Deze zomer ging ik van controle naar overgave, van hoofd naar hart en ziel, overwon ik oude, diepe angsten die voortkwamen uit kinderlijk trauma en ervoer ik dat het leven echt wel mensen ondersteunt die hun hart volgen. Hierbij de samenvatting van de weg die werd gedirigeerd door mijn hart, dus de weg van mijn hart.

Wat eraan vooraf ging

Zo nam ik eerst ontslag omdat

1. het werkregime na 7 maanden toch niets voor mij bleek te zijn (pas elke avond ervoor te weten of ik moest werken de dag erna en om wat uur dan beginnen, nooit weten wanneer ik terug naar huis zou worden gestuurd, wel altijd maximaal tot 21u)
2. datzelfde werkregime niet meer in lijn lag met de toekomstplannen (zoals markten, evenementen, beurzen enz die altijd in weekends plaatsvinden) voor het bedrijf van m’n partner waar ik meehelp
3. mijn eigen sociale leven en vooral dat van familie waar ik recent terug beter contact mee had eronder begon te lijden
4. ik vanaf september graag een opleiding wilde beginnen, wat helaas op de drukste dagen viel en waarvoor ik dus praktisch nooit toevallig vrij voor zou zijn
5. aanslepende gezondheidsproblemen me niet meer in staat stelden om nog deftig te functioneren. Het leek enorm op burn-out, maar het voelde anders. Ondertussen vermoed ik dat mijn lichaam toen al hevig tegen de Borrelia-bacterie aan het vechten was die de ziekte van Lyme veroorzaakt indien er niet tijdig een antibioticakuur wordt gestart.

Nog nooit had ik zoiets gedaan zonder de back-up van een andere job. Dat was dus al tamelijk eng. Maar het was de juiste beslissing voor beide partijen. Ik wilde namelijk geen voorkeursbehandeling krijgen tov collega’s die er al jaren werkten.

Afstand creëert helderheid

Telkens ik op zo’n kruispunt in m’n leven sta, neem ik even afstand om een beter overzicht te krijgen en antwoorden op ‘en wat nu?’.

Dat was dan ook het plan, maar hoe dat eruit zou zien, geen idee. De 2 vorige keren waren telkens ook heel verschillend van elkaar. Een korte schets:

Stilteretraite 1 eind 2017 – Oude Abdij van Drongen

Dat deed ik eind 2017 enkele dagen op stilteretraite in de Oude Abdij van Drongen toen ik maanden na mijn afstuderen nog altijd geen werk had gevonden, in een donkere mentale en emotionele plek zat en het allemaal even niet meer wist. Even weg van alles en iedereen, compleet ‘contactloos’ gaan met de buitenwereld om beter contact te krijgen met mijn binnenwereld. De vragen waar ik mee zat, werden niet beantwoord, sterker nog, er kwamen er alleen méér bij. Wél begon daar de magie die nog altijd aanwezig is in mijn dagelijkse leven. Ik zag tekens en volgde ze.

Van rups naar vlinder

Die leidden me naar broodnodige (holistische) therapie en verschillende cursussen gaande van mindset tot energetische therapie. De rups transformeerde in een vlinder na de donkere coconperiode, wat lijkt op sterven voor de rups. De rups kan ook niet zien wat er na die ‘dood’ komt. Dat is wat ik altijd zag als ik de toekomst probeerde in te beelden. Puur zwart, niks. Maar in het niets zit een enorm potentieel, alles is dan mogelijk.

Retraite 2 midden 2020 – Pelgrimage naar Santiago de Compostela

Midden 2020 was het weer zover, opnieuw een kruispunt waarbij vele wegen doodlopende straten bleken te zijn. Even uitzoemen… Ik wilde weer naar Drongen, maar het leven had andere plannen met mij. Al maanden had ik het gevoel alsof ik al in Spanje zat. Vreemd, maar wel leuk, het was lang geleden dat ik er nog eens was, maar het was niet mogelijk om daar even naartoe te gaan. Tot het leven me die kans gaf. Iemand begon kort erna weer over zijn pelgrimage naar Santiago de Compostela en opeens voelde ik diep vanbinnen die ‘klik’. Dàt is het!

