oorzaken’ en ‘Hoe raak je van acne af?’) gratis weg. Het was trouwens ook geüpdatet met nieuwe ervaringen die mijn acne drastisch verminderden. Zodanig zelfs dat ik bij de eindejaarsfeesten geen make-up meer nodig had om iets te verdoezelen, omdat er niets meer te verdoezelen viel! Na 17 jaar was ik eindelijk acnevrij! Dat was op zich al een feest waard.

Van leven met acne naar leven zonder acne

Om dat te vieren (en ook omdat ik die inspiratie kreeg), heb ik van de 2 betalende hoofdstukken een apart e-boek gemaakt, zonder overbodige informatie over mijn mentale en emotionele toestand bijvoorbeeld. Op die manier had ik zowel een gratis als een betalend e-boek, waardoor alles veel duidelijker werd. Op dat moment had ik echter nog geen webshop, omdat de gratis WordPress dat niet toelaat.

Voor het eerst iets volledig van mezelf verkocht!

Maar sinds november dit jaar kan je het holistische e-boek wel direct kopen en downloaden via mijn webshop! Voor wie graag wil weten wat voor vlees je in de kuip hebt alvorens te kopen, heb ik hier alles uitgelegd en geef ik zelfs al heel wat praktische tips en inzichten die ook in het boek staan.

Van 8 november tot 8 december middernacht gaf ik 50% korting als verjaardagsactie, maar helaas kocht niemand het boek. Maar! Enkele dagen geleden zijn de eerste 2 exemplaren de deur uitgegaan! Wat een geweldig moment was dat! Het doet iets met je wanneer je iets verkoopt wat volledig door jezelf is gemaakt. Maar ik vierde vooral het feit dat er 2 mensen waren die ervoor kozen hun lichaam op een holistische manier te genezen. Jullie twee zijn de max! 😀

2e jaar op rij acnevrij!

Ook dit jaar kan ik de eindejaarsfeesten vieren zonder make-up. Doorheen het jaar kreeg ik af en toe weer eens een opstoot, maar dat lag volledig aan mezelf en mijn snoepvreetbuien (of aan teveel vlees en gluten). Dit zijn mijn grootste boosdoeners – buiten stress dan. Na m’n Camino (zie verderop) heb ik veel suikerrijk eten gegeten en pas midden november kon ik ermee stoppen. Ik wilde de feestdagen opnieuw zonder masker op kunnen vieren. En het werkt! Vorige week kreeg ik opeens de inspiratie om een soort van ‘promovideo‘ te maken waarin je ook echt kan zien dat mijn acne ook dit jaar echt weg is. Of zie het hieronder:

Van polyvalent winkelbediende, naar kassierster naar werkloos

Te weinig personeelsleden

In het begin van het jaar zat ik als polyvalent winkelbediende meer dan 80% aan de kassa – en dan wel kassa 1 – ipv 50%-50%. Dit kwam omdat ze al langer een personeelstekort hadden (al van voor ik er kwam werken) en toen ook ineens een tekort aan medewerkers die goed waren aan de kassa. Deze positie is als HSP’er (en spiegel voor anderen) geen ideale job. Ik heb dan wel geleerd mijn stress te managen, maar mijn energie bewaren en geen spiegel zijn voor mensen heb ik nog niet onder de knie. Een ramp dus.

Insert Corona

En toen kwam Corona. We kregen nog meer werk te doen aan de kassa. Jeuj. En angstige mensen. Gewéldig als HSP’er! Ik had zelf geen angst, maar voelde die van de anderen wel, wat op den duur onhoudbaar werd. De initiële dankbaarheid van mensen dat de winkels nog wel openbleven en voor al ons harde werk en voorzorgsmaatregelen veranderde al snel terug naar de gewone gang van zaken en zelfs irritatie of kwaadheid. Tjah, je kan nooit voor iedereen goed doen. Voor de ene is het nog niet voldoende, voor de andere heeft het allemaal geen zin.

Slaafs zijn?

Soms kan ik diplomatisch zijn, ja knikken en alles maar slikken, maar meestal kan ik mijn mond niet houden, zeker als ik onterecht persoonlijk word aangevallen – ja mensen, een kassierster kan er niet aan doen wanneer een product uitverkocht is, een korting niet in het systeem staat (en nee, de boekskes kennen we ook niet vanbuiten aangezien die elke week veranderen, djeezus, op het einde van de week weten we al wel welke korting we zelf moeten berekenen en dan is het weer tijd voor de volgende lading).

