(13 september 2018)
Stress, overspannen, depressie, burn-out, hyperventilatie, angstaanvallen, … Ja, ik heb het al meegemaakt, daar kom ik open en eerlijk voor uit. Ik zie niet in waarom ik het zou moeten verzwijgen, zeker als het zelfs anderen kan helpen. Het had niet alleen met mijn privéleven, maar ook met het werkleven te maken. (Ja, het schoolleven reken ik daar dus ook bij.)
Ondertussen weet ik al 3 jaar dat het ook anders kan… maar pas sinds kort dringt het écht tot me door. Ik zie het nu echt, ik voel het nu ook. Nu heb ik ook de mogelijkheid aangereikt gekregen waarbij het in mijn ogen en voor mijn gevoel ook echt werkelijkheid kan worden. Ooit was het anders… wat een verschil tegenover 10 à 15 jaar geleden!
Al sinds een van de eerste jaren in het middelbaar had ik dat ‘unheimliche Gefühl’ dat er voor mij iets niet klopte. Het toekomstbeeld dat ik had meegekregen, motiveerde me in feite totaal niet.
Van thuis uit kreeg ik namelijk mee: ‘zorg ervoor dat je goed studeert, zodat je een mooi diploma behaalt en zo werk vindt waar je goed in bent en een job hebt die je graag doet.’ Ik studeerde dus hard voor goede punten te behalen, omdat ik ergens in deze woorden geloofde. Daarnaast kreeg ik ook mee: ‘het leven is er om van te kunnen genieten, dus geniet zoveel je kan.’
Maar elke keer ik verder in te toekomst keek, na het behalen van mijn diploma, zag ik ofwel een grote leegte, ofwel een leven zoals alle andere levens die ik rond me zag. Zoveel leuks zag ik daar niet in:
- Van jongs af aan op de schoolbanken, leren, studeren, stressen, lessen, toetsen en examens;
- Vervolgens verder studeren en weer van hetzelfde;
- Nadien met een diploma werk zoeken, solliciteren, stressen en hopen op een kans te krijgen;
- Indien werk gevonden: opstaan, eten, pendelen, gaan werken, 8u per dag en 40u per week, meestal ook stressen, pendelen, uitgeput thuiskomen, eten, tv kijken (want geen fut meer voor nog iets anders, je bent helemaal leeggezogen), gaan slapen, weer opstaan, …
- Twee weekenddagen om bij te komen van de werkweek en hopelijk ook wat je sociaal leven onderhouden of iets leuks gaan doen, af en toe eens feest- en vakantiedagen, een paar dagen op reis kunnen gaan… en dit jaar in jaar uit tot je ooit eens op pensioen mag gaan (en die leeftijd schuift alleen maar verder op).
- Eindelijk eens op pensioen, kan je beginnen ‘genieten’ van de rest van je leven, of toch wat er nog van rest. Oud en versleten, je vitale lichaam kan niet meer wat het vroeger kon, maar niet mogelijk was wegens geen tijd, energie, fut, geld, … eender welke reden.
Een omgekeerde wereld. Ik zag het ‘genieten’ deeltje van het leven dus pas langskomen rond mijn 60 à 70 jaar. Moet ik daarvoor al die jaren studeren, werken en stressen? Als ik tegen dan nog gezond ben door al die stress, of als ik nog maar leef op die leeftijd… Daarbij heel mijn leven werken aan de dromen van iemand anders, zonder tijd, energie, fut, geld, … te hebben om aan die van mij te werken. Een win-verlies situatie.
Ik zag geen uitweg, geen andere mogelijkheid dan maar te volgen en te doen zoals alle anderen. Ook al maakte me het helemaal niet gelukkig en bleef de knoop in mijn maag aanwezig.
Was ik de enige die dat gevoel toen had? Ben ik de enige die daar zo over dacht/denkt?
…
[Hoe alles plots kan veranderen lees je in deel 2]
Geef een reactie