De weg naar mijn hart

Het werd het grootste avontuur van mijn leven toen. Voor het eerst helemaal alleen. Als iemand die geen echte wandelaar is, was het ook een ware uitdaging. Met de nodige ups en downs, zowel in het landschap als in mezelf. Mijn doel was Santiago, Muxia, Fisterra en terug naar Santiago. Maar achteraf bleek het doel alleen maar een middel te zijn geweest voor alles tussen het vertrek en aankomst.

Prachtige ontmoetingen, ongelooflijke verhalen, magische momenten, angsten en beperkende overtuigingen overwinnen, leren mijn eigen pad te gaan los van wat anderen zeiden dat ‘de beste weg van de 2’ was bij een kruispunt van 2 gelijkwaardige routes en nog zoveel meer. Het was de weg naar mijn hart 🌻✨❤️

Retraite 3 midden 2024 – Destination Unknown

En dan deze zomer… Mijn hart en ziel vertelden me dat ik moest gaan wandelen. Ok dan. Wanneer? Naar waar? Hoe lang? Dat bleef onbekend. Nogal vervelend voor de ‘controleur’ in mijn hoofd 😅 er waren veel pistes: de camino al revés, om mijn ‘fouten’ van toen te ‘herschrijven’, een compleet andere route naar Santiago, van thuis uit beginnen, gewoon random naar mensen stappen die graag in ruil voor een voetmassage of inspirerende levensverhalen wat eten of een bed wilden bieden, naar Rome stappen, …

Geen enkel idee ‘klikte’ echt zoals 4 jaar geleden. Een regelrechte ramp! 😱 Wat nu? Misschien is ‘het niet weten’ wel de bedoeling?

Oefening baart kunst

Enkele weken ervoor in een meditatie kreeg ik dat namelijk door van mijn ziel, dat ik voor mijn hele leven alleen het eerstvolgende ‘kruimeltje’ mag weten en pas als ik die stap heb gezet, dat de volgende zich zal openbaren.

Daarom dat ik dus niet 1 superduidelijk ‘doel’ in mijn leven heb waar ik naartoe werk, wel vele projecten die ik graag het levenslicht wil laten zien, maar wat tot nu toe nog niet lijkt te lukken om ze af te werken. Ze dragen mogelijks allemaal wel bij tot dat ene doel dat ik als ziel heb gesteld maar ben vergeten en ook niet mag weten.

‘Het is net dié uitdaging die je jezelf hebt gesteld voor dit leven’. Allez, tof zene 🤣 En ik mocht al direct oefenen bij deze nieuwe ‘pelgrimage’.

De eerste broodkruimels, geplante zaadjes en koerswijziging

Het enige wat ik zeker wist, was dat deze ‘weg’ de weg van mijn hart ging zijn ipv naar mijn hart. Mijn hart ging namelijk vanaf nu de weg dicteren, niet meer met mijn hoofd denken waar naartoe ik vermoedde dat mijn hart mij heen wilde leiden. Ik voelde gelukkig sowieso al aan dat ik de Camino de Santiago zou doen tot Brussel en dan met de bus naar Mont Saint-Michel wilde. In mijn hoofd vertrok ik van daaruit naar Santiago om mijn tocht van 4 jaar terug in omgekeerde richting en dus ook volgorde te doen.

Dat draaide toch wel anders uit…

De boodschap van ‘Jezus’ in de kathedraal van Mechelen

In Mechelen aangekomen, was de kathedraal open toen ik er voorbij liep. De enige die tot dan toe open was toen ik ergens aankwam. Dus wilde ik zeker eens naar binnen. Aan de inkom stond een plakkaat met de mededeling dat er een tentoonstelling van de lijkwade van Turijn was. Dat wekte mijn interesse wel op. Niet dat ik gelovig ben, echt puur uit nieuwsgierigheid. Het was een mini tentoonstelling, maar wel interessant met de uitlegpanelen. De lijkwade op zich deed me niets, wat ik wel jammer vond.

Op dat moment voelde ik wel een andere energie aan mij trekken, die me tot achter het koor bracht. Alleen… hoe dichter ik kwam, hoe emotioneler ik werd. God weet waarvoor. Letterlijk en figuurlijk. Plots stond ik voor een kapelletje met een Jezus aan het kruis, compleet in tranen met tuiten. Je verklaart me vast voor gek, en ik geef je geen ongelijk, ikzelf vind dit namelijk ook gek.

In het kapelletje ernaast was evenzeer een Jezus aan het kruis, maar alles daar is van goud of met goud bedekt. Daar voor gaan staan deed me absoluut niets. Nog gekker. Terug naar het andere kapelletje en opnieuw kon ik het snikken niet tegenhouden.