Ik wil voor mezelf opkomen en dat mag je als kassierster dus niet doen. Helaas zit een slaafse houding niet in mijn aard. Ik heb al genoeg op eieren moeten lopen vroeger en ik ben er klaar mee. Maar de klant is koning zeggen ze he. Awel, als ik zelf ga winkelen verwacht ik niet dat de winkelbediendes zich als mijn slaaf voordoen. Ik heb respect voor iedereen. Die mensen doen ook alleen maar hun job en hun best.

Denigrerend behandeld

Oh en waar ik zéker niet tegen kan, is wanneer mensen denigrerend naar mij toe zijn. Hoe vaak ben ik niet aangesproken als ‘meiske’ (excuseer meneer, ik weet dat ik er jonger uitzie dan ik ben, maar ik ben bijna 30 jaar, geen puber, een beetje respect staat u niet mis). Of ook op me neerkijken omdat ik ‘maar’ een kassierster ben. Je weet nooit echt wie die persoon achter de kassa is. Je weet nooit waarom die persoon achter de kassa zit. Misschien is het wel iemand met een hoog diploma maar die even geen andere oplossing zag of had. Zoals ik dus (voor context, zie mijn terugblik op 2019).

Huidhonger

Enkele weken in de lockdown begon ik extreme huidhonger te voelen. Het maakte me kapot vanbinnen. En nee, kassierster zijn en dagelijks honderden klanten zien doet niets aan huidhonger. Gelukkig kon ik niet veel later toch nog op bezoek gaan bij mijn bomma en vriend toen we weer mensen mochten zien en knuffelen. Het deed zo’n deugd die eerste knuffel met mijn bomma dat ik 5 minuten stond te blijten in haar armen. Herkenbaar? Het deed zo goed dat ik sindsdien nauwelijks meer huidhonger voelde.

Lichtpuntjes

Collega’s en enkele klanten

Voordat ik bijna constant aan kassa 1 zat, werkte ik er enigszins wel graag. Ik had toffe collega’s en kende na een tijd al heel wat vaste klanten, waarvan er een aantal mijn ‘favorieten’ waren. Zij konden een saaie of slechte dag helemaal opvrolijken gewoon door een korte babbel tijdens het scannen en afrekenen. Dank jullie wel lieve mensen!

Dicht bij huis

Het grote voordeel was dat ik in het dorp hiernaast werkte, dus ik was snel op m’n werk en ook weer snel thuis. Geen files, maar 1 kruispunt met lichten – en een school met zebrapad waar elke ochtend op het zelfde uur wanneer ik eraan kwam nét alle kinderen moesten oversteken.

Coronatoeslag

Toen de lockdown begon, kregen we voor elke gewerkte dag een vast bedrag extra (€3 of zoiets). Op het einde van de maand was dat toch €50 à €60 extra. Weliswaar alleen te spenderen in de winkel zelf.

Begripvolle verantwoordelijke

Uiteraard kreeg de winkelverantwoordelijke klachten over mij toen de stress me teveel begon te worden en ik het niet meer aan kon. Ze sprak me erover aan en gaf me tips om om te gaan met bepaalde situaties, die ik probeerde toe te passen, maar dat lukte niet altijd. Op het einde, toen ik mijn ontslag kreeg, was ze niet alleen heel duidelijk in waarom ik het kreeg, maar ook in dat het niet om mij als persoon gaat. Ik heb gewoon die skills niet die een kassierster nodig heeft in stresssituaties, met moeilijke klanten, boze klanten, etc. Wat ze zei over mij als persoon raakte me heel diep, op een positieve manier dan wel.

Zelfgehoste websites

En toen was de tijd rijp… net toen Corona toesloeg, werd het tijd om een website te maken voor onze online academie: Ensouled Mind Online Academy. Omdat het geen goed idee is om voor de allergoedkoopste oplossing te gaan (ook al is er nauwelijks budget), kozen we voor een abonnement waar we ineens 5 domeinen op kunnen zetten. Aangezien ik ook al langere tijd zat uit te kijken naar het overzetten van mijn gratis WordPresswebsites naar zelfgehoste sites, kwam dat perfect uit. Na 5 jaar bloggen mag dat wel hé.