Het viel me opeens ook op dat in het loden glasraam daarachter een heilige afgebeeld stond met een aura rond het hoofd. Daar scheen de zon toen nét exact door en wierp zijn licht op de Jezus in het midden. Een prachtig mooi moment waar elk ander ook emotioneel door kon worden. Alleen wàs ik al emotioneel nog voor ik dat opmerkte. Dàt was niet normaal. Misschien was er een boodschap die ik hoorde te ontvangen? Ik maakte mijn hoofd leeg en vroeg aan mijn hart of met mijn hart aan die Jezus welke boodschap ik mocht krijgen.

“Ga naar Turijn”.
“Hu? Turijn? Hoezo Turijn? Ik ga naar Santiago hé! Dit is vast een hersenspinsel dat opkomt omdat ik zonet ‘Turijn’ heb gelezen in die tentoonstelling… Wacht, ben ik nu niet teveel met mijn hoofd bezig? Misschien laat ik het gewoon in het midden of het nu een hersenspinsel is of een echte boodschap die mijn hersenen niet zelf verzonnen.”

Toeval bestaat niet

Een magische ontmoeting met een medepelgrim uit België bij het uitstappen in Avranches (de busstop dicht bij Mont Saint-Michel) plantte zaadjes die nodig waren voor de rest. Behulpzame mensen / Engelen die Michel en Michèle noemden lieten ons obstakels overwinnen.

Nadat onze wegen scheidden, kwam er een oude vertrouwde maar diepe en pijnlijke leegte omhoog. Verlatingsangst gekoppeld met het gevoel van machteloosheid. En hoe nu verder? Santiago was reeds geen optie meer door verschillende omstandigheden ivm oa de Spelen, busoverstappen en angsten van anderen.

Door de onzekerheid heen mediteerde ik en kreeg ik door dat ik toch naar Turijn moest. Dat gegeven is al een verhaal op zich waarom ’toch’. Dit staat gedocumenteerd op mijn Instagram waar ik de grote lijnen van de tocht heb gedeeld in foto’s en video’s.

Bizarre rode draden, of eerder gouden draken

Vanaf toen ontstonden de rode draden van de ‘gouden draak’, Aartsengel Michaël, Sint-Joris en Maria Magdalena naast ‘hart’ en ‘schelp’ (symbool van de pelgrims naar Santiago). Van Turijn ging het naar de Sacra di San Michele 30 km daarvandaan, waar ik even in meditatie ging en zo voor het eerst de opdracht kreeg om een gouden draak te zoeken in Turijn.

“Excuse me? Een gouden draak? Is er zelfs wel een draak en dan nog in goud daar te vinden? Wat vraag je me nu?”

Ondertussen had ik al wel door dat die boodschappen die ik kreeg in meditatie wel degelijk grond hadden, dus ik vertrouwde erop dat ik die draak ook ging vinden als ik zocht. Zelfs het Lief thuis deed mee aan de zoektocht, online uiteraard. Zo lief! Maar ik wist, het is niet te ‘bedenken’ of zomaar op te zoeken, anders is het geen echte uitdaging. En ja hoor, ik vond ‘mijn’ gouden draak, ook al is het niet letterlijk een gouden draak. Wat ik wel wist is dat indien ik diep van binnen vreugde voelde, dat het klopte, en de drakenkop op een specifieke voordeur bracht een onlogische vreugde in mij naar boven, dus ik had hem gevonden.

Van weerstand naar aanvaarding, begrip en overgave

In de Chiesa della Gran Madre di Dio werd ik opnieuw ontroerd en kreeg ik door dat ik mocht gaan wandelen richting Rome op de Via Francigena, wat ook de Camino de Santiago is in de omgekeerde richting en bovendien ook een stuk de Camino di San Michele. Vol weerstand begon ik daaraan, benadrukt door een ware regen- en hagelstorm op de top van de berg van Superga die me terug naar de voet van de berg stuurde voor overnachting.

Het duwde me allemaal in de richting van aanvaarding, begrip en overgave. In de basiliek van Superga de volgende ochtend kreeg ik de boodschap om naar Firenze te gaan met de bus, om daar ook een gouden draak te vinden. Zo gezegd zo gedaan. Aan de gevel van het bijgebouw van de Orsanmichele / Or San Michele hingen draken!