Aangezien we geen budget hadden voor een websitebouwer en ik als enige van ons 2 technisch goed aangelegd ben (ervaring met WP, basic coderen enzo) leek het mij geen onoverkomelijke opdracht. Gelukkig kreeg ik van een goede vriendin die ervoor gestudeerd heeft (ongeveer toch) een video toegestuurd van iemand die alles van A tot Z voordeed voor het aankopen van het abonnement, de domeinnamen, het configureren van alles, de beveiliging, en andere zaken. Gelukkig heeft ook onze hostingpartij handige artikels voor alles in orde te brengen.

Met wat CSS en HTML codering kon ik ze aanpassen zodat ze er weer exact als ervoor uitzagen. Alleen de beveiliging was een ramp. De plugin All In One WP Security & Firewall kan ik niet aanraden. Het gooide me elke keer weer buiten de site en ik kon er dan niet meer in. Dus uiteindelijk hebben we daarvoor een professioneel iemand voor gevraagd: Frederic De Tina van WTCS.

Bijna aangenomen

Het werd me teveel

Niet lang nadat de lockdown begon, begon ik nieuw werk te zoeken. Ik kon het niet meer aan. Het was al zwaar genoeg voor Corona met die energieën en het ‘spiegel zijn’ voor een ander (aan dit laatste kan ik volgens mij niets doen, of wel? Iemand daar ervaring mee? Deel het in de comments voor anderen die ook hiermee worstelen). Mét Corona werd het gewoon allemaal erger. Ook dingen die al niet goed liepen in de winkel zelf werden zichtbaarder, zoals altijd gebeurt als er stress wordt uitgeoefend op een systeem.

Droomjob

Op een dag zag ik een vacature als communicatiemedewerker bij een vzw in de buurt. Zoals bij elke vacature onderzoek ik het bedrijf / de organisatie en wat ik ontdekte maakte me super enthousiast! Net zoals bij elke sollicitatie pas ik mijn kandidatuur aan (uiteraard altijd waarheidsgetrouw) aan de vereisten om mijn kansen te vergroten. Ze vroegen ook kennis van Indesign, maar dat had ik niet. Dat houdt me echter niet tegen om het niet te leren, zeker voor zo’n droomjob! Dus wilde ik het downloaden om zo een originele motivatie te maken. Helaas kon m’n pc het niet aan. Dan maar roeien met de riemen die ik wél had: Photoshop, SketchBook en Canva.com.

Ik sprong eruit? Wauw!

Net op de dag dat ze de procedure wilden sluiten (wist ik niet), zond ik mijn afgewerkte mini-magazine in. Direct kreeg ik reactie om enkele belangrijke vragen te antwoorden alvorens op gesprek te komen! Ze hadden al 5 sterke kandidaten, maar ze wilden me alsnog een kans geven omdat ik er duidelijk veel moeite in had gestoken, ik eruit sprong en het hen aansprak. Uiteindelijk mocht ik op gesprek en een schrijftest afleggen. Daarna zouden ze de 3 beste kandidaten uitnodigen voor een stresstest. Een uur later had ik al een mail binnen met het goede nieuws! Ik kon het haast niet geloven! Dat had ik nog nooit gedaan, dus ik had al veel stress nog voor de stresstest zelf. Haha!

Het bleek een rollenspel te zijn, waarin ik zowel een manager als een bemiddelaar moest spelen die verschillende types werknemers moest aanspreken op enkele ‘problemen’. Blijkbaar was ik de beste van de 3 op dat vlak. Maar helaas lagen mijn toekomstplannen om zelfstandig in bijberoep te willen worden in de weg.

Feedback gaf me vleugels

Ze gaven me super feedback – ze benadrukten dat ik eerste keuze was indien ik geen praktijk had willen beginnen 😮 ongelooflijk, wat een groot compliment! Zeker omdat ze zeiden dat ze honderden (als het al geen duizenden) kandidaturen hadden binnengekregen en reeds 5 in eindfase hadden. Hierdoor kreeg ik veel meer vertrouwen in mijn vaardigheden en ook coachingskills na de feedback over het rollenspel. Als deze superleuke job niet voor mij bedoeld was, wist ik dat er nog iets béters zou komen. En dat kwam ook.

Camino de Santiago

Niet veel later werd ik ontslagen en ik had nog geen werk gevonden. De laatste paar maanden had ik wel veel meer kunnen sparen omdat alle andere winkels toe waren. Wat een verschil dat kan geven! Dat deed me ook beseffen hoe vaak ik wel eens kleine, extra dingetjes koop. Kleine beetjes maken 1 groot.