Het leven daagde me uit trauma’s te overwinnen en de bijhorende beperkende overtuigingen te overschrijven

Van Firenze moest ik naar Siena, al wandelend deze keer. De eerste 2 dagen met 2x de heuse uitdaging op vlak van het overwinnen van de diepgewortelde overtuigingen ‘ik ben een last’ en ‘ik ben ongewenst’ die ontstaan zijn uit traumatische ervaringen uit mijn kindertijd.

Zo moest ik de moed verzamelen om bewoners van een huis in een klein dorpje te vragen of ik ergens kon overnachten in het dorpje. Ze moesten me helaas teleurstellen, maar ze nodigden me wel uit om in hun hele basic kamer op overschot te slapen in tuinligstoelen. Incl. een wc en lavabo om me te verfrissen! Én ze gaven me zelfs nog wat fruit en koekjes te eten. Als kers op de taart vroegen ze me zelfs wanneer ik wilde ontbijten 🤯 dit had ik nog nooooit meegemaakt…

Kon dit überhaupt wel? Was ik niet onderweg gestorven en zat ik in een of andere prachtige droom waar mensen me zelfs als een leuke verrassing zagen ipv als een last en ongewenst? Hoe is dit zelfs mogelijk? Mijn traumapatroon werd uitgedaagd, opzijgeschoven en er kwam ruimte voor een andere realiteit. Voor andere mogelijkheden dan de patronen uit het verleden.

Avond 2 vlakbij San Donato in Poggio vroeg ik het leven om een teken. Eender wat, zodat het duidelijk zou zijn bij welk huis ik mocht aankloppen of aan welke mensen ik mocht vragen voor een simpel bed en een lavabo of douche. Bij aankomst zag ik een bar waar je kon eten, ik wist ‘eerst eten, dan de rest’.

Toen ik ging zitten, kwam er een man naar me toe die me begon uit te vragen. Wat deed ik, waarom en ging ik verder wandelen die avond in het donker of hier overnachten? Zijn nicht was de enige andere persoon die hij kende die zo zor was om zo’n lange tochten te wandelen (zij deed jaren geleden ook de camino naar Santiago, we high fiveden elkaar uit kameraadschap). Ik beantwoordde zijn vragen en liet weten dat ik na het eten nog op zoek ging naar een bed.

‘Oh maar je kan bij ons slapen als je wilt, we wonen op 15 minuten rijden hier vandaan’. Wel terug richting waar ik vandaan kwam, maar dankzij mijn ervaring op de berg van Superga, was ik niet meer in weerstand tegen zovele kilometers terug gekatapulteerd te worden. Ik nam de uitnodiging in volle dankbaarheid aan. 🙏

Met glans geslaagd

De 3e wandeldag eindigde met een sprong naar Siena dankzij de bus. M’n hart en ziel lieten me namelijk weten dat ik niemand (meer) iets hoefde te bewijzen, ook mezelf niet. De 4e dag zou vlakker zijn, een walk in de park tegenover die 3 andere dagen en er lag niets nieuws meer in het verschiet qua obstakels, angsten enz om te overwinnen. Ik had ze namelijk net overwonnen. “Met glans geslaagd.” hoorde ik in mijn hoofd klinken.

Wow, dat was bijzonder. Nog nooit had ik zo’n oprechte, positieve feedback van ‘mezelf’ gekregen! Omdat in het dagelijkse leven vooral de (negatieve) criticus de boventoon voert ipv mijn hart en ziel. Wat een verschil in toon en energie! Ik nam het compliment in dankbaarheid aan.

Ook in Siena had ik bijzondere ervaringen, de ene al leuker dan de andere (die mogen er ook zijn!). Al snel ontdekte ik de gouden draak, welke het symbool van de Contrada del Drago was. Een contrada is een stadswijk of district, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de districten van Antwerpen. Alleen strijden deze tegen elkaar in de palio, de jaarlijkse paardenrace, die exact 1 week later zou plaatsvinden en waarvoor ik nu al vele voorbereidingen zag.

Na 1 dag Siena vol nieuwe geschiedkundige en culturele informatie zat het er al op, hop naar Rome kreeg ik door. Opnieuw met de bus. Een gouden draak moest ik niet per se zoeken, maar als ik die vond, des te beter. Uiteraard vond ik er weer eentje.

In de valkuil getrapt…

Daar boekte ik een bus terug naar huis, vele dagen later, vanwege ‘goedkoper’. Ik had beter moeten weten dan dagen op voorhand iets vast te leggen… Dat bleek tot dan toe altijd in het honderd te lopen en inderdaad.

2 dagen later kwam de mogelijkheid om iets anders te doen, namelijk stoppen in Berlijn, waar ik toch sowieso moest overstappen, en met het Lief even een dagje Berlijn zien om dan weer naar huis te gaan. Helaas kon ik niet verplaatsen en annuleren om al m’n geld als voucher terug te krijgen en een nieuwe boeking te doen. Ik zou sowieso de helft verliezen, wat te zonde is.

Nieuwe uitdagingen alsof ik mijn divine timing had gemist

De dag erna en de busritten (of eerder het ‘gezelschap’) daagden me uit om in ‘peis en liefde’ te blijven qua vibe. Amai. Wie niet leert uit eerdere fouten, zit met de gebakken peren… Het leerde me wel oefenen in geduld, in kalm en altijd even vriendelijk te blijven of mij in te houden bij vervelende mensen. Adem in, adem uit. “Wat zou liefde doen?”

De ongelooflijke afsluiter: de échte gouden draak in Brussel

Terug in België wilde ik alles afsluiten in Brussel, aangezien het Lief, toen ik in Mont Saint-Michel zat, online had gevonden dat de patroonheilige van de stad Aartsengel Michaël was en er een kathedraal naar hem gericht was. Samen gingen we daar naartoe, het ’toeval’ wil dat er net ook het bloementapijt lag op de Grote Markt. Dit gebeurt maar een keer een paar dagen om de 2 jaar! Hij wilde een kerk binnen van Sint-Niklaas, waar een gouden Aartsengel Michaël met een gouden draak te zien was op een relikwie. De enige letterlijk gouden draak die ik op mijn tocht heb ontdekt, naast andere ‘gouden’ draken in de andere steden… De symboliek is me niet ontgaan.

In de St-Michiel en St-Goedele kathedraal brandde ik een kaarsje voor Aartsengel Michaël op aanraden van het Lief. Niet dat hij gelovig is. Gewoon puur als dankgebaar voor deze hele bijzondere reis die mij toch ook wel fundamenteel heeft veranderd en veel heeft bijgebracht, ook qua levenslessen en nieuwe vaardigheden.

Ook daar liet ik mijn tranen vloeien, zoals in andere kerken, basilieken en kathedralen waarbij ik iets meer voelde dan op andere plekken.

Dat was het dan… of toch niet?

Dankbaar kijk ik terug op dit beangstigende, absurde, zotte, ongelooflijke, bizarre, ontroerende, levensveranderende avontuur.

De angst van in het begin transformeerde naar geloof, vertrouwen en ten slotte ‘weten’ dat de volgende stap wel duidelijk zou worden en dat het ook juist zou zijn, dat ik zou worden opgevangen op welke manier dan ook, divine timing en al, met bijzondere ontmoetingen erbovenop.

Dit was de weg van mijn hart. Waarbij ik mijn hoofd echt wel vaak moest uitschakelen. Het hart en de ziel weten namelijk meer en beter dan wat ik me maar slechts kan bedenken. Ik had me alvast nooit zelf zo’n out-of-the-box ‘wandeltocht’ / ‘pelgrimage’ kunnen bedenken.

In mijn verdere dagelijkse leven ga ik dit zoveel mogelijk blijven toepassen, wie weet waar het mij brengt?

En nu jij

Durf jij de controle los te laten en te vertrouwen op wat je hart en ziel je influisteren? Ook al is het beangstigend, absurd, onlogisch, …? Kan je de beperkingen rond het financiële loslaten, laten voor wat ze zijn en vertrouwen op dat wat er erna gaat komen nog beter en mooier kan zijn dan wat je je nu allemaal kan inbeelden?

Ik kan maar 1 ding zeggen: volg je hart, want dat klopt. ❤️

PS: Wil jij ook graag stap voor stap de inzichten, vaardigheden en tools krijgen die mij in staat hebben gesteld om tot dit punt te komen in mijn leven? Stuur me dan een mailtje naar info[at]muniras-childsplay[dot]eu, van mijn holistische praktijk waarin ik graag mensen wil begeleiden om hun eigen hartsweg te ontdekken en te bewandelen. Dan kan je alles gratis uittesten in ruil voor feedback (max 10 personen).

Heel veel liefs,
JP