Van retraite idee naar pelgrimage

De dag ervoor had ik nog 1 sollicitatie verstuurd en ging afwachten op het antwoord. Als dat een nee was zoals bij alle andere, dan zou ik een week of 2 op retraite vertrekken, zoals ik eind 2017 ook heb gedaan toen niets leek te werken. Het werd inderdaad een ‘nee’ en nog geen week later wist ik dat ik niet op retraite zou vertrekken, maar een pelgrimage naar Santiago de Compostela zou doen. 3 weken later zou ik vertrekken. Crazy, al zeg ik het zelf, maar als het hart je roept, dan doe je wat het vraagt. Voor wie wilt weten hoe ik op dat idee kwam, leest best het blogbericht dat ik erover schreef.

Triggerpointmassage

Alvorens te vertrekken, liet ik nog eens een triggerpointmassage (of ook deeptissuemassage) doen bij een kennis in de buurt. Het deed enorm deugd en gaf mijn rug de nodige boost om de rugzak te blijven dragen voor minstens 4 weken. Een spier zat zelfs zó vast, dat ze zei dat die triggerpoint al wel enkele jaren oud is. Het deed veel pijn, maar de ontlading was dan ook navenant. Daar heb ik bij geweend. Niet van de pijn, maar door de emotie die al die jaren al vast zat in dat weefsel. Het deed werkelijk waar zó’n deugd! Ik raad het iedereen aan om regelmatig je spierknopen los te laten rollen of duwen (dit zijn de 2 technieken voor deze soort massage).

Begin met nieuwe maan, einde met volle maan

Het was niet zo gepland, maar het gebeurde gewoon zo: de dag dat ik begon te stappen vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port, was het blijkbaar een nieuwe maan en de dag dat ik in Santiago aankwam, was het volle maan. Perfecter kan niet.

Één en al lichtpunt

Heel mijn reis was een groot lichtpunt in mijn leven. Ja af en toe maakte ik iets mee dat minder leuk was, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Daar heb ik ook heel wat van geleerd.

Ik heb me nog nooit zo vrij en veilig gevoeld in mijn leven als toen. Ik kwam stuk voor stuk prachtige zielen tegen en genoot elke dag van het landschap dat constant veranderde. De energie op de weg zorgde ervoor dat ik heel veel heb kunnen helen en achterlaten. Nog nooit ging dat proces zo vlot of zo kort achtereen. Het was heftig, maar het deed zo’n deugd! Dat heb ik mee kunnen nemen naar huis, want ook nu blijf ik geen dagen, weken of maanden meer zitten met zaken die naar boven zijn gekomen maar er niet uit kunnen om een of andere reden.

Bijna was ik daar gebleven

Spanje is mijn ’thuis’ en dus zou ik het niet erg gevonden hebben als dik daar was gebleven. Ik vond bijna een job op de Camino, maar het was helaas vrijwilligerswerk waarbij op dit moment nauwelijks inkomsten van komen. Als hospitalera of hospitalero voor de mannen, ben je de herbergier die pelgrims ontvangt, alles proper maakt, eten klaarmaakt, inkopen gaat doen etc. Normaal krijg je wat geld dankzij de verkoop van vers fruit, koekjes en andere kleine zaken die pelgrims nodig hebben op hun dagelijkse tocht. Dat systeem noemen ze “donativo”, het zijn vrijwillige bijdrages en alle beetjes maken 1 groot. Zeker als er elke dag duizenden mensen langskomen.

Maar nu zijn er zo weinig pelgrims (nog geen 10% van een normaal jaar) dat je in feite een uitkering moet hebben van je thuisland om rond te kunnen komen. Maar daar heb ik geen recht op (althans daar was ik van overtuigd omdat ik dat had berekend. Tot ik een attest nodig had voor een leefloon en dus een uitkering moest aanvragen, waar ze met wat gefoefel me toch mogelijks een uitkering kunnen geven – zie verderop).

Terugkeer

Wie als pelgrim terug naar huis keert, heeft het altijd moeilijk met de schok. Niet alleen cultuurschok, maar ook de schok van hoe het ‘normale’ leven is (eerlijk, zo normaal is het niet hoor). Je moet je weer aanpassen aan een nieuwe (oude eigenlijk) manier van leven en dat gaat niet van een leien dakje. Helaas voor mij ging het net nog iets minder van zo’n dakje. Ik ga er niet teveel woorden aan vuil maken, het enige wat ik erover ga zeggen is dat wat er gebeurd is mij erg heeft gekwetst, een diepe en oude wonde werd opengereten, maar gelukkig kwam ik goed terecht en heb ik me daar heel fijn gevoeld. Ik sliep 2 weken in een tent, wat de overgang naar mijn ’thuis’ gemakkelijker maakte. En de oude kat Alibij was ook leuk gezelschap. Onlangs is hij helaas gestorven heb ik gehoord. RIP <3

Boek en YouTube serie

Elke dag schreef ik een verslag van de dag op m’n FB om mijn bomma gerust te stellen (ze was enorm ongerust!). Uiteindelijk kreeg ik een hele achterban die me volgde van begin tot eind, me steun gaven en moed in spraken op de moeilijke momenten en mijn overwinningen meevierden. Ik kreeg tijdens het wandelen het idee om het in een boekvorm te gieten, dus daar ben ik nog steeds mee bezig. Het duurt langer dan ik had gedacht! Gelukkig hebben er al heel wat mensen laten weten dat ze het willen kopen eens het af is.

Bestellen is mogelijk!

Dus wie wil, kan zich ook opgeven. Stuur mij dan een mailtje. Hoe meer mensen het willen, hoe goedkoper ik het kan laten drukken bij een deftige en betrouwbare drukkerij. Let wel: als je alleen geïnteresseerd bent, maar niet zeker bent of je het wilt kopen, zeg dat er dan bij, dan weet ik dat ik er geen rekening mee moet houden bij het zoeken naar de juiste prijs-kwaliteitsverhouding. Je bent dan een ‘misschien’ en ik zal dan voor de bestelling vragen of je het wil of niet. Alleen echte ‘ik wil het kopen’ tellen mee in mijn berekening. Je gaat daarmee dus een engagement aan, want ik kan alleen bestellen wanneer ik het geld van de verkoop heb ingezameld. Ik kan namelijk letterlijk niet voor iemand anders betalen).

Camino-idee op Camino

Ongeveer een maand geleden kreeg ik spontaan het idee (ook op een stukje Camino hier naast de deur, hoe toevallig toch!) om mijn verhaal ook op YouTube te delen. Dat doe ik dan ineens in het Engels voor een groter publiek aan te trekken. Dat boek wil ik trouwens ook wel graag laten vertalen indien mogelijk.

Nog steeds geen werk

Sinds april al zoek ik werk en het is pas sinds november dat er meer vacatures online komen voor hetgeen ik zoek: (marketing)communicatiemedewerker, copywriter (junior), vertaler/revisor/(post)editor, webredacteur, …

Waar leef ik dan van?

Ondertussen heb ik nog steeds geen werk gevonden, en steeds meer mensen vragen me of ik wel een uitkering krijg. Nee dus. Dan vragen ze waar ik dan van leef. Heel simpel. Van m’n spaargeld. En dat spaargeld komt nu wel heel gevaarlijk dicht bij 0.

Leefloon

Gelukkig hoorde ik in oktober over een leefloon, maar daarvoor moest ik een attest hebben dat ik geen recht heb op een uitkering. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd om uiteindelijk bij de hulpkas terecht te komen. Daar hebben ze wat gefoefeld met enkele vakantiedagen zodat ik toch nog aan het minimum aantal halve gewerkte dagen kom om een halve uitkering te krijgen. Want ja, ik vroeg geen uitkering aan omdat ik had uitgeplozen dat ik er geen recht op had. Nu is die in aanvraag en zelfs als ik niets zou krijgen, heb ik een attest om naar het OCMW te gaan voor een leefloon.

Appeltje voor de dorst

Nog een ander geluk: morgen stort de belastingdienst een mooi bedrag op mijn rekening, die zal ik pas volgende week te zien krijgen omdat het feestdagen zijn en een weekend erachter. Net op tijd om geen schulden te moeten opdoen! Plus de dag voor mijn verjaardag kreeg ik nog extra goed nieuws. Blijkbaar heb ik recht op een eindejaarspremie, wat ook nog een leuk bedrag is. Zo kan ik nog wel even verder tot ik een uitkering of leefloon krijg. Duim mee voor me dat ze me ook voor de voorbije 6 maanden geld geven, aangezien er wat gefoefel nodig was om in aanmerking te kunnen komen (als ik dat had geweten op voorhand had ik al onmiddellijk een aanvraag ingediend hoor!).

Tegenslagen die diep raakten

In de voorbije maand gebeurden er enkele tegenslagen die me diep raakten. Moesten het alleenstaande gevallen zijn geweest, zou ik er niet zo van hebben afgezien. Maar met alle afwijzingen van sollicitaties, financiële stress, redelijke isolatie etc kwam het er nog maar eens bovenop en een mens kan maar zóveel aan op korte tijd (of ik toch).

Mijn bomma kreeg een kast op haar op m’n verjaardag en belandde in het ziekenhuis (voor de rest was het voor mij een geslaagde dag). Daardoor ging het feestje het weekend erop niet door. Ondertussen is ze al eventjes weer thuis en gaat het steeds beter met haar!

En enkele dagen voor kerstmis kreeg ik bericht dat de partner van m’n papa naar haar moeder was geweest die de dag erna positief testte. Dus ook dat feestje ging niet door. Nadat m’n verjaardagsfeest al werd afgelast, was dit iets waar ik zo hard naar uitkeek, dus was de klap eens zo groot. Maar gelukkig kunnen we morgen wél samenkomen en dan 3 in 1 feestvieren.

Nieuwe skills

Websites maken

Na een website van 0 te hebben gemaakt en mijn 4 andere websites van de gratis WP te hebben overgezet + met CSS en HTML te hebben aangepast, kan ik best zeggen dat ik websites kan maken. Buiten de beveiliging dan.

Als iemand me vraagt als vriend om een website te bouwen, zou ik dat dus wel kunnen, ook al ga ik veel opnieuw moeten opzoeken. Maar voor de beveiliging zullen ze zelf moeten zorgen. Onderhoud, uploaden etc. kunnen ze best zelf leren, dat is echt niet moeilijk en hoef je niemand voor in te huren.

Coaching en auralezen

Tijdens m’n Camino ontdekte ik op wonderbaarlijke manier dat ik inderdaad weggelegd ben voor coaching (2e bevestiging op korte tijd) en na m’n Camino ontdekte ik dat ik sneller aura’s kan zien dan ervoor. Het gebeurt zelfs vaak dat ik gewoon met iemand praat en poef, daar zie ik kleur rond hem/haar. Cannot unsee that stuff people. Dat zijn niet echt nieuwe skills, maar wel vorderingen.

Access Consciousness Bars®

In 2018 kwam ik voor het eerst in contact met Access Consciousness Bars® en het sprak me heel erg aan. Doordat ik al met zoveel dingen tegelijk bezig was, 3 opleidingen, daarna therapie, vervolgens een opleiding Aura-en Chakratherapie etc. wachtte ik met het deze techniek ook aan te leren. Het feit dat mijn energetisch systeem al overbelast was en ik van mijn therapeut niets extra mocht doen, ook geen yoga, was ook niet motiverend. Na m’n Camino echter voelde ik dat m’n energetisch systeem anders was. Toen de therapie dan terug op mijn pad kwam, voelde ik ‘het is nu of nooit’. Dus nu ben ik naast Aura- en Chakratherapeut ook Bars® practitioner!

Video’s maken en editen

Voor de vacature waarvoor ik als laatste had gesolliciteerd, had ik nog altijd geen antwoord gekregen. Dus pakte ik het anders aan. Ze vroegen om een brief of een video. Een video dan maar. Ook al is dat vér uit mijn comfortzone en had ik geen video-editing skills. Op enkele weken tijd had ik 2 video’s gemaakt, één speciaal voor hen en een andere om publiek te zetten voor het geval ik weer niets zou horen.

Met deze nieuwe vaardigheid kon ik uiteraard mijn Caminoserie maken (dat idee kwam pas meer dan een maand later in me op). Het resultaat is heel fijn om te zien, maar het editen zelf is saai… Daarom dat mijn 2e video zo lang op zich laat wachten. Er is altijd wel iets leukers te doen.

Koken en bakken

Sinds ik vanaf begin 2018 wel moést leren koken omdat ik ging samenwonen, zijn mijn skills enorm verbeterd. Ik heb geen stress meer tijdens het koken en baksels lukken steeds beter van de 1e keer. Zo heb ik al meermaals een eigen speltbrood, speltpannenkoeken en spelt/haverkoekjes gebakken, en heb ik een vegan cheesecake en vegetarische kokosflantaart (zonder melkproducten) gemaakt. Op m’n verjaardag trakteerde ik mezelf op een heerlijke vegan mousaka met aubergine en champignons. Ik voel me zelfs zo zelfzeker dat ik me vandaag aan een andere uitdaging waag. Het recept voor het dessert voor oudejaarsavond… Wish me luck!

Veel liefs,